Vastgezogen worden in herinneringen, dromen en gevoelens

Op haar slaapkamer ontdekt Lulu een zwart gat. Een draaikolk die alles opzuigt en weer uitspuwt. Het kwam tevoorschijn nadat haar vriend Snipper op een onverwacht moment hun verkering uitmaakte. Terwijl het dagelijks leven voor iedereen doorgaat, blijft Lulu achter met haar vragen, boosheid en een gebroken hart.

In de benedenzaal van het Grand Theatre speelt INFINITY FOREVER van creatiehuis Kopergietery uit Gent. Bij binnenkomst oogt het podium als een witte, klinische tunnel. Breed aan de voorkant van het toneel en smal bij de achterwand. In die leegte zit Lulu. In haar slaapkamer denkt ze aan Snipper.

We horen herhaaldelijk gebons op de deur: Lulu's vader roept dat hij voor haar heeft gekookt, maar ze wil met rust gelaten worden. Dan doemt achter haar een draaikolk op: een zwart gat… Het zwarte gat voert Lulu mee naar alle herinneringen, dromen en gevoelens. Vanuit haar witte slaapkamer belandt ze in het klaslokaal van haar middelbare school. De plek waar haar verkering met Snipper begon. De tafels en stoelen zijn hier van papier.

Wat een geweldige vondst van de makers trouwens.

Op verschillende plekken in het witte decor zitten kartonnen panelen verstopt. Tijdens de voorstelling worden deze panelen voortdurend in en uit elkaar geschoven. Op die manier ontstaan telkens nieuwe werelden van papier. Zelfs de broeken en truien van de twee tegenspelers, Jonas Baeke en Mats Vandroogenbroeck, zien eruit als papier.

Snipper draagt ook nog een papieren muts en hij bezit een skateboard van karton. Opvallend detail: op zijn gele trui is een kleine draaikolk getekend. Snipper en de leraar komen beide over als een stripfiguur. Alleen Lulu, gespeeld door Maria Magdalena de Cort, oogt als 100% echt. Zij bevindt zich dus letterlijk in een wereld waarin alles eruitziet als papier en ook zo aanvoelt. Een betere metafoor voor liefdesverdriet ga je niet krijgen.

Tijdens de les raken Lulu en Snipper voor het eerst met elkaar aan de praat. Ze blijven kletsen en staan niet bepaald open voor een uitleg over zwarte gaten. De leraar stuurt hen de klas uit en dat vormt de start van hun verkering. Wat een toeval… Het thema van Jonge Harten is dit jaar 'Play Around'. Bij beide Jonge Harten-voorstellingen die ik beleef, 'spelen' de makers met het heelal. In Het Spektakeltje ging het over de bizarre stelsels in ons universum. En nu dus een les over de werking van een zwart gat.

Het zwarte gat in Lulu's slaapkamer slokt dingen op, maar spuugt ook alles weer uit.

Meerdere malen wordt Lulu het zwarte gat ingezogen, maar ze komt ook telkens weer terug in haar kamer. Op die manier beleeft ze keer op keer alle speciale momenten met Snipper, als een déjà vu. Aangezien duidelijk is dat het tussen hen niet meer goed komt, worden die herinneringen schrijnend. Lulu vertelt ons dat ze over drie seconden voor het eerst door Snipper wordt gekust. En jawel, drie tellen later zoent Snipper haar. Samen lopen zij regelmatig naar het favoriete muurtje van Snipper waar ze liefdevolle momenten delen. Het is ook de plek waar alles omver wordt geworpen door die allesbepalende zin. Snipper zegt dat hij ruimte en tijd nodig heeft. Het is gedaan.

Lulu is verdrietig en boos. In haar gedachten probeert ze Snipper andere dingen tegen haar te laten zeggen. Haar pijn wordt er niet minder om. Ondertussen doet haar vader zijn best. Hij wil samen met zijn dochter iets leuks doen, maar liever blijft zij op haar kamer. Dan wordt ook nog duidelijk dat Lulu haar moeder mist: zij is niet meer op aarde, maar in de ruimte.

De herinneringen aan Snipper worden overgoten met een musical-saus.

Het liefdesverdriet van Lulu is immens en dat wordt door drie spelers op het podium nog verder uitvergroot. Zo worden de speciale momenten met Snipper zingend gebracht. Daarbij worden clichés niet geschuwd. Nu rijmt 'heelal' ook wel heel prettig op 'oerknal'. Lulu zingt dat ze niet weet waarom ze zingt.

Met een lied over Lulu's liefdesverdriet gaat België waarschijnlijk niet het Songfestival winnen, maar voor deze voorstelling werkt de musicalvorm ontzettend goed. Het voegt humor toe aan een beladen onderwerp. Ook maakt deze vorm de wereld van Lulu tot een parodie. Dat versterkt voor mij het beeld dat zij vastzit in haar ideaalbeeld van haar relatie. Alsof ze als enige nog niet beseft dat haar dromen allang zijn doorgeprikt.

Uiteindelijk begint de situatie te kantelen. Via haar moeder in de ruimte komt Lulu tot het besef dat alles op aarde ontzettend klein is. Die gedachte lijkt haar verder te helpen. Een tijd later is Lulu er klaar voor om op kamers te gaan. Haar vader helpt met de verhuizing. Zo beleven vader en dochter toch nog een fijn moment samen. Er is tijd en ruimte ontstaan voor een nieuwe start. Een mooi en geruststellend einde.

Makers

Concept: Jonas Baeke, Mats Vandroogenbroeck
Tekst en spel: Jonas Baeke, Maria Magdalena de Cort, Mats Vandroogenbroeck
Eindregie: Simon D'Huyvetter
Muziek: Elisabeth Klinck
Kostuum: Leentje Kerremans
Schilder: Emiel Rambeaux Vandekerckhove
Assistent schilder: Jana Noël Van Impe, Lola Heuberger
Licht: Jeroen Doise
Geluid: Jonas De Wulf
Decor: Koen Demeyere, Kris Van Oudenhove
Techniek: Lennert Boots, Frederik Van Onsem, Peter Van Hoof
Productieleiding: Maaike Scheltjens
Productie: Kopergietery & KGbe

^{Hoofdfoto: © Phile Deprez, INFINITY FOREVER, Kopergietery}