Migration Meet-up 48 uurs-projecten… Tegen al uw herfstdips…

De herfst. Een prachtig seizoen. Mits het mooi weer blijft en het niet te hard waait. Weinig volwassenen hebben tijdens de herfst een alibi om ongestoord gek te doen. Tenzij je mee mag doen aan een project bij het Grand Theatre. Ik werkte mee aan 'Migration Meet-up', waarbij het de bedoeling was om binnen 48 uur een voorstelling te maken.

Naar aanleiding van een ontmoeting tussen Groningers en migranten wordt binnen twee dagen (!) naar een performance toegewerkt: we starten op zaterdag en op zondagavond mag het publiek komen kijken. Over tijdsdruk gesproken… Dan moeten we ook nog veel dansen tijdens dat weekend, wat over het algemeen niet echt mijn specialiteit is. Ik ben dan ook erg blij met het motto dat door de makers wordt gebruikt.

Een van de spelregels is: fouten bestaan niet. Als je wat anders doet dan de rest, is dat een variatie en variaties moet je koesteren. Kortom: ik varieer als een malle.

Om elkaar wat beter te leren kennen, doen we allerlei naamspelletjes en oefeningen waarbij we op onze medespelers moeten vertrouwen. Bij een van deze opdrachten is de speelvloer een grote wereldkaart en wandel je naar een land of werelddeel waar je naartoe wil. Ik ren meteen naar Zuidoost-Azië.

Als ik langer hierover nadenk, is het eigenlijk een luxe-probleem om een verre vakantiebestemming te missen. Zeker als je je bedenkt wat de meeste vluchtelingen meemaken; zij moeten daadwerkelijk alles achterlaten. Niet alleen kleding of bezittingen waaraan ze gehecht zijn, maar ook het land waar hun wortels liggen: het klimaat, de geuren, hoe een plek is ingedeeld... Het achterlaten van een thuis.

Door te moeten vluchten laat je volgens mij ook een stuk van jezelf achter. Als ik op reis ga, heb ik het gevoel dat ik een klein stukje van mezelf in sommige landen achterlaat, maar ik heb altijd een thuis waar ik terug kan komen en dat is Groningen.

Met alle bizarre ontwikkelingen in de wereld is het een voorrecht om te kunnen zeggen dat je een thuis hebt.

Hoe maf ik zelf soms ook mag doen: feit is dat de wereld om mij heen nog veel verwarrender is en dat er vreselijke dingen kunnen gebeuren. Wanneer vluchtelingen in het veilige Nederland terechtkomen, wordt er door sommige mensen gezegd dat het 'gelukzoekers' zijn. Ik heb dat altijd bizar gevonden: hoe kun je nou een gelukzoeker zijn als je alles hebt moeten achterlaten? Hoe kun je zoiets zeggen tegen een medemens, terwijl je zelf lekker warm en veilig – met de keuze tussen wel of geen rolluiken voor de ramen – in huis kunt blijven zitten?

Het toewerken naar een voorstelling is een spannend en boeiend proces...

In afzonderlijke groepjes gaan we bepalen wat we het publiek willen laten zien. Het blijkt dat iedereen van mijn groepje zich opwerpt als regisseur (ik ook, sorry) en ook nog een andere visie heeft op de inhoud. Hierdoor duurt het lang om beslissingen te nemen over wat we nou precies gaan doen. Uiteindelijk ontstaat er een korte act waar we allemaal achter staan en waar we als groep trots op zijn. Net op tijd: de eerste bezoekers druppelen binnen. De voorstelling is kort maar gevarieerd. Gelukkig reageren de toeschouwers enthousiast op de dingen die op het podium gebeuren: een fijne ervaring.

Ondanks dat 48-uurs projecten nogal intensief zijn, kan ik deze ontzettend aanbevelen. In dit herfstweekend heb ik veel mooie mensen leren kennen in een kort tijdsbestek en dat is waardevol. Bovendien heeft 'Migration Meet-up' mijn eigen wereld een stukje verbreed. Ook fantastisch om mee te maken: naar hartenlust fouten maken variëren en vooral lekker gek doen, zonder dat de mensen om je heen dat gek vinden. Geweldig dat dit in Groningen mogelijk is.