Op een droge zaterdagmiddag bezoek ik Martiniplaza voor een reis door het leven van Rob de Nijs. Dat is tenminste wat ik mij voorstel van 'Malle Babbe'. In deze musical worden we meegenomen door het circus van Rob de Nijs (René van Kooten). Hij trekt zijn laatste vrouw Jet (Lottie Hellingman) mee naar zijn leven.
Saturday Night Fever is meer dan een nostalgische trip naar de jaren zeventig. Het is een verhaal over dromen, teleurstellingen en de zoektocht naar iets beters. Met aanstekelijke energie, een sterke cast en een rauw randje weet deze musical zowel te entertainen als te raken.
Iedereen die mij een beetje kent, weet mijn voorliefde voor kerstsfeer en dat ik ieder jaar een record aantal kerstfilms verslind. Bij voorkeur zoetsappige Hallmark films, die vaak minder dan anderhalf uur duren. Een dun plot, een kerstactiviteit zoals koekjes bakken en het aansteken van de kerstverlichting is vaste prik. Zelfs in de zomer bezocht ik de kerstvoorstelling 'Please Let it Snow' op Noorderzon. Dus toen ik de aankondiging van 'A XXXmas Carola' zag, was ik verkocht!
Hans Klok is niet meer weg te denken uit de internationale entertainmentwereld. Met zijn show 'Face the Future' tourt hij momenteel langs de Nederlandse theaters. Samen met mijn man, die valt onder de door Hans Klok bedachte groep 'mensen die willen weten hoe een truc werkt', bezoek ik 'Face the Future' in MartiniPlaza.
In Theater de Machinefabriek duik ik, samen met een jong en nieuwsgierig publiek, onder in de wervelende chaos van OSSO. Deze voorstelling van Priscilla Vaudelle barst van energie. 'Osso' is Surinaams voor huis. De voorstelling toont het leven van een gebroken gezin. Het geeft niet alleen een inkijkje. Het schetst een wereld die balanceert tussen pijn en humor, met een verrassende knipoog naar hoop.
Romeo en Julia is een verhaal dat de verbeelding al eeuwen prikkelt. De beroemde woorden "O Romeo, Romeo, waarom zijt gij, Romeo" klinken haast als een echo door onze cultuurgeschiedenis. Maar wie deze voorstelling van HNTjong & Het Nationale Theater binnenstapt, gaat een totaal andere wereld binnen. Wie verwacht een traditionele opvoering van Shakespeare's liefdesverhaal te zien, komt bedrogen uit. Deze Romeo en Julia is allesbehalve conventioneel.
Al weken zie ik op Facebook de promo van de musical Six in Martiniplaza voorbij komen. Deze musical begon ooit als een universiteitsproject. Door de muziek in de trailer, die ook nog eens blijft hangen, is mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Als ik de Stadsschouwburg binnenstap en de trap oploop, zie ik dat er twee waarschuwingen hangen. De eerste gaat over het gebruik van stroboscopen en de tweede over het heftige thema, namelijk seksueel misbruik. De voorstelling 'Prima Facie' is een monoloog en gaat over Tessa, die een goedbetaalde strafrechtadvocaat is. Met zedendelicten als specialiteit.
Het is een normale dinsdagavond als ik onderweg ben naar de Stadsschouwburg. Volgens de website van SPOT ga ik naar "waarschijnlijk de meest krankzinnige voorstelling van het jaar. Comedy, chaos en gevechten, samengesmolten tot een meesterwerk." Wat heb ik mij nu weer op de hals gehaald? Noorse mythologie in combinatie met showworstelen… Ik heb met beide geen ervaring.
Het valt mij op dat er pontificaal voor het podium een radio uit de jaren tachtig op een paaltje staat. Als de voorstelling begint, pakt een zangeres de radio en draait aan de zenderknoppen, met luide storingstonen als gevolg. Ze houdt de microfoon ervoor. Auw, dat doet pijn aan je oren of komt dat omdat de zangeres naast mij staat? Het roept herinneringen op aan vroeger. De radio geluiden gaan over in muziek van de voorstelling.
'Het levenswerk van een middelmatige actrice' is mijn allereerste containervoorstelling op Noorderzon en ik heb er zin in. Buiten probeert men nog steeds tickets te verkopen met de vraag: “Wil je een middelmatige voorstelling zien?” Ik stap de container binnen en strijk neer op een bankje. We moeten net zolang schuiven tot we kont aan kont zitten. Dit had ik niet helemaal verwacht van een containervoorstelling.
