Een ontroerend portret van liefde en verlies

Panic Room is de bijzondere titel van de voorstelling die ik vanavond ga bezoeken. Is de Panic Room een schuilkelder? Een kamer waar je tot rust komt als je in paniek bent of gebeuren er juist dingen in de ruimte waar je van gaat hyperventileren?

Ik neem mijn plaats in. Het valt mij op dat het decor bestaat uit twee stoelen, een videoscherm en een lampenpit die via een draad aan het plafond bungelt. De lampen in de zaal gaan uit en het lampenpitje aan het plafond licht op.

Jacob Derwig speelt Hij, een man die zichtbaar pijnaanvallen heeft. Op sommige momenten kronkelt zijn lichaam van de pijn. Abke Haring speelt Zij, de ex van Hij die ineens opduikt. Verbazing bij Hij: "Ik had niet gedacht dat ik je ooit nog zou zien." Wat volgt, is een schouwspel waarbij liefde en verlies centraal staan. Op het scherm wordt Zij geprojecteerd. Haar ogen schieten angstig heen en weer en we horen oorlogsgeluiden op de achtergrond.

Er zijn fysieke scenes waarbij ze elkaar omhelzen en meeslepen naar werelden waar ze niet naartoe willen. Zo laat Zij zien waar ze gewerkt heeft als oorlogscorrespondent. Hij had graag kinderen met haar willen hebben, maar Zij vond de wereld al verdorven genoeg. Het is duidelijk dat ze ontzettend veel van elkaar gehouden hebben, door de liefdevolle manier ze met elkaar omgaan. Ondanks dat ze soms aan elkaar trekken en slepen, proberen ze dit op een zachte manier te doen. Ze laten zien dat ze in het verleden samen een mooie trip op de motor hebben gemaakt, Hij wil dat graag over doen.

Pas als Zij begint te vertellen in een monoloog over een vlucht door het bos, we als publiek schoten horen en Zij sterft, valt bij mij het kwartje dat Zij tijdens haar werk als oorlogscorrespondent omgekomen is. Daarom was Hij dus zo verrast om haar weer te zien. Nu dit duidelijk is, vind ik de voorstelling veel makkelijker om te volgen.

Hij krijgt steeds meer pijnaanvallen en gaat op de grond liggen. Zij geeft aan dat Hij haar niet meer nodig heeft. We zien het hoofd van Hij geprojecteerd op het videoscherm. Dan blaast Hij zijn laatste adem uit en het bungelende peertje aan het plafond is gedoofd.

Met een vol hoofd ga ik terug naar huis, wat heb ik nu eigenlijk gezien? De Panic Room was geen kamer waar je tot rust komt, maar bevat wel een emotioneel verhaal in een ruimte waar de scheidslijn tussen dood en leven dun is.

^{Hoofdfoto: © Julian Maiwald, voorstelling Panic Room, Theater Utrecht}

Suzanne Atema

30-05-2024