En ze stierven nog lang en gelukkig

En ineens is het lente! Intens en fel. Na een kwakkelende zomer, een vroege herfst, een lethargische en sombere winter laat ze zich weer zien: de zon! De Schouwburg ziet er een stuk vrolijker uit, de deuren staan wagenwijd open voor het publiek voor de voorstelling 'Lady + Lord MacBeth'.

MacBeth is de kortste tragedie van de Engelse toneelschrijver en dichter William Shakespeare. Het tussen 1603 en 1607 geschreven werk is deels gebaseerd op de waargebeurde geschiedenis van de Schotse koning MacBeth van Schotland (1005 - 1057), die op de troon kwam door in 1040 bij Elgin in Schotland koning Duncan I te doden. (bron: Macbeth, Wikipedia).

We gaan een bewerking beleven door Toneelgroep Suburbia uit Almere. Toevallig (of niet) gaat de geschiedenis van die stad terug naar diezelfde tijd. Het 'Aelmere' wordt voor het eerst genoemd in een heiligenleven over de Angelsaksische bisschop Bonifatius. Daar wordt vermeld dat deze Ierse bisschop rond 1050 vanaf de Rijn over een water genaamd 'Aelmere' richting het huidige Friesland voer (bron: Almere (meer), Wikipedia). Wisten schrijver Tom Lanoye en regisseur Olivier Diepenhorst dit toen ze aan dit stuk begonnen? Vast, het zijn nieuwsgierige en intelligente mensen.

© Bart Grietens, voorstelling Lady + Lord MacBeth, Suburbia

De voorstelling opent als deze lente: intens en fel.

Met Lady en Lord MacBeth, vertolkt door Joy Wielkens en Alwin Pulinckx. Ze zingen het nummer I (Who have nothing). Oorspronkelijk een Italiaanse lied genaamd Uno dei tanti (1961) van Joe Sentieri. Vele wereldberoemde artiesten zetten het op de plaat zoals Tom Jones en Joe Cocker. Ik ken vooral de versie van Shirley Bassey. En telkens als ik die hoor, breken bij mij de vliezen. En het is voor mij direct wel duidelijk: MacBeth in drie-en-een-halve minuut. Het aandeel van Alwin is heel slim en Joy… ja Joy kan haar achternaam veranderen in Bassey of Shirley haar voornaam in Joy. Zij is verpletterend.

Lady en Lord hebben een hartstochtelijke liefdesrelatie. Een huwelijk zoals ik wens en grotendeels heb: fel en verzengend. Niet gemakkelijk dus. Fel in begeerte, ambitie, verlangen en passie. Alsof je elke dag samen nieuwe vijgenbomen plant en niet kan wachten tot ze vrucht gaan dragen. Fel in woede, frustratie en onmacht. Alsof je elke dag samen een Ikea meubel in elkaar moet zetten. Een verpletterende liefde.

Wat volgt is ruim twee en een half uur verbaal vuurwerk.

Zowel hoofd- als bijrollen en dubbelrollen worden uitmuntend vertolkt. De tekst is fris en onstuimig. Het decor fascinerend. Twee wanden van grove stroken welke je wel in een carwash ziet. Maar functioneel transparant, prachtig uitgelicht. En dan plots een scene met enkel vier kaarspitjes. Alles bij elkaar is het een voorstelling die voornamelijk bewondering verdient en ook oogst. Ze eindigt als waar ze mee begint: I. Intens en fel.

De muzikanten van Black Pencil ondersteunen de tekst en het spel. Ze gebruiken daarvoor kolossale instrumenten: een enorme gong, een forse trom en instrumenten die nog het meest lijken op op elkaar gestapelde nestkastjes. Ergens wordt er in geblazen en ergens komt er muziek uit. Fascinerend. Maar het meest in het oog springend is de allergrootste panfluit welk ik ooit heb gezien. Zo enorm dat deze op een standaard moet staan.

"Als men zijn verleden kon vergeten en zijn toekomst kon vermijden… dán zou het heden nog wel eenige waarde hebben" – Jacob Israël de Haan (bron: Besliste Volzinnen)

Lady + Lord MacBeth is een voorstelling die door zoveel mogelijk mensen zou moeten worden beleefd. De achterliggende boodschap is zo anno nu en wellicht niet heel positief. Het streven naar meer macht is niet per se zo fijn, een verzengende lief wellicht ook niet. Waar het hier zo sterk over gaat is: dromen, ambities en talenten. Maak het leven intens, fel en verzengend. En dat hoeft echt niet in twee en een half uur. Dan kan in drie en een halve minuut.