Het Noorderzonprogramma is in volle gang. Dit jaar niet het mooie festival, maar zes weken voorstellingen en een randprogramma verspreid over de stad. Voorafgaand aan mijn bezoek aan de voorstelling 'The Meeting' interview ik Mads Wittermans.
Danser en choreograaf Juersson Hermanus werkt dit jaar voor de eerste keer mee aan De Wijk De Wereld. Samen met zeven bewoners uit de wijk Beijum ontwikkelt hij een dans. Dat is een intensief en inspirerend proces. Juersson vertelt over zijn drijfveren en over de manier waarop hij zijn dansgroep stap voor stap richting de Stadsschouwburg laat bewegen.
Vanmiddag ga ik weg. Naar mijn droombestemming. Het startpunt voor mijn grote reis is 'Anywhere But Here'. Een pop-up reisbureau, dat tijdens het Noorderzomerprogramma is gevestigd aan de Oude Kijk in't Jatstraat. 'Anywhere But Here' is niet zomaar een reisbureau. Hier kun je namelijk een enkele reis boeken naar jouw ideale wereld.
Al ruim vijftien jaar komen ze iedere zomer een week bij elkaar: theatermakers Alex Harvey en Melissa Kievman en een groep goed bevriende acteurs, schrijvers, muzikanten, ontwerpers en natuurlijk koks. Een week lang storten ze zich vol enthousiasme, in en om hun verbouwde boerderij iets ten Noorden van NYC, op een werk van Anton Tsjechov. Een week lang spelen, improviseren, inspireren en proberen.
Sieger Baljon speelt tijdens het Noorderzomerprogramma 'Zijn' uit het tweeluik 'Zijn&NietZijn' (2B or not 2B). Een korte voorstelling die vanaf het moment dat je de zaal binnenstapt intiem aanvoelt. Over een man die zich blootgeeft, zichzelf verliest in maatschappelijke vraagstukken – en zichzelf ook verliest in waanzin en radeloosheid tijdens zijn verzet tegen het noodlot.
Enige tijd geleden tekende auteur en oud-presentatrice van het Jeugdjournaal Lysette van Geel het verhaal van Omid Aghondi op. 'De vlucht van Omid' is een inmiddels veel gelezen en vooral voorgelezen boek op lagere scholen. Het verhaal van Omid leent zich ook uitstekend voor een theatervoorstelling.
Online theater is een langgekoesterde wens van Guy Weizman, artistiek directeur / regisseur / choreograaf bij het Noord Nederlands Toneel (NNT). Nu, tijdens de coronacrisis, heeft hij onverwacht alle tijd om deze droom te verwezenlijken. Weizman is bezorgd over de toekomst. Toch heeft deze periode hem de kans gegeven om zich bezig te houden met het ontdekken van nieuwe mogelijkheden op het gebied van theater.
Het begint langzaam te wennen, die anderhalvemetersamenleving. Toch blijven de gevolgen van de coronamaatregelingen binnen de cultuursector goed zichtbaar, zo ook in Groningen. Ik spreek met Elsemiek Hes, fotograaf van de Groningen University Theatre Society (GUTS) en tevens regisseur van Harvey, over hoe de vereniging omgaat met het uitstel van deze productie.
We zien een enorm en oogverblindend wit decor. Aan de ene kant een gigantisch keukenblok en een eethoekje. In het midden een soort niemandsland met een deuropening. Vervolgens een werkkamer. De achterwand suggereert een kolossaal archief. Verder een werktafel met een maquette. Alles is strak, steriel en vooral erg wit. Het zou zomaar een toonzaal van Jan des Bouvrie kunnen zijn, maar het is het domicilie van Edith en Arthur.
Het is even wennen. Ik ga een theatervoorstelling beleven. Zonder een kaartje te kopen, zonder de datum in mijn agenda te zetten, zonder mij zorgvuldig te kleden, niet naar het theater te lopen en mij te mengen tussen verwachtingsvol publiek, het programmaboekje te bestuderen en niet dat verrukkelijke moment beleven: de zaallichten dimmen, het geroezemoes verstomt, het doek gaat open en de magie start.
We zien een scène van een gesprek tussen vader en dochter. Hij wil haar vertellen dat hij uit het leven wil stappen: "Het is niet dat ik dood wil. Het is meer dat ik het leven niet meer aankan." Dit zijn de woorden van Johan. Op 14 mei 2019 stapte hij onder begeleiding uit het leven. Hij was toen 62 jaar. Zijn aangrijpende levensverhaal wordt verteld door theatergroep Foolcolor. Wat betekent het voor regisseur Ine Paulien Weijer en actrice Daniella Chasseur om deze voorstelling te maken?
Een lege Stadsschouwburg Amsterdam (ik blijf haar zo noemen) als decor. Op het podium een eenvoudige tafel met daarop een brandende kaars op een schoteltje. Achter die tafel zit een acteur uit het Nederlandse theater. Soms met een glaasje water of vel papier of kleine lessenaar. Dat is wat we zien. Elke avond klokslag 20.00 uur wordt een verhaal verteld. Een verhaal uit de 'Il Decamerone'. En ik ben de enige bezoeker.
Eind maart toonde het Grand Theatre de dansvoorstellingen 'The Dog Days Are Over' en 'Sweat Baby Sweat' van Jan Martens: niet in de theaterzaal, maar online. In een skypegesprek gaat Jan Martens in op het maakproces van deze producties en vertelt hij hoe hij als choreograaf aankijkt tegen de huidige ontwikkelingen. Momenteel gaan we door een periode waarin aanrakingen niet meer vanzelfsprekend zijn. Welke impact heeft dat op zijn werk en de toekomst?
Welkom in de hel. Waar is het vagevuur? De marteltuigen? Geen poel van vuur en zwavel, geen duivel die je opwacht. Nee. Een ruimte. Een schaars gemeubileerde kamer. Drie fauteuils, rood, geel, groen. Een briefopener en een deur die maar van één kant open kan. Het roept vragen op. Vragen die, heel frustrerend, niet meteen worden beantwoord.
Weersvoorspelling zondag 1 maart: voornamelijk bewolkt, stevige wind, veel buien (mogelijk hagel en natte sneeuw) en af en toe breekt de zon door. Een gedeelte van mijn dag wordt besteed met het lezen van 'De dokters Andrian' van Willem Melchior (een absolute aanrader) en ik krijg de uitnodiging om mee te gaan naar IKEA. Ik kies eieren voor mijn geld, dus voor een dag Oosterpoort.
Laat ik maar gewoon met de deur in huis vallen: Steef de Jong is een man om verliefd op te worden! Om wat hij kan, om wat hij doet, wat hij vertelt, zingt, ons laat zien, horen en ons laat voelen. Om wie hij is: een multitalent en bovenal een heel bescheiden, warm en uiterst aimabel mens. Ik had nog nooit van hem gehoord en dat reken ik mijzelf behoorlijk aan. Ik vergeet hem nimmer meer: hij heeft er een fan bij.
Wie zegt dat feministische onderwerpen en de stelselmatige onderschikking van vrouwen alleen thuishoren in prekende TED talks? 'De Verleiders Female' bespreekt vrouwenthema’s op een humoristische manier – gewoon recht door zee, met weinig subtiliteit en keiharde feiten.
Het is maandagmiddag twee uur. En het is voorjaarsvakantie. De eerste lentedag is een feit, maar buiten is het guur. Veel jeugdige theaterbezoekertjes staan al te trappelen. Samen met ouders en behoorlijk wat grootouders. De voorstelling 'Adios' uit 2010 van Speeltheater Holland en Het Houten Huis is weer te beleven!
Een stel, op enkele kubussen. Dat ziet het publiek als het de theaterzaal binnenloopt en een plekje zoekt op de tribune. De vrouw en man lopen tegen de dertig, zijn net gekleed, tonen geen emotie. Alsof ze rustig de week doornemen terwijl de kleine boven ligt te slapen. Een fles wijn en een kaasplankje zouden hier soelaas kunnen bieden, maar ontbreken. Binnen luttele seconden hebben we kennis gemaakt met Florine en Albert. En is het voor iedereen klip en klaar: 'Hier moet een piemel in!'
Na 'Five Easy Pieces' en 'La Reprise' sluit de Zwitserse regisseur Milo Rau zijn trilogie van misdaad af met 'Familie'. Aanleiding is de collectieve zelfmoord in Calais van de familie Demeester. In 2007 hingen de ouders en hun twee kinderen zichzelf op in hun gezinswoning. Het enige wat ze achterlieten, was een briefje met de woorden 'Sorry, we hebben het verkloot'. Ook lieten ze instructies na over hun honden. Deze wanhoopsdaad kwam heel onverwacht voor hun omgeving. Een motief is nooit gevonden.
© 2018-2024 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement