Theater 050 is uitgenodigd voor de voorstelling 'Gendermonologen' van 'Raymi Sambo Maakt'. Ik had nog nooit van deze makers gehoord, maar ze maken al vele jaren. Met deze voorstelling stonden ze eerder op Oerol en nu dus op tournee.
Hoe is het om een crisissituatie mee te maken? Of als je je zorgen maakt over iemand die psychisch kwetsbaar is? Theatergroep Foolcolor gaat deze vragen niet uit de weg. Met hun voorstelling 'Kim & Elena' krijgt het publiek een inkijkje in het leven van twee vrouwen die de regie op hun leven verliezen.
En ineens is het lente! Intens en fel. Na een kwakkelende zomer, een vroege herfst, een lethargische en sombere winter laat ze zich weer zien: de zon! De Schouwburg ziet er een stuk vrolijker uit, de deuren staan wagenwijd open voor het publiek voor de voorstelling 'Lady + Lord MacBeth'.
In 'The End - part 2' volgt het publiek drie individuen. Ze zijn samen, maar lijken ook hun eigen weg te gaan. Deze dansvoorstelling van Arno Schuitemaker gaat over de vraag: wat betekenen verbondenheid, connectie en samenzijn op dit moment? Door beweging, licht en filmbeelden te combineren, worden krachtige scènes neergezet.
Soms overkomt het me nog. Dat ik na het laatste applaus stomverbaasd de zaal verlaat en alleen nog maar kan denken: wat heb ik nou eigenlijk gezien? Of misschien moet ik mezelf hier de vraag stellen: wat heb ik níet gezien? Twee uur lang sleurde Collectief Het Paradijs het publiek in De Machinefabriek mee naar hun wereld. Het werd een groot avontuur, met een storm aan indrukken en onvergetelijke beelden.
Als het publiek de zaal binnenkomt, staat Renee Fokker hevig te swingen op het podium. Met een hoofdtelefoon op met muziek danst ze door het hele decor, dat bestaat uit een huiskamer met kleurrijke meubels zoals een groene bank en gele buitendeur. Overal staan planten, stoelen en er hangen kledingstukken aan het plafond. Achter een vliegengordijn is een kleine keuken.
Op zondagmiddag mag ik te gast zijn bij de voorstelling 'Wrakhout' door De Noorderlingen. Het Grand Theatre stroomt vol met familie en vrienden van de spelers. De plaatselijke bloemenwinkels hebben uitstekende zaken gedaan. De voorstelling van een uur is vrij en losjes geïnspireerd door het boek 'Lord of the Flies' van de Britse schrijver William Golding. Het was zijn eerste roman en verscheen in 1954.
Op het podium staan een stoel, camera en lamp. Er hangt een groot projectiescherm. Arne de Tremerie zit bij binnenkomst van het publiek op de stoel en rommelt in zijn rode rugzak. Het lijkt alsof hij iets zoekt.
Ik sta in een propvolle bus richting Martiniplaza Theater en kijk om mij heen. Een stortvloed van jonge vrouwen, ik schat ze rond de twintig, gehuld in roze. Daarnaast tel ik twee kinderen. Toegegeven, als bijdrage aan de feestvreugde draag ik ook een roze trui. Aangekomen bij het theater zie ik hetzelfde beeld. Groepjes twintigers, al dan niet verkleed of met varkensoortjes op hun hoofd domineren de rij. Wie nog twijfelde of hij goed was weet het nu zeker, je staat in de juiste rij voor de musical 'De 3 Biggetjes'.
Wat is het Grand Theatre aan de Grote Markt toch altijd weer een heerlijke plek om naartoe te gaan. Fijn terras, intieme foyer, altijd heel vriendelijke gastvrouwen en -heren. Leuk publiek, een tikje artistiek qua gedrag, gesprekken en kleding. Het fijnste is uiteraard de wat alternatieve programmering waarmee het Grand Theatre een soort Off-Broadway en Off-Off-Broadway is van Groningen. Steeds weer ontdek ik nieuwe makers, spelers en gezelschappen. Zoals nu: Theater Utrecht...
"Een klap in je gezicht is net zoiets als twee treinen die frontaal op elkaar botsen. Het gaat ontzettend snel en de schade is enorm. De knokkels die het zachte weefsel van lippen raken maken ook veel stuk."
Het leven is een best ingewikkeld en tamelijk wreed gezelschapsspel. Het venijn en sardonisch genoegen waarmee medespelers jouw pionnetje, gans, verkenner of wat dan ook van het speelbord vagen is stuitend. Of hun straten vol hotels zetten en jij steeds naar de gevangenis moet. En ga vooral niet langs 'af' en o ja: naar die paar honderd euro kun je ook fluiten…
Als theaterbezoeker wacht je meestal vóór de voorstelling. Tijdens de voorstelling moeten wachten, is niet gebruikelijk. Toch gebeurt dit in 'La Codista'. In deze solovoorstelling laat theatermaakster Marleen Scholten het publiek een uur lang wachten. Samen met haar staan we even stil in de tijd.
We zien een grauwe ruimte. Het doet mij denken aan een hal van een bedrijfsverzamelgebouw. Erg sober, erg kaal, erg grauw en grijs. Ramen en deuren met matglas, een afvalbak, iets van een loketje. Erg jaren zestig van de vorige eeuw en niks meer aan gedaan. De zes spelers komen op.
Twee mensen hebben de luxe om een nieuwe huisgenoot te kiezen. Na een lange hospiteeravond bepalen zij: wie is leuk, wie kan met hen meepraten, wie maakt de meeste indruk en wie heeft de beste uitstraling? Als iedere gegadigde al lang vertrokken is, staat Myrte Siebinga voor de deur. Te laat en dus kansloos om die gewenste kamer te bemachtigen. Of toch niet? Myrte geeft het niet op. Heeft haar strijd zin?
Het toneeldoek gaat open. We zien een rechthoekige kamer. Een soort gigantische schoenendoos. Met een lange zijde open naar het publiek toe. Met daarin een stel, verder niks. Meteen wordt duidelijk dat dit stel al vrij lang bij elkaar is. Misschien al te lang. Gekissebis wat overgaat in een tsunami van verwijten over en weer. Met de messen tussen de tanden komt het hoge woord er bij een van beide tenslotte uit: ze moeten maar uit elkaar.
Is het tegenwoordig nog mogelijk om écht ergens bij te horen? Hoe is het om in de schoenen van iemand anders te staan? Hoe kunnen we empathie oproepen? Deze vragen worden verkend in de voorstelling 'Islands of Empathy (in a Sea of Chaos)'. Met Club Guy & Roni en Slagwerk Den Haag gaan we op reis. Op zoek naar verbinding in een roerige tijd.
Karina Holla: ik had nog nooit van haar gehoord. Terwijl zij al vele decennia meedraait in de vaderlandse theaterwereld en in 2018 zelfs nog de prestigieuze Theo d'Or in handen kreeg gedrukt. Wellicht heb ik dat berichtje destijds gelezen en voor kennisgeving aangenomen. Ik gun iedereen een schoorsteenmantel vol loftuitingen, inclusief de 'zilveren kaasstengel' voor een jubilerende dorpsbakker of 'vergulde knakworst' voor de beste ambachtelijke slavink, maar ik kende de mevrouw dus niet.
In november brachten Schout bij Nacht en Forensisch Psychiatrisch Centrum (FPC) Dr. S. van Mesdag de theaterwandeling TBS. Op verschillende locaties binnen de muren van de Van Mesdag waren korte voorstellingen te zien; gemaakt door patiënten, hun begeleiders en een team theatermakers. Bijzonder was dat het publiek ook ruimtes bezocht die normaal gesproken niet toegankelijk zijn voor bezoek. Een theateravond vol dromen, ambities en talenten.
Op de vloer ligt een lange witte mat. Daarop staan tien mensen met een koord in hun handen. Het koord wordt langzaam doorgegeven. Hand voor hand gaat het koord naar voren. Stilte voor de storm die gaat volgen.
© 2018-2025 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement