Theater heeft altijd een beetje magie. Soms begint die al voordat het doek wordt geopend.
Onderweg naar de musical Dear Evan Hansen sta ik in een vertraagde bus richting Martiniplaza. Ik raak in gesprek met de vrouw die naast mij staat. Zij gaat ook alleen naar de voorstelling. Achter ons stappen nog een paar mensen in die dezelfde kant op moeten. Het voelt bijna als een voorprogramma: een klein groepje onbekenden dat hoopt op tijd aan te komen. Het is ons gelukt. We verspreiden ons als losse puzzelstukjes door de foyer.
Deze musical over eenzaamheid heeft op Broadway en West End al diverse prijzen gewonnen. Dear Evan Hansen vertelt het verhaal van Evan (Ward van Klinken), een middelbare scholier die worstelt met sociale angst. Zijn moeder (Marlijn van Weerdenburg) werkt hard en is veel weg, waardoor Evan het gevoel heeft dat hij vooral zichzelf overeind moet houden. Zijn therapeut geeft hem de opdracht elke dag een brief aan zichzelf te schrijven, met de bemoedigende beginzin: “Hee Evan Hansen, vandaag wordt het een goede dag.”
Op de eerste schooldag na de zomervakantie loopt Evan met een gebroken arm rond, omdat hij uit een boom is gevallen tijdens zijn vakantiewerk. Niemand wil een naam op het gips schrijven. Zelfs Jared, de zoon van een vriendin van Evans moeder, niet. Dan loopt Connor, die ook geen vrienden heeft, langs en schrijft zijn naam op het gips. Later vindt Connor de brief van Evan bij de schoolprinter. Hij geeft deze niet terug, maar steekt de brief in zijn zak.
Een paar dagen later blijkt dat Connor suïcide heeft gepleegd. Zijn ouders hebben de brief gevonden en zien deze aan voor een afscheidsbrief van Connor aan Evan. Evan probeert uit te leggen dat het geen afscheidsbrief is, maar niemand staat open voor zijn verhaal. Wat volgt is een web van leugens dat langzaam groter wordt, niet uit slechte intenties, maar omdat Evan zo graag ergens bij wil horen. Samen met Jared schrijft hij nep e-mails van en naar Connor. Ze veranderen de data, zodat de e-mails geloofwaardiger worden. Het zusje van Connor krijgt steeds meer interesse in Evan en ze krijgen verkering.
Het decor is eenvoudig, met houten elementen zoals een trap en tafeltjes. Op de achtergrond speelt de band mee, wat ik een leuk detail vind. Meestal zit een orkest in een bak, waardoor het publiek de muzikanten niet ziet.
Ook wordt er gebruikgemaakt van projecties. Social media berichten worden in de lucht geprojecteerd, bijvoorbeeld over Evans speech die viral gaat, met een succesvolle crowdfunding als gevolg. Doordat Evan heeft verteld dat hij en Connor vaak naar de gesloten boomgaard gaan, kan deze boomgaard via de crowdfunding weer geopend. Uiteindelijk komen alle leugens uit en blijkt dat die ene brief niet alleen slechte, maar ook goede dingen in gang gezet heeft.
Een van de sterkste liedjes van de musical vind ik: “Jij wordt gezien”. De aangrijpende tekst over dat niemand echt alleen staat, hoe eenzaam het soms ook voelt, geeft me kippenvel. Misschien is het daarom juist zo bijzonder dat ik, bij een voorstelling waar eenzaamheid zo’n groot thema is, onderweg al in gesprek raakte met allerlei mensen die ook alleen op pad waren. Het maakte de middag net iets lichter. Soms hoeft je alleen maar dezelfde bus te delen om te merken dat je helemaal niet zo alleen bent.
Theater kan je meenemen in een verhaal, maar het kan je ook laten voelen dat je niet alleen bent, zelfs voordat het doek opengaat.
Foto's: © Set Vexy, Dear Evan Hansen
Dio van Velden
Verhalen
