Voorbij alle hekken, muren en andere grenzen

Een man bevindt zich in een kubus en zingt: "Please let me in." Achter de denkbeeldige theatermuur, de begrenzing tussen speler en toeschouwers, kijkt het publiek toe. Deze voorstelling lijkt rustig te beginnen, maar schijn bedriegt. Deze avond zit vol verrassende wendingen.

De man op het podium heet Louis Vanhaverbeke. In samenwerking met het Gentse kunstencentrum CAMPO maakte hij Mikado Remix. Met deze voorstelling toert hij door Europa. In het Grand Theatre zien we hem bewegen in een kleine ruimte.

Op de wanden van de kubus worden beelden geprojecteerd, zodat we precies weten waar Louis Vanhaverbeke zich bevindt.

Stilzitten is niet aan deze theatermaker besteed. Zijn houding verandert steeds. Van zitten naar staan, lopen, springen, opnieuw zitten... Verschillende emoties worden zichtbaar: angst, opstandigheid, gelatenheid, verdriet, onrust en boosheid. Ondertussen verandert hij ook nog allerlei camera-instellingen terwijl hij zingt, rapt en beatboxt.

Het publiek raakt ondertussen bedolven onder vele teksten. Iedere regel is doordacht, maar door de wervelwind aan woorden is het onmogelijk om alles te onthouden. Hiervoor heeft Louis Vanhaverbeke een sympathieke oplossing: na de voorstelling mogen we allemaal een boekje meenemen waarin de teksten in het Vlaams en Engels zijn weergegeven. Die boekjes zijn kunstwerken op zich.

Wat bijblijft zijn de woorden: "Curiosity will kill. Just take the blue pill", wat een verwijzing lijkt te zijn naar het beroemde dilemma uit The Matrix: kies je voor de rode of blauwe pil? Rood staat voor de waarheid. Kies je voor de blauwe pil, dan kom je niet te weten hoe de echte wereld eruit ziet. De waarheid niet kennen, kan prettig zijn: de wereld is afgebakend en je blijft netjes op de gebaande paden. De blauwe pil is veilig en comfortabel.

Louis Vanhaverbeke kiest niet voor de blauwe pil. Hij besluit om de muren om zich heen af te breken.

Uit de wanden wordt een compleet nieuw decor opgebouwd: een wereld die ronddraait en waar de maker letterlijk en figuurlijk doorheen fietst. Hij gaat verder met het maken van live muziek én weet ondertussen ook nog een wafel te bereiden. De manier waarop Louis Vanhaverbeke dit hele proces aanpakt, is eigenlijk niet na te vertellen. Het is hilarisch, ontroerend, anders en verontrustend. Vooral het feit dat Louis Vanhaverbeke erin slaagt om zoveel elementen te combineren – tekst, zang, dans, video en ongebruikelijke objecten – roept bewondering op.

Plastic dozen vormen de inspiratie voor een lied over... Plastic dozen. Een prefab wereld waarin alles hetzelfde is. Tegen deze geordende omgeving lijkt de maker te protesteren, maar tegelijkertijd stelt hij de vertrouwdheid en de overzichtelijkheid van zo'n wereld aan de orde. Hierbij krijgen we ook een commercial over een beroemde fabrikant van hekwerken voorgeschoteld: een plek waar alles gestructureerd is en waar je veilig kunt zijn. Of zo'n genormaliseerde omgeving fijn is of niet, dat blijft de vraag.

Bijzonder is dat deze theatermaker het lef heeft om de 'normale wereld', zoals wij deze kennen, ter discussie te stellen.

Louis Vanhaverbeke doet voortdurend totaal andere dingen op het podium dan je verwacht. Zo zet hij de genormaliseerde plastic dozen in als muziekinstrumenten. Een buis, onderdeel van het hekwerk, laat hij veranderen in een fluit. Met zijn fiets doorbreekt hij de barrière tussen hemzelf en het publiek. Sterker nog: als de voorstelling ten einde loopt, weet hij samen met zijn fiets ook nog een verbinding te maken met de binnenstad van Groningen.

Muziek, creativiteit, beweging, doordachte teksten, een groot maatschappelijk thema, bizarre ideeën en de geur van een verse wafel… Louis Vanhaverbeke weet dit alles samen te voegen tot een toegankelijke voorstelling waarover lang zal worden nagepraat.

Fotografie: Leontien Allemeersch