Pedofilie, om maar meteen met de deur in huis te vallen, is het thema van de voorstelling 'Schuldig Kind' door Het Nationale Theater. Gebaseerd op het gelijknamige boek uit 2017 van schrijver en beeldend kunstenaar Ted van Lieshout. In de toneeltekst zijn ook episodes verweven uit een eerder werk van hem 'Mijn meneer' uit 2012. Beide boeken zijn autobiografisch.
In het Grand Theatre speelt de productiegroep van Vooropleiding Theater De Noorderlingen haar voorstelling PoppenCast. Het is geïnspireerd op het sprookje Pinokkio waarin een pop tot leven komt. Drie kwartier lang wordt hij verleid en blootgesteld aan een aantal hoofdzonden.
'Alles moet weg' is een levende installatie die enkele uren per dag doorlopend kan worden bezocht. Je mag zo lang blijven als je wilt. Ik ben uitgenodigd om deze voorstelling van Dries Verhoeven mee te maken in het Grand Theatre. De tekst, gebaseerd op interviews met 'mensen die vergeten te betalen', is een aanklacht maar ook een bekentenis.
Het is een doodgewone vrijdagavond. Vier dertigers zitten gezapig op de bank. Iedere week proosten zij samen op het weekend. Maar deze vrijdagavond verloopt niet volgens plan… Een gevoelig onderwerp, een uitgestelde kinderwens, zet iedereen op scherp. Al snel slaat de sfeer om.
In het Grand Theatre mocht ik naar The Four Note Opera van de Nederlandse Opera Studio. Het is een minimalistisch stuk met vijf operazangers die slechts vier noten gebruiken. Zij zingen over de structuur van de opera en geven hier een plagerig commentaar op.
"Ik wil, ik wil, ik wil en ik wil…" Het houdt niet op. Het dramt, ramt maar door net als de single 'Ich will' van het derde album ‘Mutter’ van de Duitse band Rammstein. Ik ben te gast in het Grand Theatre. Bij de voorstelling 'Desire' van Louis Janssens. Onderdeel van het Jonge Harten Festival.
Op haar slaapkamer ontdekt Lulu een zwart gat. Een draaikolk die alles opzuigt en weer uitspuwt. Het kwam tevoorschijn nadat haar vriend Snipper op een onverwacht moment hun verkering uitmaakte. Terwijl het dagelijks leven voor iedereen doorgaat, blijft Lulu achter met haar vragen, boosheid en een gebroken hart.
Op de eerste avond van Jonge Harten 2024 staat 'Het Spektakeltje' geprogrammeerd. Een voorstelling over de samenhang van dingen. Over hoe alles in ons universum met en rond elkaar beweegt. Want ja: terwijl ik naar deze voorstelling kijk in het Grand Theatre, gebeuren er ook veel andere dingen in de wereld. Op dit moment overlijden mensen en worden er baby's geboren. En is er iemand in Japan bezig met het verven van een kimono.
Het is een aantal van u vast wel eens gebeurd: je staat voor een bananendoos vol pluizige en krioelende snoezigheid en weet binnen tien seconden: die wordt het! Niet de brutaalste, niet de bijdehandste, of mooiste, luidste, ook niet de meest schuwe. Waarom dan die ene? Die steelt meteen je hart. Deze zit afwachtend maar alert op het kontje met dat innemende koppie en die oceaanblauwe oogjes nieuwsgierig schuin omhoog en je weet: die neem ik!
"We nodigen je uit voor een exclusieve conferentie van vergeten maskers en geheime genootschappen. De betoverende soloperformance van Matías Umpierrez ontleedt onze obsessie om onszelf te (ont)worden." Deze tekst uit de aankondiging van het Noorderzon Festival is wervend en nog te bevatten. De bijbehorende foto is van een intrigerende schoonheid. Ik wil dit beleven!"
Tijdens het Kerstdiner verdwijnt Edwin Drood. Iets later wordt zijn, geleende, overjas bebloed en al gevonden. Algemeen wordt aangenomen dat Drood is vermoord. Daar eindigt het verhaal van Dickens. Aan het publiek is het om dit mysterie op te lossen…
Theater 050 is uitgenodigd voor de voorstelling 'Gendermonologen' van 'Raymi Sambo Maakt'. Ik had nog nooit van deze makers gehoord, maar ze maken al vele jaren. Met deze voorstelling stonden ze eerder op Oerol en nu dus op tournee.
Hoe is het om een crisissituatie mee te maken? Of als je je zorgen maakt over iemand die psychisch kwetsbaar is? Theatergroep Foolcolor gaat deze vragen niet uit de weg. Met hun voorstelling 'Kim & Elena' krijgt het publiek een inkijkje in het leven van twee vrouwen die de regie op hun leven verliezen.
Op zondagmiddag mag ik te gast zijn bij de voorstelling 'Wrakhout' door De Noorderlingen. Het Grand Theatre stroomt vol met familie en vrienden van de spelers. De plaatselijke bloemenwinkels hebben uitstekende zaken gedaan. De voorstelling van een uur is vrij en losjes geïnspireerd door het boek 'Lord of the Flies' van de Britse schrijver William Golding. Het was zijn eerste roman en verscheen in 1954.
Wat is het Grand Theatre aan de Grote Markt toch altijd weer een heerlijke plek om naartoe te gaan. Fijn terras, intieme foyer, altijd heel vriendelijke gastvrouwen en -heren. Leuk publiek, een tikje artistiek qua gedrag, gesprekken en kleding. Het fijnste is uiteraard de wat alternatieve programmering waarmee het Grand Theatre een soort Off-Broadway en Off-Off-Broadway is van Groningen. Steeds weer ontdek ik nieuwe makers, spelers en gezelschappen. Zoals nu: Theater Utrecht...
Als theaterbezoeker wacht je meestal vóór de voorstelling. Tijdens de voorstelling moeten wachten, is niet gebruikelijk. Toch gebeurt dit in 'La Codista'. In deze solovoorstelling laat theatermaakster Marleen Scholten het publiek een uur lang wachten. Samen met haar staan we even stil in de tijd.
We zien een grauwe ruimte. Het doet mij denken aan een hal van een bedrijfsverzamelgebouw. Erg sober, erg kaal, erg grauw en grijs. Ramen en deuren met matglas, een afvalbak, iets van een loketje. Erg jaren zestig van de vorige eeuw en niks meer aan gedaan. De zes spelers komen op.
Twee mensen hebben de luxe om een nieuwe huisgenoot te kiezen. Na een lange hospiteeravond bepalen zij: wie is leuk, wie kan met hen meepraten, wie maakt de meeste indruk en wie heeft de beste uitstraling? Als iedere gegadigde al lang vertrokken is, staat Myrte Siebinga voor de deur. Te laat en dus kansloos om die gewenste kamer te bemachtigen. Of toch niet? Myrte geeft het niet op. Heeft haar strijd zin?
Op de vloer ligt een lange witte mat. Daarop staan tien mensen met een koord in hun handen. Het koord wordt langzaam doorgegeven. Hand voor hand gaat het koord naar voren. Stilte voor de storm die gaat volgen.
Motus Mori: MUSEUM heet het project van choreografe Katja Heitmann. Al vier jaar reist zij met haar dansers van stad naar stad. Overal worden mensen geïnterviewd en hun manieren van bewegen geïnventariseerd en gedocumenteerd. Met dat materiaal maken zij een voorstelling. Na een aantal dagen breekt het circus op en wordt weer een andere stad aangedaan. In totaal zijn er al bewegingen van ruim zeventienhonderd mensen opgeslagen in misschien wel het meest bijzondere archief ter wereld.
Derde generatie na de oorlog zijn en je leven danken aan je opa en oma. Waarschijnlijk hebben je grootouders een oorlog overleefd. Met deze gewaagde uitspraak door regisseur Celso Giménez begint de voorstelling 'Zombie Girls'.
De voorstelling Narrow Spaces is bedacht door Hendrik Aerts, geïnspireerd op het boek Narrow Rooms van James Purdy. Ik ben niet bekend met deze schrijver en het boek. Ik word getriggerd door de beschrijving van de voorstelling en ben nieuwsgierig hoe de karakters aan elkaar verweven zijn. Ik bezoek de première en moet zeggen dat ik de voorstelling verrassend vind. Naakte mannen die door een hele berg zand rollen was niet iets dat ik vooraf bedacht had. Muziek met dans gecombineerd met scènes over liefde, verlangen en verraad.
De wachtkamer van een ziekenhuis als decor voor een (jeugd)voorstelling is niet de setting die je meteen verwacht. Vandaag ben ik uitgenodigd in het Grand Theatre voor de voorstelling 'Als het anders loopt'. Een uur lang wordt het publiek ondergedompeld in een spektakel van veel dans, muziek en soms tekst.
Stel: je bent theaterregisseur en komt erachter dat er een miljoen is gestort op de bankrekening. Het geld blijkt afkomstig van de Hongaars-Amerikaanse miljardair George Soros die een musical wil laten maken. Over zichzelf. Alleen wil hij nergens over praten... Waar moet zijn verhaal dan over gaan? Geld? Zijn gedachtegoed? Over wilde speculaties? Of toch over iets heel anders? Het Amsterdamse theatercollectief Mugmetdegoudentand bijt zich vast in dit scenario.
Frappant: In mijn verslag over The Menu, de film die voelt als een theatervoorstelling, refereerde ik aan de Amerikaanse sekteleider Jim Jones. Enkele dagen later beleef ik in het Grand Theatre een voorstelling over deze man, zijn clan en het drama dat hij teweeg bracht.
Haal een onbesuisde, idealistische avonturier en een cynische, aarzelende prins uit een ver verleden en stuur hen samen op pad. Is dat een kansloze missie of zit onze wereld juist op deze twee grootheden te wachten? Theatermakers David Westera en Evalinde Lammers kruipen in de huid – en ridderharnas – van Hamlet en Don Quixote. Een duel tussen hoofd en hart, tussen egoïsme en idealisme. Held of antiheld? Zijn of niet-zijn?
Veel mensen zijn deze periode van het jaar vrij. Rondom Kerst en Oud & Nieuw: je hoeft maar enkele verlofdagen op te nemen en je bent zomaar tien dagen of zelfs twee weken vrij. Maar wanneer ben je echt vrij?
Hoe is het om aan buitenstaanders te vertellen hoe je in het leven staat, als jouw naam, identiteit en gedachten geheim moeten blijven? Twee Iraanse kinderen maken een moedige keuze. Samen met theatermaker Nastaran Razawi Khorasani nemen zij ons mee naar hun wereld. Via een haperende telefoonverbinding zijn hun stemmen te horen. Daarmee geven zij woorden aan hun persoonlijke verhalen die voor de meeste mensen verborgen blijven.
Ik mocht te gast zijn in het Grand Theatre bij een voorstelling van 'De Doornvogels'. Die onthutsende ervaring heb ik een kleine week laten bezinken. Hoe en wat kan ik hier over schrijven? Gisteravond hoorde ik tijdens mijn werken in schouwburgcafé De Souffleur een nummer dat mij meteen greep. Een nummer van Leonard Cohen: 'Dance Me to the End of Love'. En nu pas klim ik in de pen of beter gezegd: klauter ik over mijn toetsenbord.
Het is vrijdagmiddag. Een groot deel van Groningen maakt zich op voor de Vrijmibo of is er al volop mee bezig: de terrassen zitten in ieder geval propvol. Zo lekker is het helemaal niet, het is zwaar bewolkt en het miezert maar met de terrasheaters onder de kolossale parasols en wat fleecedekens is het prima uit te houden.
Drie kwartier lang mogen we op reis. Het belooft een korte, maar spannende trip te worden. We gaan Alice in Wonderland achterna die in een andere wereld terechtkomt: vol abstracte vormen, intense kleuren en nieuwe belevenissen. In deze wereld heeft de Vlaamse theatermaker Benjamin Verdonck alle touwtjes in handen. Letterlijk.
Hoe vaak overkomt het je dat je min of meer iets totaal nieuws beleeft? Ik bezoek ruim zestig theatervoorstellingen per jaar en dat al veertig jaar lang. En afgelopen vrijdagavond heb ik na zo'n 2.500 producties iets voor mij totaal nieuws gehoord en gezien. Ik was uitgenodigd door Agnese Fiocchi.
Op dag zes van festival Noorderzon heb ik een kaartje op zak voor TAPASx. Kenmerkend aan deze theaterbeleving is dat het publiek niet anderhalf uur lang stil in een zaal hoeft te zitten. We pakken onze fiets om mensen in Groningen te ontmoeten die bezig zijn met een andere manier van wonen en/of leven. Bij het verzamelpunt, aan het begin van het Noorderzon-terrein aan de Moesstraat, krijg ik een folder in mijn hand gedrukt. Met daarin de tekst: "Met TAPASx neemt Buro Mix je mee langs verhalen van Groningers die alternatief leven of tegen maatschappelijke structuren aanschoppen. Hoe kunnen we op een andere manier met elkaar omgaan?"
Het is voor mij een prachtige eerste dag van het Noorderzon Festival. Behalve vele nationale en vooral internationale theaterproducties en muzikanten boekt het festival de laatste jaren ook steevast prachtig weer. En dat is wel zo prettig. Ruim op tijd maak ik een wandeling ter kennismaking door het plantsoen/over het festivalterrein.
Een broer en zus komen elk jaar in mei een dag samen in het ouderlijk appartement om hun overleden vader te gedenken. Samen koken, eten en praten. Er is een altaartje met een fiks portret van de man zaliger geflankeerd door kaarsen. Broer en zus zitten aan de keukentafel. Zij worstelt met een loopneus: het gevolg van een allergie. Hij is druk op zijn mobieltje en drinkt bier. Het is vier uur in de morgen. Zij is als altijd vroeg op, hij heeft zijn bed nog niet gezien.
Ik ben hondsmoe. Heb van 08.00 tot 20.00 uur gewerkt en heb een persuitnodiging op zak voor de voorstelling 'There will be light' van Studio Hetzel. En niet zomaar een voorstelling: het is een soort finale, een Rad van Avontuur. Op deze avond wordt één van de toeschouwers vijftienduizend euro rijker. Hoe doodop ook, ik ben van de partij. Niet voor mijzelf, ik overleef wel op de een of andere wijze. Maar voor mijn nieuwe theaterproducties kan ik wel wat financiële support gebruiken.
Het leven is een aaneenschakeling van keuzes. Daar ben je als mens zelf verantwoordelijk voor. Toch? Joachim Rümke gaat een gewaagd experiment aan: hij geeft zijn levenskeuzes uit handen. Vanaf nu mag het publiek alles voor Joachim bepalen en een levenspad voor hem uitstippelen. Op papier lijkt dat een aantrekkelijk idee, maar gaat zoiets ook werken in de praktijk?
Huh?!?! Hoe zit dat, kan dat? Peer Gynt is de hoofdpersonage in het gelijknamige toneelstuk van Henrik Ibsen uit 1867. David Westera is een acteur die twee jaar geleden afstudeerde aan de toneelschool met een bewerking van dit stuk. Normaliter kruipt een acteur in de huid van een personage uit een toneelstuk. En nu dan… Kan een fictief personage onder de huid kruipen van een acteur? We gaan het beleven.
Mugmetdegoudentand werkte sinds 2018 met en aan het idee een voorstelling te maken over de Joodse Raad. Een raad welke op initiatief (bevel) van de Duitse bezetter werd opgericht om de Joodse gemeenschap in Amsterdam en later in geheel Nederland te controleren en besturen. Er moesten lijsten worden opgesteld van alle Joden in Nederland en de raad werd een doorgeefluik.
"I cum in peace," klinkt het in het Grand Theatre. Een knipoog naar een geslaagde bevruchting. We zoomen in op het embryo dat vredig verder groeit in de warme baarmoeder; volledig onbewust van de buitenwereld. Nu ontwikkelt het zich in alle vrijheid, want alles ligt nog open. Op dit moment is het niet duidelijk of de toekomstige baby mannelijk, vrouwelijk of x wordt. Wat gaat er veranderen zodra we dat weten?
Een podium dat bezaaid is met witte touwen en grijze buizen, theatermakers die klaarstaan om meer te vertellen over hun komende voorstelling 'Life & Times' en twee performers die voor het eerst 'scènes in wording' tonen aan het publiek. Onze reacties worden door het team van ShELFISH nauwlettend in de gaten gehouden. Dinsdag 29 maart staat in het teken van de derde bijeenkomst van 'Fish Talks'. Het belooft een intensieve avond te worden.
Het is dinsdagavond 1 maart en voor de tweede keer komen we bij elkaar als klankbordgroep voor de nieuwe voorstelling 'Life & Times' van ShELFISH/Veerle van Overloop. Een paar personen van de eerste ontmoeting ontbreken, nieuwe gezichten worden geïntroduceerd. Twee stagiaires uit Duitsland, een danseres uit Rusland, twee beleidsmedewerksters bij overheden op het gebied van jeugdzorg. Er wordt in drie talen gecommuniceerd.
We leven in een bijzondere tijd waarin we nog weinig zelf hoeven te doen. Koken, schoonmaken, de hond uitlaten, een kind voorlezen... Vrijwel alles wat denkbaar is, kun je uitbesteden. Wat gebeurt er eigenlijk als je ervoor kiest om het maken van een voorstelling uit handen te geven? Joeso Peters, Zen Roorda, Tim Verbeek en Raymond Muller van Illustere Figuren gaan dit theatrale experiment aan.
Het begint allemaal met een oproep: "Nieuw(sgierig) publiek gezocht. Altijd al eens willen weten hoe een theatervoorstelling tot stand komt? Benieuwd naar het maakproces van een theatergezelschap en alles wat daarbij komt kijken? Meld je dan aan voor Fish Talks van ShELFISH/ Veerle van Overloop!"
Hoera! Het mag weer, het kan weer, het gebeurt weer. De theaters zijn open en ik sta vooraan. Het Grand Theatre fikst het: de geplande voorstelling 'Rijgen' van Het Zuidelijk Toneel/NTGent gaat door. Iedereen krijgt keurig en tijdig bericht dat de voorstelling een uur eerder begint. En bij binnenkomst staan de acteurs ons ruim op tijd hartelijk te verwelkomen. Het kan gewoon… Waar een wil is, is een weg.
Dag 2 verloopt heel anders. De sfeer is nog steeds goed, lief, verwachtingsvol en energiek. Werken met Manuel is volgens Jonathan tenslotte altijd 'a lot of fun'. De bizarre outfits, plak- en laknagels, frutsels en prutsels zijn er nog steeds. Maar werken met Manuel is ook kolere hard werken. Voor mij dan althans.
Ik ben door ene Jonathan Bonny, artistiek flink aan de weg timmerend onder artiestennaam JÓRMA, via Facebook benaderd. Of ik wil meewerken aan een videoclip. Hij maakt er in totaal negen, twee zijn voltooid en staan al online en dit wordt zijn derde. De titel wordt 'Grindr Diaries'.
Op een zonnige herfstmiddag zit ik binnen, op een stoel in de donkere bovenzaal van het Grand Theatre. Alleen op het toneel is licht te bespeuren, grotendeels afkomstig uit de oranje verlichte bankjes die op het podium zijn neergezet. Er is rook, veel rook. Mensen gehuld in badjassen. Er wordt gefilmd. Op de stoel naast mij zit Jonathan Bonny. Die vertelt graag meer over het ontstaan van dit project: de videoclip 'Grindr Diaries'. Ondertussen worden op het podium de allerlaatste beelden vastgelegd...
Dat rijmt: de aanwezigheid van de Goedheiligman in ons land werkt aanstekelijk. Ik neem een flinke duik in de programmering van het Jonge Harten Festival. Een negendaags theaterfeest met als missie en visie: een betere toekomst door het verenigen van de nieuwe generatie door middel van theater. Want als er een groep is die het verschil kan maken, dan is het de nieuwe generatie (12-29 jaar). Het thema van deze editie 2021 is 'Future is coming'.
Een lekkere compacte kop voor een verslag van een theatervoorstelling. Nee dus, maar wel een die de lading dekt. Ik ben te gast in het Grand Theater bij de voorstelling 'Happy Hour' van Mugmetdegoudentand. Ook al zo'n lekkere compacte naam voor een theatergezelschap. Nee dus, maar wel een die beklijft. Het is lang geleden dat ik iets van hen heb beleefd. Veel te lang, dus nu ze bij mij om de hoek spelen en ik zelf een avond vrij ben, mag en kan ik een hernieuwde kennismaking niet laten schieten.
Het is zo'n druilerige, waterkoude oktoberavond. Iets voor achten arriveer ik bij het Grand Theatre. Het is al donker, dusdanig donker dat het terugzetten van de klok met een uur binnenkort ook geen soelaas meer gaat bieden. In de Poelestraat is al Kerstverlichting aangebracht. Of is die nooit weggehaald? Vanavond speelt de voorstelling 'Boys won't Be Boys' van Rikkert van Huisstede en friends.
Een man is verdwaald, omdat hij per ongeluk op een onbekende plek is beland. Of is hij hier toch al eerder geweest? Kan een plek zomaar 'weg' zijn? Hoe komt die man eigenlijk in deze situatie terecht? Komt het door het verbreken van zijn relatie of toch door iets anders? De voorstelling 'Zwarte Lente' belicht een plotselinge breuk tussen twee geliefden. Achter dit thema blijkt echter een groter onderwerp schuil te gaan...
'Bleeding Love' is een theaterproductie van Nick Bruckman (tekst en regie) gebaseerd op gebeurtenissen in en rondom de 'Groninger HIV-zaak'. Weet u nog? Eind 2007/begin 2008 kreeg deze strafzaak veel media-aandacht en was wekenlang het gesprek van de dag. Drie homoseksuele mannen uit Groningen zouden op seksfeesten bij hen thuis andere mannen willens en wetens hebben besmet met HIV. Niet uitsluitend door onbeschermde seks. Maar door ze te drogeren en te injecteren met besmet bloed. De drie verdachten werden berecht, strafzaken moesten over en uiteindelijk werden twee van hen veroordeeld tot acht en vijf jaar detentie.
"Ni hao!" Een enthousiaste groep mensen begroet het publiek. We antwoorden voorzichtig 'Hallo' terug. We zijn live verbonden met de hoofdstad van Taiwan. Vanuit Nederland ligt Taipei op ongeveer twaalf uur vliegen en het is daar zes uur later. Ondanks het grote verschil in tijd en afstand, ontmoeten Groningen en Taipei elkaar. Hier en nu. Ons contact lijkt op dit moment vanzelfsprekend, maar hier is veel aan vooraf gegaan.
"Ni hao!" An enthusiastic group of people greet the audience. We hesitantly answer 'Hello' back. A live broadcast connects us with the capital of Taiwan. Taipei is about a twelve hour flight away from the Netherlands, and there is about a six hour time difference. Despite being so far away in both distance and time, Groningen and Taipei meet each other – right here, right now. At the time, this contact seemed obvious to us, but a lot has preceded this moment.
In 2018 ging 'One Million People And Me' op Noorderzon in première. Twee jaar later staat deze voorstelling geprogrammeerd op het Noorderzomerfestival. Op het achterliggende thema, suïcide, rust een taboe. Theatermaakster Veerle van Overloop wil hierover het gesprek aangaan. Zij heeft bewust voor verschillende uitingsvormen gekozen, waaronder een audiotour, want: "Je moet in beweging zijn. Dat doet iets met het verhaal dat je binnenkrijgt."
Het Noorderzonprogramma is in volle gang. Dit jaar niet het mooie festival, maar zes weken voorstellingen en een randprogramma verspreid over de stad. Voorafgaand aan mijn bezoek aan de voorstelling 'The Meeting' interview ik Mads Wittermans.
Al ruim vijftien jaar komen ze iedere zomer een week bij elkaar: theatermakers Alex Harvey en Melissa Kievman en een groep goed bevriende acteurs, schrijvers, muzikanten, ontwerpers en natuurlijk koks. Een week lang storten ze zich vol enthousiasme, in en om hun verbouwde boerderij iets ten Noorden van NYC, op een werk van Anton Tsjechov. Een week lang spelen, improviseren, inspireren en proberen.
Sieger Baljon speelt tijdens het Noorderzomerprogramma 'Zijn' uit het tweeluik 'Zijn&NietZijn' (2B or not 2B). Een korte voorstelling die vanaf het moment dat je de zaal binnenstapt intiem aanvoelt. Over een man die zich blootgeeft, zichzelf verliest in maatschappelijke vraagstukken – en zichzelf ook verliest in waanzin en radeloosheid tijdens zijn verzet tegen het noodlot.
Op vrijdag 24 april is Mads Wittermans, door middel van een livestream, te zien in het Grand Theatre. Hij speelt dan zijn spraakmakende voorstelling 'A Hard Day's Night': een bewerking van de gelijknamige voorstelling van mimegroep Nieuw West.
We zien een scène van een gesprek tussen vader en dochter. Hij wil haar vertellen dat hij uit het leven wil stappen: "Het is niet dat ik dood wil. Het is meer dat ik het leven niet meer aankan." Dit zijn de woorden van Johan. Op 14 mei 2019 stapte hij onder begeleiding uit het leven. Hij was toen 62 jaar. Zijn aangrijpende levensverhaal wordt verteld door theatergroep Foolcolor. Wat betekent het voor regisseur Ine Paulien Weijer en actrice Daniella Chasseur om deze voorstelling te maken?
Eind maart toonde het Grand Theatre de dansvoorstellingen 'The Dog Days Are Over' en 'Sweat Baby Sweat' van Jan Martens: niet in de theaterzaal, maar online. In een skypegesprek gaat Jan Martens in op het maakproces van deze producties en vertelt hij hoe hij als choreograaf aankijkt tegen de huidige ontwikkelingen. Momenteel gaan we door een periode waarin aanrakingen niet meer vanzelfsprekend zijn. Welke impact heeft dat op zijn werk en de toekomst?
Door de corona-maatregelen zijn alle theaters dicht tot 1 juni. Voor theaters, gezelschappen en theaterbezoekers is dit een vreemde tijd: voorstellingen worden uitgesteld of gaan helemaal niet meer door. Gelukkig zijn sommige voorstellingen online te bekijken. Dit overzicht wordt in april verder aangevuld.
In het Grand Theatre werkt acteur en theatermaker Hendrik Aerts aan 'Blackbird - Rebirth'. Deze voorstelling gaat over een man die pogingen onderneemt om afscheid te nemen, telkens opnieuw. In 'Blackbird - Rebirth' krijgen zowel de gestorvenen, als de mensen die rouwen, een stem.
Het is maandagmiddag twee uur. En het is voorjaarsvakantie. De eerste lentedag is een feit, maar buiten is het guur. Veel jeugdige theaterbezoekertjes staan al te trappelen. Samen met ouders en behoorlijk wat grootouders. De voorstelling 'Adios' uit 2010 van Speeltheater Holland en Het Houten Huis is weer te beleven!
"Elf nationaliteiten en vier continenten," vertelt theatermaakster Joy Delima trots aan het publiek, terwijl ze de resultaten van haar DNA-onderzoek doorneemt. Heeft ze daarmee hét antwoord op de vraag: wie ben ik eigenlijk? Joy lijkt hierover te twijfelen. Via haar 'Stamboom monologen' neemt zij ons mee in haar zoektocht. Naar haar jeugd, het heden, naar 13 februari 2018 en zelfs helemaal terug naar de zeventiende eeuw. Ze doet daarbij een aantal ontdekkingen die niet alleen voor haarzelf pijnlijk zijn...
Afgelopen jaar ging kunstenaarscollectief ZUHAUSE op reis: drie maanden dwars door Europa. Nu is het tijd om alle ervaringen mee te nemen naar het theater. Voorafgaand aan de voorstelling is de groep, samen met de band en acht muzikanten van NNO, druk bezig om alle puzzelstukjes op de juiste plek te leggen: een intens en spannend proces.
In het Grand Theatre bezoeken we de tweede try-out van 'Wie is toch die man die op zondag de vleesvervanger snijdt?' (a.k.a. 'Vaders') van Illustere Figuren. Daarna interviewen we Joachim Rümke en Zen Roorda over hun perspectieven en motivaties. Zij vertellen ons waarom 'doorgeven' en 'afwijzen' zulke belangrijke thema's zijn in het vaderschap.
Danser en choreograaf Mohamed Yusuf Boss werkt in de Nieuwe Kerk aan 'AFAR': een voorstelling over ontmoetingen, verhalen en perspectieven. Waarom heeft hij voor deze bijzondere locatie gekozen en hoe is deze voorstelling ontstaan? Wij kijken mee met de eerste repetitie in de kerk.
Het circusgezelschap Circa is voor de derde keer in Groningen te zien. Met hun voorstelling 'Circa's Peepshow' willen de makers het publiek - en zichzelf - een nieuwe beleving geven. Achter de schermen vertelt acrobaat Ela Bartilomo ons meer over het maakproces en haar motivatie.
This is circus company Circa’s third time in Groningen. The performers hope that their show Peepshow will give the audience – and themselves – a whole new experience. Behind the scenes, acrobat Ela Bartilomo tells us about the creative process behind the show and her motivations.
Een omvangrijk boek navertellen; vol personages, intriges, oorlog, vrede, uitgebreide kostuums en spectaculaire landschappen... Je zou verwachten dat dit op een grootse manier wordt aangepakt: met een grote groep acteurs, vele kledingwissels en enorme decorstukken. Verrassend genoeg verloopt de voorstelling 'Oorlog en Vrede' totaal anders.
De gletsjers smelten, de aarde warmt op en alle bronnen raken uitgeput. Wat betekent het voor ons als het noodlot toeslaat? Sommige mensen bereiden zich voor op een ramp, bouwen een degelijke schuilplaats en slaan voedsel in. Theatermakers Iona en Rineke komen tot een andere, radicale oplossing voor de wereld. Met liefde staan zij klaar om onze verantwoordelijkheid over te nemen.
Drie mensen vertellen op inspiratiefestival 'Let's Gro' over de gevolgen van de oorlog op hun leven. Het lot heeft hen naar Groningen gebracht. Wat zij hebben meegemaakt, is moeilijk te bevatten. Toch heeft 'Het Lot' van Bab Ad-daar ook een hoopvolle boodschap.
Afgelopen voorjaar trok kunstenaarscollectief ZUHAUSE met hun camper UFO door Europa. Dat leverde de groep een schat aan ontmoetingen, indrukken, filmmateriaal, muziek en verhalen op voor hun project 'ÉLIËN'. Élénie Wagner blikt terug op deze intensieve tijd, maar kijkt ook graag vooruit. Wat zijn de plannen en welke ervaringen worden meegenomen naar het theater?
Emma Lesuis brengt het publiek naar Suriname, naar de voormalige plantage waar haar bet-bet-overgrootmoeder Zaïre Deimveld heeft geleefd en gewerkt. Aan de Commewijnerivier komt zij meer te weten over haar afkomst. Ook wordt Emma geconfronteerd met het slavernijverleden: wat is de impact op haar familie geweest en wat betekent dat voor ons?
Is het mogelijk om mee te leven met een machine? Dat is slechts één van de vele vraagstukken van 'Uncanny Valley'. Deze voorstelling over robotica blijkt verrassend menselijk te zijn.
De mensen van Babaddaar presenteren het programma ‘Achter elke deur zit een verhaal’ in het Grand Theatre. In samenwerking met jongerenplatform NNTWEE en Karam Shebat presenteren ze een avond vol korte voorstellingen en muziek.
Een man bevindt zich in een kubus en zingt: "Please let me in." Achter de denkbeeldige theatermuur, de begrenzing tussen speler en toeschouwers, kijkt het publiek toe. Deze voorstelling lijkt rustig te beginnen, maar schijn bedriegt. Deze avond zit vol verrassende wendingen.
Tijdens de voorstelling 'If you could see me now' zijn drie dansers voortdurend in beweging en speelt choreograaf Arno Schuitemaker met de verwachtingen van het publiek. Dit zorgt ervoor dat je als toeschouwer op het puntje van de theaterstoel blijft zitten.
Sinds februari van dit jaar reist dansfestival Moving Futures langs verschillende Nederlandse steden om spraakmakend werk te tonen van vijf landelijke productiehuizen: Dansmakers Amsterdam, Dansateliers, DansBrabant, Random Collision en De Nieuwe Oost. Groningen is de vijfde stad die het festival aandoet. Een heel weekend is Moving Futures te zien in het Grand Theatre. Wij zijn er op zondag bij en ontdekken dat de performances niet alleen over dans gaan, maar ook over grote onderwerpen...
Drie dansers gunnen het publiek een blik in hun wereld. Meteen weet je: hier gaat iets bijzonders gebeuren. Maar wat precies? En wanneer? We wachten... Ons verlangen wordt op de proef gesteld. Of zien we toch iets anders?
Met ruim honderdveertig toeschouwers - het publiek in het Grand Theatre is persoonlijk door de mannen van Illustere Figuren geteld - zijn we onderweg. Waar we precies naartoe gaan blijft de vraag, maar het belooft een interessante reis te worden.
While We Strive is een dansvoorstelling van choreograaf Arno Schuitemaker. Barstend van energie zetten drie dansers de zintuigen op scherp.
Speciaal voor het Grand Theatre speelt het wereldberoemde circusgezelschap Circa het stuk Humans van Yaron Lifschitz. CIRCA kenmerkt zich door onbevreesd en grensverleggend circus vol fysieke virtuositeit en expressie.
Gezelschap 'Teatro Bonobo' is helemaal uit Chili gekomen voor Noorderzon. Sterker nog: hun voorstelling 'Tú Amarás is voor het eerst in Europa te zien. De ingrediënten voor een onvergetelijke avond in het Grand Theatre lijken aanwezig, maar...
Een goed orkest bewonderen is een mooie ervaring. Alles hoort in orde te zijn: compositie, het geluid van alle afzonderlijke instrumenten en natuurlijk het spel van alle orkestleden. Wie zijn zij? De voorstelling 'Solo' toont de mens achter de muzikant.
Bezoekers van Clash, ooit begonnen als eindfeest van Jonge Harten, kunnen de hele avond voorstellingen en workshops volgen in het Grand Theatre.
De herfst. Een prachtig seizoen. Mits het mooi weer blijft en het niet te hard waait. Weinig volwassenen hebben tijdens de herfst een alibi om ongestoord gek te doen. Tenzij je mee mag doen aan een project bij het Grand Theatre.
Zondagmiddag. In een studio van het Grand Theatre dansen we op keiharde techno alsof ons leven ervan afhangt. Ik ben boos op mezelf, omdat ik al lange tijd niets aan sport heb gedaan. Dan wordt de muziek stop gezet. "How long was this?" vraagt iemand dapper.
© 2018-2025 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement