Al weken zie ik op Facebook de promo van de musical Six in Martiniplaza voorbij komen. Deze musical begon ooit als een universiteitsproject. Door de muziek in de trailer, die ook nog eens blijft hangen, is mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Moddergat is het meest noordelijke dorp van Nederland. Het telt 220 inwoners. In 2013 waren dat er nog 224. Een zeer verontrust CBS constateert een daling van maar liefst 1,79%. In de glorietijd floreerde er een garnalenfabriek. Het is al jaren een museum. En 'Moddergat' is de titel van het theaterprogramma van Koen en Jeroen.
'Ontdek aanstormend theatertalent.' Dat staat in rode blokletters, als allereerste zin in de brochure die ik op mijn theaterstoel vind. Het publiek maakt drie korte voorstellingen mee van debuterende theatermakers. Volgens de folder gaat het om 'pioniers waar je ongetwijfeld nog veel van gaat horen.' Dat klinkt veelbelovend. Ik zit op het puntje van mijn stoel.
Als ik de Stadsschouwburg binnenstap en de trap oploop, zie ik dat er twee waarschuwingen hangen. De eerste gaat over het gebruik van stroboscopen en de tweede over het heftige thema, namelijk seksueel misbruik. De voorstelling 'Prima Facie' is een monoloog en gaat over Tessa, die een goedbetaalde strafrechtadvocaat is. Met zedendelicten als specialiteit.
Een avondje adembenemend griezelen in het theater. Daar verheug ik mij erg op. Het is tenslotte bijna 31 oktober dus bijna Halloween. Horror is een tak van theatersport welke in het theater maar zelden te zien is.
Enige maanden terug las ik ergens een klein berichtje: er komt een theatervoorstelling met iets van of over de Hindenburg. Ik ben direct gretig. Dat heeft alles te maken met de enige anekdote welke ik ken uit de prille jeugd van mijn oma. Op 14 oktober 1929 vaart er een luchtschip boven Nederland: de Graf Zeppelin. Het hele dorp loopt uit en staart verbijsterd naar het wonder. Mijn oma is een hummel maar haar vader tilt haar bovenop de regenput. Het scheelt nauwelijks een meter maar hij spreekt de woorden: "Zo, nu kun ook jij haar van héél dichtbij zien."
Terwijl de VS zich schrapzet voor orkaan Milton, leunt het publiek in de Stadsschouwburg rustig achterover. Wij volgen Fien Leysen bij haar reis naar Alabama. Haar doel is om het spoor te volgen van haar overleden vader: Kris Leysen. In 1978 maakte hij een reportage in Birmingham, Alabama. Opmerkelijk: hij werd in die stad uitgeroepen tot 'deputy sheriff'! Dat is wat hij aan zijn dochter vertelde. Vijfenveertig jaar later onderzoekt Fien of dit verhaal klopt.
Het is een normale dinsdagavond als ik onderweg ben naar de Stadsschouwburg. Volgens de website van SPOT ga ik naar "waarschijnlijk de meest krankzinnige voorstelling van het jaar. Comedy, chaos en gevechten, samengesmolten tot een meesterwerk." Wat heb ik mij nu weer op de hals gehaald? Noorse mythologie in combinatie met showworstelen… Ik heb met beide geen ervaring.
Spreek het maar eens uit: Koyaanisqatsi. En dat twintig keer achter elkaar. Want dat is een van de kenmerken van de zogenoemde 'minimal music': het repeterende karakter. Ik ben te gast in de Oosterpoort bij de filmvertoning, live begeleid door het Philip Glass Ensemble. Een theaterconcert, ondersteund door beelden.
Het valt mij op dat er pontificaal voor het podium een radio uit de jaren tachtig op een paaltje staat. Als de voorstelling begint, pakt een zangeres de radio en draait aan de zenderknoppen, met luide storingstonen als gevolg. Ze houdt de microfoon ervoor. Auw, dat doet pijn aan je oren of komt dat omdat de zangeres naast mij staat? Het roept herinneringen op aan vroeger. De radio geluiden gaan over in muziek van de voorstelling.
'Het levenswerk van een middelmatige actrice' is mijn allereerste containervoorstelling op Noorderzon en ik heb er zin in. Buiten probeert men nog steeds tickets te verkopen met de vraag: “Wil je een middelmatige voorstelling zien?” Ik stap de container binnen en strijk neer op een bankje. We moeten net zolang schuiven tot we kont aan kont zitten. Dit had ik niet helemaal verwacht van een containervoorstelling.
Al een aantal dagen loop ik als vrijwilliger rond bij Noorderzon en werk bij de crewbalie, vlakbij de keuken. Telkens zie ik een paar jongeren doorweekt rondlopen in regenlaarzen om een aantal emmers met water te vullen. Ik weet dat zij van De Noorderlingen zijn en in een container spelen. Daarom ben ik ontzettend nieuwsgierig als ik weet dat ik naar hun voorstelling mag gaan.
In het laatste weekend van Noorderzon mag ik even tot rust komen in de container van Carin & van der Wijk. Hier zit Oblomov in zijn zetel niks te doen. Naast hem ligt een boek dat serieus kans maakt om nooit gelezen te worden. Oblomov wil geen gedoe in zijn leven. Daarom wordt het lastig om te trouwen met zijn geliefde Olga. Weet Olga hem toch nog te activeren?
Kerstmis, de tijd van het jaar wat voor mij niet vroeg genoeg kan beginnen. Ik hou van de fonkelende lichtjes, mooi versierde bomen, leuke prullaria en ja, ik kijk stiekem ook alvast een kerstfilm in de zomer. Ook heb ik mijn adventskalender voor dit jaar al bijna uitgezocht.
Het is een aantal van u vast wel eens gebeurd: je staat voor een bananendoos vol pluizige en krioelende snoezigheid en weet binnen tien seconden: die wordt het! Niet de brutaalste, niet de bijdehandste, of mooiste, luidste, ook niet de meest schuwe. Waarom dan die ene? Die steelt meteen je hart. Deze zit afwachtend maar alert op het kontje met dat innemende koppie en die oceaanblauwe oogjes nieuwsgierig schuin omhoog en je weet: die neem ik!
Ik sta met een groepje mensen geduldig te wachten voor de ingang van Vera Groningen. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat mij te wachten staat. We worden naar de bar geleid die voor nu dient als wachtruimte. Ik bekijk een tafel met boeken die worden verkocht. Het doek gaat open en we mogen plaatsnemen op een stoel met hetzelfde boek: 'Borderline Visible', geschreven door Ant Hampton.
Ontregel-theater. Als dat genre bestaat, dan hebben makers Peters en Julia uit New York het uitgevonden. Met hun voorstelling 'open mic night' brengen zij een ode aan een niet-bestaande locatie, waar theater wordt gemaakt. Met als resultaat: een korte, maar onvergetelijke avond.
Na het scannen van mijn toegangskaartje stap ik binnen in een andere wereld. De ruimte staat vol rook. Alsof de jaren negentig weer zijn teruggekeerd. Ik krijg een drankje aangeboden, ik kies voor jus d'orange. Verderop staat een tafel die vol staat met zakjes chips, doosjes tissues en flessen wijn. Of ik daar wil komen zitten, tussen de vijf performers? Wacht even. Dit gaat wel heel snel allemaal.
"We nodigen je uit voor een exclusieve conferentie van vergeten maskers en geheime genootschappen. De betoverende soloperformance van Matías Umpierrez ontleedt onze obsessie om onszelf te (ont)worden." Deze tekst uit de aankondiging van het Noorderzon Festival is wervend en nog te bevatten. De bijbehorende foto is van een intrigerende schoonheid. Ik wil dit beleven!"
Als je op Noorderzon naar een containervoorstelling gaat, dan blijft het altijd een verrassing wat je voorgeschoteld krijgt. Garage TDI heeft voor zichzelf een extra uitdaging toegevoegd. Onder de naam 'BOX Xperiment' zijn in totaal acht voorstellingen te beleven. In hun container ga ik twee keer experimenteren.
© 2018-2025 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement