Disco en drama

Saturday Night Fever is meer dan een nostalgische trip naar de jaren zeventig. Het is een verhaal over dromen, teleurstellingen en de zoektocht naar iets beters. Met aanstekelijke energie, een sterke cast en een rauw randje weet deze musical zowel te entertainen als te raken.

Het is Valentijnsdag wanneer mijn partner en ik Martiniplaza binnenstappen voor de musical Saturday Night Fever. Zodra we door de deuren gaan, worden we meteen omringd door mensen. Sommige bezoekers lijken de discokoorts al flink te pakken te hebben, want we zien glitterjasjes en fonkelende outfits alom. Gelukkig beperkt de merchandise zich tot programmaboekjes, dus ik kan zonder gedoe meteen een exemplaar scoren voor mijn verzameling.

Op rij vijf nemen we plaats. We moeten een paar keer opstaan voor laatkomers, ook gehuld in glitters. Heb ik een dresscode gemist? Op het toneel hangt een groot doek met een auto erop. Het doek opent en daarmee begint de voorstelling.

Vanaf de eerste scène worden we meegezogen in het ruige Brooklyn van de jaren zeventig.

De American Dream lijkt hier verder weg dan ooit. Tony Manero (Buddy Vedder) werkt overdag in een verfwinkel, maar leeft pas echt op zaterdagavond, wanneer hij met zijn vrienden discotheek Odyssey bezoekt. Dansen is zijn passie en ontsnapping, maar de realiteit van zijn omgeving blijft als een schaduw over zijn dromen hangen. Thuis is het geen fijne situatie, met een agressieve vader en een moeder die haar mond niet opendoet. Moeder Flo wordt gespeeld door Mariska van Kolck, die deze rol ingetogen en overtuigend speelt. Tot groot verdriet van zijn ouders wil broer Frenk geen pastoor meer zijn, maar de wereld ontdekken. Daarmee is het hek helemaal van de dam.

De vertaling van de iconische Bee Gees-hits is wennen. “Levendelijf, Levendelijf” mist toch iets van het originele Stayin’ Alive. Het taalgebruik is rauw, met woorden als 'reet' en 'schijt'. Dat zorgt voor een ruwe sfeer. We zien dat het om een donkere tijd gaat en dat geeft de musical een extra laag. Het is meer dan enkel een feelgood-discospektakel.

Het decor bestaat voornamelijk uit spiegels, waarin Tony zichzelf regelmatig bekijkt. DJ Monty heeft voor mij een bekend gezicht, dit blijkt te kloppen als ik in de pauze nog even het programmaboekje bestudeer. Deze rol wordt namelijk vertolkt door Barry Beijer en hem heb ik in 2022 geïnterviewd over musical The Prom.

De muziek en scènes volgen elkaar in rap tempo op.

Nancy is verliefd op Tony, maar uiteindelijk kiest hij toch Stephanie Mangano (Esmee Dekker) als danspartner voor de danswedstrijd. Ondertussen balanceren de jongeren tussen goed en kwaad: vriendschap, dansen, vechtpartijen, aangeboden drugs en een ongewenste zwangerschap. Dansen kan Vedder zeker. Vol energie danst hij samen met Dekker de sterren van de hemel.

Een van de meest aangrijpende momenten in de musical is de bijna-verkrachting van Nancy door Tony’s vrienden. In een wereld waar machogedrag en groepsdruk overheersen, lijkt niemand haar te hulp te schieten tot Tony ingrijpt. Hij bewijst op dat moment dat hij anders wil zijn dan de mannen om hem heen en dat hij niet alleen maar een product is van zijn omgeving. Het is een schokkende scène die de duistere kant van het verhaal benadrukt en laat zien hoe smal de grens is tussen plezier en geweld in deze harde realiteit.

Als de voorstelling afgelopen is en de spelers hun welverdiende applaus in ontvangst nemen, blijft de sfeer nog even hangen. Opgezweept door de muziek danst het publiek enthousiast mee met de cast.

Terwijl anderen nog in discosferen blijven hangen, stappen wij naar buiten. Voorlopig heb ik op deze dag van de liefde genoeg glitter gezien.

Suzanne Atema

21-02-2025