'Burning Marches' draait om een groep jongeren uit China die proberen hun identiteit te vinden en te bewaken in de moderne tijd. De voorstelling is (zonder pauze) opgedeeld in drie delen (*): 'Women Today', 'Flame & Boys' en 'Afro Spirit Collective'. De dansers zijn voortdurend in beweging, maar komen ook telkens weer tot stilstand.
Onderweg naar het Grand Theatre kom ik langs de kermis. Alle lichtjes trekken me als een magneet richting de grijpmachines. Daar zie ik twee tienermeisjes driftig proberen een blind bag met een Labubu te grijpen, die hippe poppetjes die je tegenwoordig overal aan tassen ziet bungelen. Het lukt ze niet en zonder Labubu druipen ze af.
Bij het theater staat al een rij. Ik vind het altijd leuk dat Noorderzon een divers publiek trekt, zowel jong als oud weten de voorstellingen te vinden. Wanneer de deuren opengaan, zoek ik een plek. Op het podium hangt een goudkleurig gordijn en liggen kledingstukken verspreid.
De voorstelling begint klein en intiem met het eerste deel: 'Woman Today'.
Een voor een komen de vrouwen op het toneel en bewegen voorzichtig. Eerst in een hoekje, dan van links naar rechts. Ze nemen steeds meer ruimte in op het podium. Nadat de overige vijf vrouwen erbij zijn gekomen, pakken alle zeven dansers tegelijk de kledingstukken op en kleden zich verder aan, om hun outfit compleet te maken. De een pakt een rokje, de andere een broek. Zo heeft iedere danser een eigen stijl. Hierdoor stralen ze meteen een eigen identiteit uit. Dat vind ik leuk om te zien.
Het ritme en het tempo gaan omhoog. De vrouwen marcheren en dansen ieder met een eigen beweging. Zoals een vinger die richting de mond beweegt. Of een individuele danser die voor de rest van de groep gaat staan en afzonderlijk beweegt. Zo neemt een vrouw afstand van de anderen om te rennen. Op sommige momenten moedigen de vrouwen elkaar aan, door luid te klappen en joelen. Het gordijn blijft nog steeds dicht, waardoor het spel in de ruimte ingetogen aanvoelt. Dit maakt mij ook nieuwsgierig of er nog iets achter het gordijn zit.
Na ongeveer een half uur gaat het gordijn open voor het tweede deel: 'Flame & Boys'.
Een groep van vijf mannen zit verscholen in een winkel. Op het podium staat een verrijdbaar vierkanten rek. Hier zijn kleding, pluche dieren en ander speelgoed opgehangen. De mannen brengen deze stellage in beweging, zodat het ronddraait. De vrouwen kijken ondertussen toe.
Mijn oog valt op een tasje met een afdruk van een Labubu. De mannen bewegen over de vierkanten stellage. Ze dansen erop, kruipen door de rekken en proberen indruk te maken op de vrouwen. Een danser slaakt lokkreten. Hij staat erbij als een pauw die al zijn veren laat zien, maar tevergeefs. De vrouwen lopen lachend weg.
De mannen maken gebruik van het gehele podium en dansen ieder in hun eigen stijl. De bewegingen gaan van langzaam naar snel, ritmisch op de muziek. Ik voel hun energie door de zaal stromen.
Wanneer de vrouwen terugkomen, pakken ze nieuwe kledingstukken, zoals hoodies uit de rekken van de winkel. Iedereen doet Adidas-schoenen aan, allemaal in een andere kleur. Samen met de mannen schuiven ze de vierkanten stellage opzij. Zo ontstaat een groter speelveld voor het laatste deel: 'Afro Spirit Collective'.
In deze laatste akte dragen alle twaalf dansers eigentijdse kleding, zoals sneakers, hoodies en denim.
De energie stijgt, de dansers gillen, rennen kriskras door elkaar heen, botsen bijna en komen een voor een weer tot stilstand.
De laatste jongen blijft doorrennen, alsof hij nog niet klaar is om te stoppen. De muziek is de hele tijd luid en meeslepend. Het tempo versterkt de krachtige bewegingen van de dansers. En het zorgt ervoor dat het applaus achteraf des te uitbundiger klinkt.
Tijdens de tweede akte viel mijn oog op de tas met afdruk van een Labubu. Ik dacht toen terug aan de meisjes bij de grijpmachine. Het voelde alsof deze voorstelling datzelfde moment herhaalde. Ik zag twee jongerengroepen voortdurend in actie. Zoekend, rennend, roepend en steeds weer stilstaand.
Bij het slot staan de dansers stil en ze kijken het publiek aan. Het is een moment van contact en aanwezigheid. Burning Marches laat zo een beeld zien van een generatie die haar plek probeert te vinden. Rusteloos, energiek en steeds opnieuw beginnend.
Artikelen over Noorderzon
In dit overzicht zijn alle artikelen van Theater 050 over Noorderzon Festival of Performing Arts & Society terug te lezen.
* Geraadpleegde bron, met uitleg over de drie delen van Burning Marches: www.smartshanghai.com/event/79031
Foto's: © Niels Knelis, voorstelling 'Burning Marches' van Guangdong Modern Dance Company op Noorderzon Festival of Performing Arts & Society
Dio van Velden
Verhalen