Kerstmis, de tijd van het jaar wat voor mij niet vroeg genoeg kan beginnen. Ik hou van de fonkelende lichtjes, mooi versierde bomen, leuke prullaria en ja, ik kijk stiekem ook alvast een kerstfilm in de zomer. Ook heb ik mijn adventskalender voor dit jaar al bijna uitgezocht.
Ik sta met een groepje mensen geduldig te wachten voor de ingang van Vera Groningen. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat mij te wachten staat. We worden naar de bar geleid die voor nu dient als wachtruimte. Ik bekijk een tafel met boeken die worden verkocht. Het doek gaat open en we mogen plaatsnemen op een stoel met hetzelfde boek: 'Borderline Visible', geschreven door Ant Hampton.
Het is maandagavond, een droge zomernacht, en ik wandel het Vrijdag Prinsentheater binnen. Ik ga ‘Een Vlinder van Sneeuw’ zien van de productiegroep van Vrijdag. Herinneringen flitsen voorbij als schaduwen op het doek.
Panic Room is de bijzondere titel van de voorstelling die ik vanavond ga bezoeken. Is de Panic Room een schuilkelder? Een kamer waar je tot rust komt als je in paniek bent of gebeuren er juist dingen in de ruimte waar je van gaat hyperventileren?
Als het publiek de zaal binnenkomt, staat Renee Fokker hevig te swingen op het podium. Met een hoofdtelefoon op met muziek danst ze door het hele decor, dat bestaat uit een huiskamer met kleurrijke meubels zoals een groene bank en gele buitendeur. Overal staan planten, stoelen en er hangen kledingstukken aan het plafond. Achter een vliegengordijn is een kleine keuken.
Op het podium staan een stoel, camera en lamp. Er hangt een groot projectiescherm. Arne de Tremerie zit bij binnenkomst van het publiek op de stoel en rommelt in zijn rode rugzak. Het lijkt alsof hij iets zoekt.
Ik sta in een propvolle bus richting Martiniplaza Theater en kijk om mij heen. Een stortvloed van jonge vrouwen, ik schat ze rond de twintig, gehuld in roze. Daarnaast tel ik twee kinderen. Toegegeven, als bijdrage aan de feestvreugde draag ik ook een roze trui. Aangekomen bij het theater zie ik hetzelfde beeld. Groepjes twintigers, al dan niet verkleed of met varkensoortjes op hun hoofd domineren de rij. Wie nog twijfelde of hij goed was weet het nu zeker, je staat in de juiste rij voor de musical 'De 3 Biggetjes'.
Op de vloer ligt een lange witte mat. Daarop staan tien mensen met een koord in hun handen. Het koord wordt langzaam doorgegeven. Hand voor hand gaat het koord naar voren. Stilte voor de storm die gaat volgen.
Als kind las ik een boek waarin een meisje met haar balletschool het Zwanenmeer ten tonele bracht. Sindsdien staat het Zwanenmeer op mijn lijstje. In gebruikelijke uitvoeringen zijn er 24 zwanen. Vandaag is het eindelijk zover en ga ik ook nog eens een dubbel aantal zwanen zien. 'Het Grootste Zwanenmeer ter wereld' van Shanghai Ballet heeft maar liefst 48 zwanen. Opgetogen trek ik naar een uitverkocht Martiniplaza Theater.
Nietsvermoedend heb ik al die jaren wel eens heerlijk Mexicaans gegeten bij het bekende restaurant aan de Vismarkt. Niet wetende dat op deze locatie vroeger het hotel-restaurant van Koos Kerstholt huisvestte. Ik vind het een raar idee dat het volgens mijn herinneringen voornamelijk heerlijk Mexicaans eten is en die van mijn ouders gezelligheid en eten bij Koos Kerstholt. Dezelfde locatie in een andere tijdgeest.
Derde generatie na de oorlog zijn en je leven danken aan je opa en oma. Waarschijnlijk hebben je grootouders een oorlog overleefd. Met deze gewaagde uitspraak door regisseur Celso Giménez begint de voorstelling 'Zombie Girls'.
Op het programma staat Sado van Tomoko Mukaiyama. Een traditioneel Japans poppentheater waar volgens de beschrijving de verhaallijnen van Goede Tijden, Slechte Tijden niets bij is. De naam van dit type poppentheater is Joruri en het mixt realiteit met komedie, boeddhisme, muziek en 3d Anime.
De voorstelling Narrow Spaces is bedacht door Hendrik Aerts, geïnspireerd op het boek Narrow Rooms van James Purdy. Ik ben niet bekend met deze schrijver en het boek. Ik word getriggerd door de beschrijving van de voorstelling en ben nieuwsgierig hoe de karakters aan elkaar verweven zijn. Ik bezoek de première en moet zeggen dat ik de voorstelling verrassend vind. Naakte mannen die door een hele berg zand rollen was niet iets dat ik vooraf bedacht had. Muziek met dans gecombineerd met scènes over liefde, verlangen en verraad.
Sommige voorstellingen horen gewoon vaak uitgevoerd te worden. 'De Kersentuin' van Anton Tsjechov is zo’n terugkerende klassieker. In verschillende landen en wisselende gezelschappen is 'De Kersentuin' altijd wel ergens te bewonderen.
Eigenlijk weet ik al niet eens meer hoelang Les Misérables op mijn 'te zien' lijst staat. Helaas is het bij vorige versies niet gelukt om een uitvoering van de 'musical der musicals' bij te wonen. Ik sta in de rij bij Martiniplaza Theater en de man voor mij vraagt of ik de persoon ben die al voor de twintigste keer de show bezoekt zoals in het nieuws is verteld. Nope, maar interessant dat er dus mensen zijn die zo vaak deze musical bezoeken. Dat lijkt mij een goed teken en ik ben nieuwsgierig.
De wachtkamer van een ziekenhuis als decor voor een (jeugd)voorstelling is niet de setting die je meteen verwacht. Vandaag ben ik uitgenodigd in het Grand Theatre voor de voorstelling 'Als het anders loopt'. Een uur lang wordt het publiek ondergedompeld in een spektakel van veel dans, muziek en soms tekst.
Het publiek staat in een kronkelende rij voor de ingang van de zaal te wachten, de deuren blijven lange tijd gesloten. Als we eenmaal uit de wachtrij naar binnen lopen, zie ik waarom: de acteurs zijn al op het toneel.
Wie is er niet opgegroeid met de verhalen van Roald Dahl? Als kind verslond ik deze boeken en uiteraard heb ik beide verfilmingen van het boek gezien. In Martiniplaza Theater bezoek ik de musical 'Charlie and the Chocolate Factory'. Na het boek en de films ben ik erg benieuwd hoe het verhaal in een voorstelling is gegoten.
.jpeg)
Omdat ik als kuiken ooit nog eens lid geweest ben van een politieke jongerenorganisatie trekt een voorstelling met een politieke insteek mij wel. Al heb ik zelf nooit aan achterkamertjespolitiek gedaan. Ik ben benieuwd naar deze voorstelling, die in Duitsland al meerdere keren en door meerdere gezelschappen is opgevoerd.
Wat hebben Trent Oliver en Barry Beijer met elkaar gemeen? Beide zijn afgestudeerd aan een musical theateropleiding. Daarnaast vinden zowel Trent als Barry het belangrijk om de jongere generatie iets te leren en belangrijke levenslessen door te geven.
Een uitverkochte Stadsschouwburg zou het moeten zijn. Ik kijk de zaal rond en zie ontzettend veel lege stoelen. Het is 20:12 en ik vind het ietwat vreemd. Waar blijven al die bezoekers? Uiteindelijk begint de voorstelling ruim tien minuten te laat. De lege plaatsen worden gevuld door een jong publiek met drinkbekers in de hand. Misschien dachten ze dat het een concert was?
Vandaag heb ik afgesproken om naar een repetitie van improvisatietheatergroep Rambi te kijken in Wijkcentrum Het Dok. Aangezien ik vlakbij woon, voelt het als een soort thuiswedstrijd. Tegenover het podium staat voor mij een stoel klaar, naast spelleider Rene Tuinhout. Eigenlijk heb ik geen idee wat ik kan verwachten. Ik besluit om met een open blik het geheel waar te nemen en alles op mij af te laten komen.
Hoe ga je verder na het verlies van je partner of andere dierbare?
En wie was je voor je samen met je partner was?
In 'Verder' neemt Simone Kleinsma ons mee op reis.
Mijn eerste voorstelling dit jaar, nog een beetje onwennig loop ik MartiniPlaza in. Ik bereid mij voor op een stoelendans maar de stoelen waar ik langs moet lopen zijn nog leeg. Ik neem plaats naast twee aardige dames die aangeven het best wel spannend te vinden, nu in coronatijd een voorstelling te bezoeken. Maar ja, ze hadden de kaarten al lang in huis en zijn benieuwd naar de musical. Ik beken het ook best spannend te vinden. Het theater is niet volledig gevuld, waarschijnlijk doordat de voorstelling eerst uitverkocht was en er door de versoepelingen meer plaatsen beschikbaar zijn gekomen. De plaatsen aan de andere kant van mij blijven leeg. Op de stoel voor mij zie ik een kroontje liggen, MartiniPlaza heeft op een aantal stoelen deze kroontjes verstopt en uiteraard kun je deze ook kopen.
31 oktober 2021 is voor menig K3 fan een dag met een donker randje om de toch altijd zo vrolijke en kleurige groep. Vandaag is de allerlaatste show van Klaasje Meijer (ja, het is weer de blonde die de fakkel doorgeeft). Ik ben benieuwd wat ik ga aantreffen bij dit laatste optreden van de Dromen tour, die helemaal in het teken staat van het afscheid van Klaasje.
Luke Deane, born in United Kingdom and lives in Rotterdam, is a composer and artist. He worked before for club Guy and Roni and the Nite team on 'Salam', 'Before / After', and on developing the NITE Hotel. Luke does at the moment three productions for NNT. One of them is 'Rail Rat', in coworking with actor Tim Linde who wrote the script, and director Jan Hulst. This interview tells Luke something about the process of making 'Rail Rat'.
Geheel in 2021-stijl interview ik PR coördinator Welmoed van den Bergh en secretaris en kamercoordinator Ilse Giesbers van Stukafest Groningen via Skype. Ik ben benieuwd naar deze coronaproof editie van Stukafest.
Drie avonden, twaalf voorstellingen en vier verschillende theaterroutes. Het Verbond is erin geslaagd om in deze rare tijd een unieke beleving neer te zetten. Op een regenachtige zondagavond ga ik de derde route wandelen. Ik weet alleen mijn startlocatie, niet welke voorstellingen ik ga bekijken.
In 2019 speelden Toneelgroep ECHO en het Noord Nederlands Toneel (NNT) de voorstelling 'De Poolse Bruid'. Dit is een bewerking van de gelijknamige film van Karim Traïdia. Het stuk vond plaats op een bijzondere locatie: Boerderij De Haver in Onderdendam. Voor 2020 stond er weer een reeks gepland, maar deze is door corona uitgesteld naar 2021. Gelukkig was er voor het NNT een coronaproof plekje in De Oosterpoort en kon de voorstelling in aangepaste versie doorgaan.
Het Noorderzonprogramma is in volle gang. Dit jaar niet het mooie festival, maar zes weken voorstellingen en een randprogramma verspreid over de stad. Voorafgaand aan mijn bezoek aan de voorstelling 'The Meeting' interview ik Mads Wittermans.
Dit jaar zou de dertigste editie van Noorderzon plaatsvinden. Een mooie reden om er een speciaal festival van te maken. Helaas gooit corona roet in het eten. Gelukkig zijn de organisatoren erin geslaagd om een alternatief programma te maken. We gaan hierover in gesprek met Milou de Boer, marketing en communicatie bij Noorderzon.
Online theater is een langgekoesterde wens van Guy Weizman, artistiek directeur / regisseur / choreograaf bij het Noord Nederlands Toneel (NNT). Nu, tijdens de coronacrisis, heeft hij onverwacht alle tijd om deze droom te verwezenlijken. Weizman is bezorgd over de toekomst. Toch heeft deze periode hem de kans gegeven om zich bezig te houden met het ontdekken van nieuwe mogelijkheden op het gebied van theater.
Na 'Five Easy Pieces' en 'La Reprise' sluit de Zwitserse regisseur Milo Rau zijn trilogie van misdaad af met 'Familie'. Aanleiding is de collectieve zelfmoord in Calais van de familie Demeester. In 2007 hingen de ouders en hun twee kinderen zichzelf op in hun gezinswoning. Het enige wat ze achterlieten, was een briefje met de woorden 'Sorry, we hebben het verkloot'. Ook lieten ze instructies na over hun honden. Deze wanhoopsdaad kwam heel onverwacht voor hun omgeving. Een motief is nooit gevonden.
Ik val maar meteen met de deur in huis, ik ben een Groninger en ik heb aardbevingsschade. Is het gewaagd om een artikel over de voorstelling GAS van Toneelgroep Jan Vos te schrijven? Misschien wel, maar ik noem het eerder een uitdaging. Deze spraakmakende voorstelling is het namelijk waard om over te schrijven.
© 2018-2025 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement
