Vier jonge auteurs (15-18 jaar) schrijven liedteksten. Vier iets oudere muzikanten zetten dat op muziek en voeren het uit. Ik ben te gast in het Grand Theatre. Daar gebeurt het in het kader van het Jonge Harten Festival. Ik word keurig gewaarschuwd: ‘Er zitten wel erg veel middelbare scholieren in de zaal’.
Theater heeft altijd een beetje magie. Soms begint die al voordat het doek wordt geopend. 'Dear Evan Hansen' vertelt het verhaal van Evan (Ward van Klinken), een middelbare scholier die worstelt met sociale angst. Deze musical over eenzaamheid heeft op Broadway en West End al diverse prijzen gewonnen.
Het jaarlijks Jonge Harten Festival is weer van start gegaan. Acht dagen lang presenteren jonge theatermakers en spelers zich in heel diverse producties. Ik trap af bij en met De Noorderlingen. Zij trakteren ons op een bewerking van het boek ‘Waarom het kind in de polenta kookt’ van Aglaja Veteranyi.
Hoe is het om terug te keren naar de plaats waar je bent opgegroeid? Kom je dan écht thuis? In 'Rabbels Hoop' besluit een man terug te verhuizen naar het dorp waar hij is opgegroeid. Maar hij twijfelt: wil hij blijven of gaan? Deze voorstelling wordt gespeeld door slechts één persoon: Joeso Peters. Toch is hij nooit alleen.
In hun nieuwe voorstelling vraagt Studio Julian Hetzel zich af: hoe kunnen we samenleven met mensen wiens geloofswereld verschilt van de onze? ‘Three times left is right’ gaat over een echtpaar. Een man en een vrouw met meer verschillen dan overeenkomsten. Dat hoor en lees ik meer de laatste tijd. Het grote voordeel: je versterkt elkaar. We gaan het beleven.
Op een grijze zondagmiddag bezoek ik Martiniplaza voor de musical Elisabeth. Ik heb deze musical nog nooit gezien en ben daarom extra benieuwd naar deze vernieuwde versie met een jonge en een oudere 'Sissi'.
Ik sta bij de bushalte op weg naar het Grand Theatre, waar 'Offline Tourists' speelt van het Zuidelijk Toneel. Op het informatiescherm verschijnen alleen wat stipjes. De bus lijkt ergens tussen hier en nergens te zweven. Niet wetend wanneer hij komt, voel ik vooral onrust. Vroeger stond je gewoon te wachten, offline, zonder app, zonder uitleg. Nu kijk ik nerveus naar mijn telefoon.
De Grote Kunstshow, een initiatief van cultureel ondernemer Johan Idema, brengt kunst op theatrale manier voor het voetlicht. Volgens de Vlaamse presentator Lucas de Man heeft onderzoek uitgewezen dat ‘we’ in musea gemiddeld 11 seconden stilstaan bij een kunstwerk. Dat is best kort.
Ik ben te gast bij de laatste try-out van de voorstelling 'Bad Nature' van Club Guy & Roni in samenwerking dit keer met Australasian Dance Collective, HIIIT en kunstenaar Boris Acket.
Het is qua weer en qua sfeer een prachtige woensdagavond. Een Indian Summer-avond. Code groen. De terrassen op de Grote Markt zitten bomvol. En dat op 1 oktober! In het Grand Theatre speelt de voorstelling 'We're all alone in this together' van actrice en theatermaakster Kim Karssen.
Het Stadhuis bruist. Vanuit iedere hoek op de begane grond zijn stemmen, bewegingen en muziek te horen. Deze zijn afkomstig van de deelnemers uit de muziektheaterproductie LEVITICUS 20:13 van Schout bij Nacht. Vol trots tonen zij hun dromen, wensen en gevoelsleven aan het publiek. Dat deze mensen nu voor ons staan, in het hart van Groningen, is allesbehalve vanzelfsprekend. Maar ze zijn er. En hoe!
'Burning Marches' draait om een groep jongeren uit China die proberen hun identiteit te vinden en te bewaken in de moderne tijd. De voorstelling is (zonder pauze) opgedeeld in drie delen: 'Women Today', 'Flame & Boys' en 'Afro Spirit Collective'. De dansers zijn voortdurend in beweging, maar komen ook telkens weer tot stilstand.
Het is heerlijk weer en ik besluit om me verzorgd te kleden en naar het Noorderplantsoen te flaneren. Daar speelt Theatergroep Huis Orlando in een container.
Voor mijn laatste Noorderzonvoorstelling ga ik naar een concert van de Noord-Londense (met Australische roots) componist/uitvoerend musicus Zubin Kanga. En wel in de Lutherse Kerk.
Vorig jaar mocht ik voor het eerst iets schrijven voor Theater050. Dat ging om een containervoorstelling van de Noorderlingen: 'Café Residu'. De professionaliteit van deze jonge acteurs belooft veel voor de toekomst van theater. Daarom ben ik verheugd om dit jaar weer over ze te schrijven.
Het valt niet altijd mee om publiek te zijn, bedenk ik, als een van de twee spelers van Losinformalls met een brandblusser op de volle tribune afstuift. We zitten dan op ongeveer tweederde van de voorstelling en hebben al van alles doorstaan. Ja, overspoeld worden met bluswater kan er dan ook nog wel bij… 'Perdón' is duidelijk geen voorstelling waarbij je rustig achterover kan leunen, maar een ongebruikelijke beleving voor alle zintuigen.
Ik loop over het terrein van Noorderzon en tussen de foodtrucks door zie ik iets wits verschijnen. Bij een container staat een groep acteurs in witte kleding met ieder een eigen barokke, witte pruik. Hun gezichten zijn geschminkt. Wederom wit, maar ook met rode blossen op de wang of getekende snorren en versieringen. Ze lijken eerder op poppen dan op mensen. Het is zo’n bijzonder beeld dat bezoekers regelmatig een foto nemen van de acteurs.
Voor mijn tweede Noorderzonvoorstelling kies ik wederom een container. Ik ga naar ‘TRANS-’: de allernieuwste productie van Just van Bommel en Emma van den Elshout. Het gaat over het verlangen ergens bij te horen.
Wanneer je tijdens Noorderzon een container binnenstapt, weet je één ding zeker. Je komt in een andere wereld terecht. Soms kan die ervaring verwarrend zijn. Of wonderlijk, hilarisch of verrassend. 'Label to Go' bevat ál deze elementen.
Al een half jaar wordt een man geplaagd door een kubus. Iedere nacht doemt die kubus op in zijn hoofd. Hij kan over niks anders dromen dan over die kubus. Dat probleem beheerst zijn leven. Samen met dokter Fred probeert de man het geheim van de kubus te ontrafelen. Dokter Fred zet een heuse droommachine in om tot een doorbraak te komen. Maar is dat eigenlijk wel de oplossing?
© 2018-2025 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement