Infiltreren in de Grindr scene

Ik ben door ene Jonathan Bonny, artistiek flink aan de weg timmerend onder artiestennaam JÓRMA, via Facebook benaderd. Of ik wil meewerken aan een videoclip. Hij maakt er in totaal negen, twee zijn voltooid en staan al online en dit wordt zijn derde. De titel wordt 'Grindr Diaries'.

Grindr is een app, bedoeld om homoseksuele, biseksuele en anders-seksuele mannen met elkaar in contact te brengen. Grindr werd gelanceerd in 2009 en telde in 2018 wereldwijd zo'n 5 miljoen gebruikers, waarvan circa 3,8 miljoen dagelijkse gebruikers. Momenteel zijn er ongeveer 45.000 Nederlandse gebruikers. Door middel van geoloactie kunnen zij zien welke mannen zich in de omgeving bevinden. Hierbij worden kleine profielfoto's getoond, deze zijn gerangschikt van dichtbij naar ver weg. Door het fotootje aan te klikken, verschijnt een kort profiel met "stats" (leeftijd, lengte, gewicht en meer 😊).

Grindr biedt mogelijkheden om te chatten, foto's te versturen of de eigen locatie door te geven. Het komt van het Engelse 'to grind', als in schuren, als in de dans waarbij de geslachtsdelen tegen elkaar worden gewreven. Een soort van 'swaffelen' dus.

Het veelal gratis internet heeft nu al gewonnen op dat gebied. Homobars, -clubs, -dancings en -sauna's zijn in aantal gedecimeerd. Ook sauna 'Het Pakhuisje' in het centrum van Groningen bestaat al jaren niet meer en van de ooit zo wervelende horeca-gayscene is maar bitter weinig over. Meedoen aan dit project voelt dus praktisch als een trip down memory lane.

We maken een afspraak om kennis te maken bij het Grand Theatre.

© Jonathan Bonny, tijdens maakproces 'Grindr Diaries'

Dat wordt ook de gastlocatie waar we gaan werken en filmen. Het klikt. Jonathan heeft mij benaderd om mijn karakteristieke uiterlijk, mijn theaterwerk met en over niet normatief heteroseksuelen en mijn leeftijd. Want hij wil een heel divers gezelschap: non-binair, pril, trans, oud, chubby, mindervalide, lijkwit en pikzwart en alles er tussenin en omheen. Het speciaal ontworpen kostuum bestaat uit een handdoek om de middel of zelfs dat niet. Ik kan de meeste geplande data, er is budget, ik sta achter het idee, het artistieke plan, vind het wel geinig om te koketteren met mijn oudere, uitgemergelde lijf en ik houd erg van avontuur.

We gaan werken onder leiding van choreograaf Manuel Poalini.

Manuel Poalini verzorgde onder meer de choreografie van de voorstelling Bleeding Love. Ik ben zo lenig als een bevroren frikadel, dus de twijfel slaat toch ineens nog ongenadig toe. Maar een van mijn motto's is: 'Bij twijfel doen', dus de deal wordt beklonken.

Dag 1

Donderdag 14 oktober is de eerste van vier opeenvolgende opnamedagen. We verzamelen ons om 10.00 uur in de bovenfoyer van het Grand Theatre. Altijd spannend vanzelf. Je probeert je toch steeds voor te stellen wie je gaat ontmoeten en hoe de samenwerking zou kunnen verlopen. Verspilde tijd en moeite. Niemand, echt niemand had zich kunnen voorbereiden op het circus waarin ik terecht kwam. Ik zal proberen het in episodes te schetsen. Misschien, heel misschien kom ik iets in de richting.

Jonathan begroet mij bij de entree. Hij is duidelijk een mix van opgewonden en nerveus wat ik schattig vind. En nodigt mij uit naar boven te gaan. Aan de bar een vrolijk ogende knaap. In stijl van de jaren '50 der vorige eeuw gekleed: subtiel gestreepte bandplooibroek, blouse, geruite spencer, nonchalante pet op zijn donkere krullen, zwarte punt-lakschoenen (die mij zeer bekend voorkomen: aanbieding Van Haren, welke ik vijfvoudig heb benut voor mijn theatervoorstelling 'Courtisane'). Een baardje (sik model) en een snorretje maken de look compleet. Hij heet Jules en ik vind hem aantrekkelijk. En er iets bijzonders aan hem. Als hij opstaat, merk ik het op: hij heeft brede heupen. Het flatteert. We raken enthousiast in gesprek: hij studeert aan de ArtEZ in Arnhem en we zijn onder de indruk van elkaar. Van elkaars outfit en elkaars carrières en ambities.

Alle schitterende QR-codes ten spijt: we dienen een sneltest te doen. Voor het eerst zo'n wattenstaaf in de neus. Ik snap niet waar menigeen zo moeilijk over doet. Maar ik heb gemakkelijk praten: weleens twintig keer geopereerd geweest in een leven? Waarvan een aantal keer levensbedreigend/-reddend? Gelukkig zijn wij allemaal lekker gezond. Het circus dus. Chubby en mindervalide zijn niet vertegenwoordigd. Lijkwit ook niet want ik heb een zonnebankkuur gedaan. Ik ben de enige bejaarde, de rest is dus pril.

Ik verwonder en bewonder en voel me een infiltrant.

Ze komen uit Egypte, België, Italië en onbekend. Ze zijn non-binair, homo, trans en onbekend. Gelukkig geen hetero's (of misschien toch die trans van vrouw naar man met een vriendin. Wat ben je dan? En is dat belangrijk? Nee dus). Is er een gemene deler? JA!!! We zijn allemaal zeer professioneel en uiterst gemotiveerd.

Jonathan opent met uit te spreken hoe bijzonder het is om vier dagen te mogen werken aan wat uiteindelijk gaat resulteren in een muziekclip van 3,5 minuut. En dat is het natuurlijk ook. Onder de stimulerende paraplu van Station Noord, het Grand Theatre, het NNT/Club Guy & Roni en meer je langere tijd vrij voelen om te experimenteren, te leren en jezelf te ontwikkelen. Dit clubje werkt vier dagen. Jonathan zelf is er met anderen al veel langer mee bezig.

We werken in die bijzondere bovenzaal. De ruimte die nog enigszins de sfeer ademt van de oude bioscoopzaal welke het ooit was. Het sleetse pluche, de nu kaal gebikte muren, de art-deco verlichtingsarmaturen. En beginnen een warming-up onder leiding van Manuel.

Hoe dicht kun je bij elkaar komen zonder elkaar écht aan te raken?

Het is millimeterwerk en opperste concentratie. Er ontstaat een hele professionele intimiteit. Professioneel, zeker opwindend ook maar waarachtig.

Er wordt druk gewerkt aan het decor. De steamroom van een sauna. Een gaysauna. Een cruising sauna dus. Want in een gaysauna draait het allemaal om zien en gezien worden, om aantrekken en afwijzen, om geilheid en seks. Om meest snelle verovering en bevrediging. En weer door naar de volgende en de volgende of naar manlief thuis of een gaybar in, door naar de volgende. En we krijgen de muziek te horen. Die is pril. Het moet allemaal nog geperfectioneerd worden. De tekst is kort en krachtig. Als een seksmoment in een sauna. When you came in, I just felt it was right. Cause I felt it was wrong. En nog vijf korte zinnetjes. Een balans tussen goed en niet goed. Tussen avontuur en gevaar. Die niet zelden samengaan. En het allemaal zo spannend maken.

Ik maak verder kennis met iedereen, kijk mijn ogen uit en verbaas me. Wat is dat toch met die nagellak? Vers gelakt of afgeknabbeld/afgesleten. Verschillende kleuren aan één hand. Plaknagels, geel fluoriserende en gekromde exemplaren. En wat is dat toch met die kleding? Pluche tijgerbroeken, leren jacks met vette spikes, grof gebreide tops, plateauzolen, strak, glitter, noncha in combinatie met stoppelbaardjes, sikjes, snorretjes, mascara, handtasjes, beautycases, hutkoffers. Ik dacht dat ik spraakmakend over straat ga maar dit mini circus Boltini dat nu neergestreken is in Groningen is ongekend. Ik merk dat ik ietwat jaloers ben op die jeugdige vanzelfsprekendheid en zelfverzekerdheid. En al dat haar! Dat lichaamshaar. En echt overal! Bovenarmen, schouderbladen, ruggen, vingerkootjes, tenen, billen. Ik heb dat dus helemaal niet. Nergens. Oké, mijn hoofd scheer ik maar verder…nada, noppes. Op andere dagen hoor ik andere verhalen. Over de schrik die je bevangt als je bij het landen op de luchthaven van Cairo beseft dat je nog nagellak draagt en er geen mogelijkheid meer is om je ervan te ontdoen.

De lunch is overvloedig en weer verbaas ik me. Wat een enorme hoeveelheden verslinden die dansers! De rest van de dag werken we experimenterend en verkennend in diverse combinaties. Na afloop drinken we gezamenlijk wat en nemen hartelijk afscheid. We vinden elkaar eigenlijk allemaal lief. Een groot compliment aan Manuel en Jonathan.