11 en 12 februari jongstleden was ik te gast in het Prinsentheater bij Vrijdag. Onder leiding van professionele makers werken groepen kinderen en jongeren aan zogenoemde Plusprojecten. Dat zijn projecten voor iedereen die kort en intensief theater wil maken bij Vrijdag.
Ik begeef me naar de Nieuwe Kerk voor het concert van een dame en haar muziek welke ik totaal niet ken: Emma Ruth Rundle. Het is een gok. Maar als je in één adem genoemd wordt met Jeff Buckley, Rufus Wainwright en Leonard Cohen dan is mijn interesse meer dan gewekt. En wordt een gok een avontuur, een ontdekkingsreis.
Het moderne dansgezelschap 'LeineRoebana' van choreografen Andrea Leine en Harijono Roebana bestaat al meer dan vijfentwintig jaar. Ruim een kwart eeuw al is ze toonaangevend binnen de Nederlandse en internationale danswereld. De wisselwerking tussen dans en muziek en de samenwerking tussen dansers, musici en componisten vormen de kern van het werk van LeineRoebana.
In 2020 begonnen de feitelijke voorbereidingen. Begin 2021 moest het gebeuren: een maand lang zou de Amerikaans-Canadese singer-songwriter Rufus Wainwright (1973) samen met het Amsterdam Sinfonietta touren langs de meest belangwekkende concertzalen van Nederland. Covid-19 gooide roet in het eten. Dat deed het begin 2022 wéér. Maar in januari 2023 was het eindelijk zover en Groningen had de eer van de première!
Veel mensen zijn deze periode van het jaar vrij. Rondom Kerst en Oud & Nieuw: je hoeft maar enkele verlofdagen op te nemen en je bent zomaar tien dagen of zelfs twee weken vrij. Maar wanneer ben je echt vrij?
Een zakenman, een chef-kok, een onroerend goed-magnaat, een couturier en een circusdirecteur. Tussen deze beroepsoefenaars in de voorstelling 'ketchup' lijken weinig overeenkomsten. Toch zijn zij allemaal beroemd, succesvol en rijk. Maar vooral: ze delen dezelfde fetisj. Hun hele leven staat in het teken van ketchup. Deze fetisj lijkt door de maatschappij te worden geaccepteerd. In ieder geval gedoogd. Dan slaat het noodlot toe…
Hoe is het om aan buitenstaanders te vertellen hoe je in het leven staat, als jouw naam, identiteit en gedachten geheim moeten blijven? Twee Iraanse kinderen maken een moedige keuze. Samen met theatermaker Nastaran Razawi Khorasani nemen zij ons mee naar hun wereld. Via een haperende telefoonverbinding zijn hun stemmen te horen. Daarmee geven zij woorden aan hun persoonlijke verhalen die voor de meeste mensen verborgen blijven.
Hoe ga je verder na een groot verlies? Of is 'verdergaan' te makkelijk gezegd als er een dierbare is overleden en niks meer hetzelfde is? Dat ieder gezinslid een eigen rouwproces doormaakt, laten de makers van 'Verdriet is het ding met veren' zien. Deze voorstelling kent een hartverscheurend verhaal. Tegelijkertijd zijn er liefdevolle herinneringen én een kraai die allesbehalve voorspelbaar is…
Wat hebben Trent Oliver en Barry Beijer met elkaar gemeen? Beide zijn afgestudeerd aan een musical theateropleiding. Daarnaast vinden zowel Trent als Barry het belangrijk om de jongere generatie iets te leren en belangrijke levenslessen door te geven.
KETCHUP' was vijftien jaar geleden mijn afstudeervoorstelling aan de Rotterdamse theateropleiding. Ik maakte mij al langere tijd ernstig zorgen over de tanende tolerantie en toenemende agressie jegens alles en iedereen die niet normatief heteroseksueel was. In 2022 zijn deze zorgen er nog steeds: tijd voor een remake van 'KETCHUP'.
Het is zondagmiddag, het novemberzonnetje schijnt en de terrassen zitten propvol. Het is onverwacht heerlijk buiten. De horeca op de Grote Markt boert goed. Uit mijn werk haast ik mij naar het Stadhuis. Voor een bijzonder evenement: de historische opera 'Sebo Huninga' van het Groningse koor 'Kwajr'. Ik had er nog nooit van gehoord of over gelezen, maar dat bestaat al sinds 1993!
Ik mocht te gast zijn in het Grand Theatre bij een voorstelling van 'De Doornvogels'. Die onthutsende ervaring heb ik een kleine week laten bezinken. Hoe en wat kan ik hier over schrijven? Gisteravond hoorde ik tijdens mijn werken in schouwburgcafé De Souffleur een nummer dat mij meteen greep. Een nummer van Leonard Cohen: 'Dance Me to the End of Love'. En nu pas klim ik in de pen of beter gezegd: klauter ik over mijn toetsenbord.
Wanneer heb je voor het laatst iets voor de allereerste keer gedaan? Die vraag kwam bij mij op toen wij door een onbekend deel van de stad fietsten. Gewoon in Groningen, maar dan zonder strakgemaaide bermen, gele klinkers of gedesignde gebouwen of rechthoekige tuintjes. Op het terrein stond een vrachtwagen geparkeerd. Al een behoorlijke tijd. Het gras dat eromheen groeide, had al bijna de laadruimte bereikt. Op deze plek was ik voor het eerst. Samen met de productiegroep van een nieuwe theatervoorstelling: 'Vlucht van Omid'.
Een uitverkochte Stadsschouwburg zou het moeten zijn. Ik kijk de zaal rond en zie ontzettend veel lege stoelen. Het is 20:12 en ik vind het ietwat vreemd. Waar blijven al die bezoekers? Uiteindelijk begint de voorstelling ruim tien minuten te laat. De lege plaatsen worden gevuld door een jong publiek met drinkbekers in de hand. Misschien dachten ze dat het een concert was?
Het is vrijdagmiddag. Een groot deel van Groningen maakt zich op voor de Vrijmibo of is er al volop mee bezig: de terrassen zitten in ieder geval propvol. Zo lekker is het helemaal niet, het is zwaar bewolkt en het miezert maar met de terrasheaters onder de kolossale parasols en wat fleecedekens is het prima uit te houden.
Het is zaterdagavond en we hebben gereserveerd voor een wel heel bijzonder evenement. Het 'Minimal Music Late Night Concert' in de Martinikerk. Het bijzondere zit, of liever gezegd: ligt hem hierin, dat het de bedoeling is om het concert liggend te beleven. Publiek wordt hartelijk uitgedaagd matrassen, luchtbedden, dekens en kussens mee naar binnen te slepen en willekeurig in de ruimte te gaan wildkamperen (maar er zijn ook gewoon stoelen).
Drie kwartier lang mogen we op reis. Het belooft een korte, maar spannende trip te worden. We gaan Alice in Wonderland achterna die in een andere wereld terechtkomt: vol abstracte vormen, intense kleuren en nieuwe belevenissen. In deze wereld heeft de Vlaamse theatermaker Benjamin Verdonck alle touwtjes in handen. Letterlijk.
De herfst heeft haar intrede gedaan. Mooie dagen afgewisseld door gure. Deze zaterdag zit er zo’n beetje tussenin. Aan de Stadsschouwburg hangen twee lijnen met wapperende kledingstukken. Het ziet eruit als een fraai, gehavend VOC-schip.
Hoe vaak overkomt het je dat je min of meer iets totaal nieuws beleeft? Ik bezoek ruim zestig theatervoorstellingen per jaar en dat al veertig jaar lang. En afgelopen vrijdagavond heb ik na zo'n 2.500 producties iets voor mij totaal nieuws gehoord en gezien. Ik was uitgenodigd door Agnese Fiocchi.
Het is een winderige en regenachtige zaterdagavond. De perfecte omstandigheden om je onder te dompelen in de warme en gastvrije ambiance van de Stadsschouwburg. Theatercollectief Wunderbaum uit Rotterdam speelt in samenwerking met Theaterhaus Jena de voorstelling 'The Clowns Convention'.
© 2018-2024 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement