'Burning Marches' draait om een groep jongeren uit China die proberen hun identiteit te vinden en te bewaken in de moderne tijd. De voorstelling is (zonder pauze) opgedeeld in drie delen: 'Women Today', 'Flame & Boys' en 'Afro Spirit Collective'. De dansers zijn voortdurend in beweging, maar komen ook telkens weer tot stilstand.
Het is heerlijk weer en ik besluit om me verzorgd te kleden en naar het Noorderplantsoen te flaneren. Daar speelt Theatergroep Huis Orlando in een container.
Voor mijn laatste Noorderzonvoorstelling ga ik naar een concert van de Noord-Londense (met Australische roots) componist/uitvoerend musicus Zubin Kanga. En wel in de Lutherse Kerk.
Vorig jaar mocht ik voor het eerst iets schrijven voor Theater050. Dat ging om een containervoorstelling van de Noorderlingen: 'Café Residu'. De professionaliteit van deze jonge acteurs belooft veel voor de toekomst van theater. Daarom ben ik verheugd om dit jaar weer over ze te schrijven.
Het valt niet altijd mee om publiek te zijn, bedenk ik, als een van de twee spelers van Losinformalls met een brandblusser op de volle tribune afstuift. We zitten dan op ongeveer tweederde van de voorstelling en hebben al van alles doorstaan. Ja, overspoeld worden met bluswater kan er dan ook nog wel bij… 'Perdón' is duidelijk geen voorstelling waarbij je rustig achterover kan leunen, maar een ongebruikelijke beleving voor alle zintuigen.
Ik loop over het terrein van Noorderzon en tussen de foodtrucks door zie ik iets wits verschijnen. Bij een container staat een groep acteurs in witte kleding met ieder een eigen barokke, witte pruik. Hun gezichten zijn geschminkt. Wederom wit, maar ook met rode blossen op de wang of getekende snorren en versieringen. Ze lijken eerder op poppen dan op mensen. Het is zo’n bijzonder beeld dat bezoekers regelmatig een foto nemen van de acteurs.
Voor mijn tweede Noorderzonvoorstelling kies ik wederom een container. Ik ga naar ‘TRANS-’: de allernieuwste productie van Just van Bommel en Emma van den Elshout. Het gaat over het verlangen ergens bij te horen.
Wanneer je tijdens Noorderzon een container binnenstapt, weet je één ding zeker. Je komt in een andere wereld terecht. Soms kan die ervaring verwarrend zijn. Of wonderlijk, hilarisch of verrassend. 'Label to Go' bevat ál deze elementen.
Al een half jaar wordt een man geplaagd door een kubus. Iedere nacht doemt die kubus op in zijn hoofd. Hij kan over niks anders dromen dan over die kubus. Dat probleem beheerst zijn leven. Samen met dokter Fred probeert de man het geheim van de kubus te ontrafelen. Dokter Fred zet een heuse droommachine in om tot een doorbraak te komen. Maar is dat eigenlijk wel de oplossing?
Het jaarlijkse 'Noorderzon' is weer van start gegaan! Iedereen weet waar we het over hebben maar officieel heet het: ‘Noorderzon Festival of Performing Arts & Society’. Niet alleen een hele mond vol, maar ook een boordevol programma. Deze 35ste editie biedt maar liefst 125 voorstellingen/activiteiten. Ik start heel rustig en bescheiden. Mijn keuze is gevallen op de containervoorstelling 'Steeds Lichter' van en door Servaes Nelissen in een regie van Eva Goudsmit.
Je moet het maar net tegenkomen op Facebook: een aankondiging van het Impressfest van en in Noorderpoort. Toevallig kom ik het tegen tussen alle zaken waarvan ik me afvraag waarom ik die te zien krijg. Ik heb niks met voetbal, bodybuilding, ben niet geïnteresseerd in zaken van huishoudelijke aard en wars van auto's.
In het Grand Theatre mocht ik naar The Four Note Opera van de Nederlandse Opera Studio. Het is een minimalistisch stuk met vijf operazangers die slechts vier noten gebruiken. Zij zingen over de structuur van de opera en geven hier een plagerig commentaar op.
Dit jaar is het honderd jaar geleden dat schrijver Franz Kafka (1883-1924) overleed. Welke betekenis kunnen wij nu halen uit zijn werk van toen? Die vraag komt aan bod op festival Soundsofmusic, waar een 'Kafka-avond' te beleven is. Met muzikale performances, een gesprek met schrijver Arnon Grunberg en een Kafka-expositie. Na honderd jaar is het werk van Kafka nog steeds legendarisch, maar dat had zomaar anders kunnen zijn…
Zondagmiddag: ik ga naar de tentoonstelling van de Groningse wetenschapper/kunstenaar Felix Hess in Pictura. Componiste en geluidskunstenares Huba de Graaff geeft een soundscape-concert. En dat alles in het kader van het festival Soundsofmusic.
In Theater de Machinefabriek duik ik, samen met een jong en nieuwsgierig publiek, onder in de wervelende chaos van OSSO. Deze voorstelling van Priscilla Vaudelle barst van energie. 'Osso' is Surinaams voor huis. De voorstelling toont het leven van een gebroken gezin. Het geeft niet alleen een inkijkje. Het schetst een wereld die balanceert tussen pijn en humor, met een verrassende knipoog naar hoop.
"Ik wil, ik wil, ik wil en ik wil…" Het houdt niet op. Het dramt, ramt maar door net als de single 'Ich will' van het derde album ‘Mutter’ van de Duitse band Rammstein. Ik ben te gast in het Grand Theatre. Bij de voorstelling 'Desire' van Louis Janssens. Onderdeel van het Jonge Harten Festival.
Op haar slaapkamer ontdekt Lulu een zwart gat. Een draaikolk die alles opzuigt en weer uitspuwt. Het kwam tevoorschijn nadat haar vriend Snipper op een onverwacht moment hun verkering uitmaakte. Terwijl het dagelijks leven voor iedereen doorgaat, blijft Lulu achter met haar vragen, boosheid en een gebroken hart.
Het is een gure maandagavond. Ik ben te gast in de Stadsschouwburg in het kader van Jonge Harten Festival. Konvooi speelt de in de pers bejubelde voorstelling 'High Rise'. Gebaseerd op de roman van J.G. Ballard uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Er is een woontoren uit de grond gestampt. Veertig verdiepingen hoog maar liefst. De bovenste etages bevinden zich zo’n beetje in de hemel.
Op de eerste avond van Jonge Harten 2024 staat 'Het Spektakeltje' geprogrammeerd. Een voorstelling over de samenhang van dingen. Over hoe alles in ons universum met en rond elkaar beweegt. Want ja: terwijl ik naar deze voorstelling kijk in het Grand Theatre, gebeuren er ook veel andere dingen in de wereld. Op dit moment overlijden mensen en worden er baby's geboren. En is er iemand in Japan bezig met het verven van een kimono.
Het valt mij op dat er pontificaal voor het podium een radio uit de jaren tachtig op een paaltje staat. Als de voorstelling begint, pakt een zangeres de radio en draait aan de zenderknoppen, met luide storingstonen als gevolg. Ze houdt de microfoon ervoor. Auw, dat doet pijn aan je oren of komt dat omdat de zangeres naast mij staat? Het roept herinneringen op aan vroeger. De radio geluiden gaan over in muziek van de voorstelling.
'Het levenswerk van een middelmatige actrice' is mijn allereerste containervoorstelling op Noorderzon en ik heb er zin in. Buiten probeert men nog steeds tickets te verkopen met de vraag: “Wil je een middelmatige voorstelling zien?” Ik stap de container binnen en strijk neer op een bankje. We moeten net zolang schuiven tot we kont aan kont zitten. Dit had ik niet helemaal verwacht van een containervoorstelling.
Al een aantal dagen loop ik als vrijwilliger rond bij Noorderzon en werk bij de crewbalie, vlakbij de keuken. Telkens zie ik een paar jongeren doorweekt rondlopen in regenlaarzen om een aantal emmers met water te vullen. Ik weet dat zij van De Noorderlingen zijn en in een container spelen. Daarom ben ik ontzettend nieuwsgierig als ik weet dat ik naar hun voorstelling mag gaan.
In het laatste weekend van Noorderzon mag ik even tot rust komen in de container van Carin & van der Wijk. Hier zit Oblomov in zijn zetel niks te doen. Naast hem ligt een boek dat serieus kans maakt om nooit gelezen te worden. Oblomov wil geen gedoe in zijn leven. Daarom wordt het lastig om te trouwen met zijn geliefde Olga. Weet Olga hem toch nog te activeren?
Kerstmis, de tijd van het jaar wat voor mij niet vroeg genoeg kan beginnen. Ik hou van de fonkelende lichtjes, mooi versierde bomen, leuke prullaria en ja, ik kijk stiekem ook alvast een kerstfilm in de zomer. Ook heb ik mijn adventskalender voor dit jaar al bijna uitgezocht.
Het is een aantal van u vast wel eens gebeurd: je staat voor een bananendoos vol pluizige en krioelende snoezigheid en weet binnen tien seconden: die wordt het! Niet de brutaalste, niet de bijdehandste, of mooiste, luidste, ook niet de meest schuwe. Waarom dan die ene? Die steelt meteen je hart. Deze zit afwachtend maar alert op het kontje met dat innemende koppie en die oceaanblauwe oogjes nieuwsgierig schuin omhoog en je weet: die neem ik!
Ontregel-theater. Als dat genre bestaat, dan hebben makers Peters en Julia uit New York het uitgevonden. Met hun voorstelling 'open mic night' brengen zij een ode aan een niet-bestaande locatie, waar theater wordt gemaakt. Met als resultaat: een korte, maar onvergetelijke avond.
Ik sta met een groepje mensen geduldig te wachten voor de ingang van Vera Groningen. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat mij te wachten staat. We worden naar de bar geleid die voor nu dient als wachtruimte. Ik bekijk een tafel met boeken die worden verkocht. Het doek gaat open en we mogen plaatsnemen op een stoel met hetzelfde boek: 'Borderline Visible', geschreven door Ant Hampton.
Na het scannen van mijn toegangskaartje stap ik binnen in een andere wereld. De ruimte staat vol rook. Alsof de jaren negentig weer zijn teruggekeerd. Ik krijg een drankje aangeboden, ik kies voor jus d'orange. Verderop staat een tafel die vol staat met zakjes chips, doosjes tissues en flessen wijn. Of ik daar wil komen zitten, tussen de vijf performers? Wacht even. Dit gaat wel heel snel allemaal.
"We nodigen je uit voor een exclusieve conferentie van vergeten maskers en geheime genootschappen. De betoverende soloperformance van Matías Umpierrez ontleedt onze obsessie om onszelf te (ont)worden." Deze tekst uit de aankondiging van het Noorderzon Festival is wervend en nog te bevatten. De bijbehorende foto is van een intrigerende schoonheid. Ik wil dit beleven!"
Als je op Noorderzon naar een containervoorstelling gaat, dan blijft het altijd een verrassing wat je voorgeschoteld krijgt. Garage TDI heeft voor zichzelf een extra uitdaging toegevoegd. Onder de naam 'BOX Xperiment' zijn in totaal acht voorstellingen te beleven. In hun container ga ik twee keer experimenteren.
Reünies zijn met grote regelmaat uitgangspunten voor toneelstukken, films en meer. De trouwerij van een achterneef, de dood van oma of suikeroom, een lustrumverjaardag of -bruiloft van die of gene: er is altijd een reden om familie en intimi na lange tijd weer eens te verleiden tot samenkomen. En zin of tegenzin: uitnodigingen worden geaccepteerd. Het weerzien begint meest hartelijk of in elk geval beleefd vriendelijk. Maar bij de eerste borrel wordt gedregd naar ouwe koeien, de sfeer verpest.
Het is zaterdagmiddag, broeierig warm, als ik in de container van Collectief Aap in een Aquarium duik. Deze voorstelling is helemaal uitverkocht. Bij binnenkomst voel ik mij als een sardientje in een iets te klein blik. Blijkbaar ben ik niet de enige die bereid is om alle geheimen van het leven tot mij te nemen. Gaat dit lukken? Dat is de vraag.
Het bijbelverhaal over Sodom en Gomorra heeft op mij altijd een woeste aantrekkingskracht gehad en gehouden. Performer/theatermaker Arno Verbruggen (hen/hun, Brussel 1997) maakte en speelt 'Sodom'. In een container: mijn favoriete mini-Carré. Ik ga mijn eerste Noorderzon voorstelling van dit jaar beleven.
In de Poolse stad Szczecin wordt in september 2021 een sociaal bedrijf opgericht: JaWa. Het is een plek waar medewerkers kunnen werken op hun eigen tempo. Theatermakers Janek Turkowski en Iwona Nowacka komen als buren in contact met de organisatie en deelnemers. Dat levert indrukwekkende filmbeelden op. In de Lutherse Kerk vertellen zij over hun observaties.
Kun je een voorstelling maken van een uur, met een stel ventilatoren, een aantal platen piepschuim en jezelf? Maker Andrea Salustri gaat die uitdaging aan. In MATERIA verkent hij de geheimen en de mogelijkheden van piepschuim. En dat niet alleen: op het Atlas podium laat hij dit materiaal tot leven komen.
'Preview: Zienderogen' is de laatste containervoorstelling die ik ga beleven. Over de vraag: wat te doen als de tijd je dreigt in te halen? Een voorstelling over eindeloze mogelijkheden, onrust, veranderingen, sleur en gladde benen… Gezelschap 'DE MEIDEN van toen' geeft het publiek een half uur van hun tijd. Om te praten, zingen, lachen en even stil te staan bij het leven. Tijdens Noorderzon zijn voor het eerst scènes te zien uit hun nieuwste voorstelling.
Derde generatie na de oorlog zijn en je leven danken aan je opa en oma. Waarschijnlijk hebben je grootouders een oorlog overleefd. Met deze gewaagde uitspraak door regisseur Celso Giménez begint de voorstelling 'Zombie Girls'.
Het is geen kinnesinne: een show maken en vooral neerzetten in een container van 5,9 bij 2,4 meter. Waarvan de het grootste gedeelte bestemd is voor…publiek! Dan blijven er iets meer dan vier vierkante meters over voor de spelers. Daar hebben deze zes talenten van de Noorderlingen meer dan genoeg aan.
Mijn eerste containervoorstelling van vandaag is die van Teddy's Last Ride: een dans- en performance gezelschap gevestigd in Groningen. Met een multidisciplinaire aanpak vertellen ze verhalen door middel van dans, beeldende kunst en pop.
Om de Kanaaltunnel onder water over te steken, moet je 38 kilometer afleggen. Als je die afstand kunt hardlopen binnen vijf uur, over het spoor, dan ren je de vrijheid tegemoet. Vijf uur precies: dat is de tijd tussen de laatste trein van de avond en de allereerste trein van de ochtend. Ben je te laat, dan is alles voorbij. Een echtpaar uit Iran besluit om deze ultieme poging te wagen.
Iris is aan het wachten. Niet alleen op de komst van het publiek, maar vooral op haar vriend die uit het buitenland komt. Hij kan op ieder moment aanschuiven voor het eten. Zij zijn al samen sinds de middelbare school en niks kan kapot. Alhoewel?
Drie mannen op drie vierkante meter. De resterende ruimte is voor bezoekers. Volgens eigen zeggen: "Hierbij verklaren wij dat we eerlijk zullen zijn, als dat mag natuurlijk!"
Op het programma staat Sado van Tomoko Mukaiyama. Een traditioneel Japans poppentheater waar volgens de beschrijving de verhaallijnen van Goede Tijden, Slechte Tijden niets bij is. De naam van dit type poppentheater is Joruri en het mixt realiteit met komedie, boeddhisme, muziek en 3d Anime.
Op Noorderzon ben ik te gast bij een voorstelling van de Vooropleiding van Garage TDI. Maar liefst vier korte voorstellingen worden gepresenteerd onder de noemer van Box Xperiment. Ik beleef 'De Blinde Herder': een vertelvoorstelling over de historische slag bij Ane.
Het Noorderzon Festival is weer losgebarsten. Meer dan ooit keek ik ernaar uit. Want de weergoden zijn dit jaarlijks festival meest goedgezind. Ik verlangde na een paraplu-juli heel erg naar een parasol-augustus. En het wonder geschiedt: het is zomer!
Op een warme zondagmiddag laat ik mij onderdompelen in twee aangrijpende verhalen. Bij de ene voorstelling, over het ontstaan van leven, wordt geen woord gesproken. Via muziek en beelden laten meerdere muzikanten een verhaal ontstaan. De andere voorstelling is een persoonlijk verhaal over verlies. Het verhaal wordt op een serieuze en grappige wijze gebracht door één artiest. Twee korte voorstellingen over het leven, maar vooral: over de kwetsbaarheid ervan.
Bij het inspreken van een documentaire over het leven en werk van Truus Wijsmuller raakt actrice en theatermaakster Margje Wittermans diep geëmotioneerd. Een brok in haar keel en even later komen de waterlanders. Ze voelt een grote verbondenheid met deze verzetsvrouwe. In 'Waarom Truus' gaat Margje op zoek naar deze verbondenheid en brengt ze een bijzondere vrouw weer tot leven. Een vrouw die zich door niemand liet stoppen in haar werk om anderen te redden.
Het is vrijdagnamiddag en ik ben met een plattegrond in de hand door het Noorderplantsoen op weg naar podiumtent 'De Vliegende Vis' voor mijn achtste of toch tiende (?) voorstelling van het Noorderzon Festival. Het is verrukkelijk weer en druk, ontzettend druk. Heel veel mensen schuifelen voort. Al die dertigers en veertigers die ik tijdens de voorstellingen niet heb gezien zijn dus gewoon hier. Hebben wel degelijk hele warme belangstelling voor alles wat op theatergebied gebeurt. En ze lijken elkaar ook allemaal te kennen. Midden op de toch al niet ruim bemeten paden zijn hele knusse opstoppingen van hippe, jonge mensen met massa's buggy's en massa's jengelende en rondrennende ukkepukken. Wat goed dat ze hun kroost al zo vroeg met theater laten kennismaken!
Op dag zes van festival Noorderzon heb ik een kaartje op zak voor TAPASx. Kenmerkend aan deze theaterbeleving is dat het publiek niet anderhalf uur lang stil in een zaal hoeft te zitten. We pakken onze fiets om mensen in Groningen te ontmoeten die bezig zijn met een andere manier van wonen en/of leven. Bij het verzamelpunt, aan het begin van het Noorderzon-terrein aan de Moesstraat, krijg ik een folder in mijn hand gedrukt. Met daarin de tekst: "Met TAPASx neemt Buro Mix je mee langs verhalen van Groningers die alternatief leven of tegen maatschappelijke structuren aanschoppen. Hoe kunnen we op een andere manier met elkaar omgaan?"
Wat resteert als je de protagonist, de hoofdrolspeler, in dit geval de heer Macbeth uit het stuk 'Macbeth' schrapt? En wat resteert als je ook de overige personages met een flink aandeel uit datzelfde stuk schrapt? Exit Lady Macbeth, exit Duncan I, exit Macduff en Banquo en al hun tekst? Dan valt plots op hoe enthousiast en bloemrijk Shakespeare de natuur beschrijft bijvoorbeeld. Beelden van paarden, raven en donkere bossen komen steeds opnieuw terug, als edelfiguranten. En is er plots een glansrol weggelegd voor een personeelslid van het paleis: een eenvoudig portier. En sublieme hoofdrollen voor…heksen!
Een broer en zus komen elk jaar in mei een dag samen in het ouderlijk appartement om hun overleden vader te gedenken. Samen koken, eten en praten. Er is een altaartje met een fiks portret van de man zaliger geflankeerd door kaarsen. Broer en zus zitten aan de keukentafel. Zij worstelt met een loopneus: het gevolg van een allergie. Hij is druk op zijn mobieltje en drinkt bier. Het is vier uur in de morgen. Zij is als altijd vroeg op, hij heeft zijn bed nog niet gezien.
In het Noorderplantsoen is het zonnig en licht. Die beleving gaat binnen een half uur veranderen… Ik sta niksvermoedend te wachten bij locatie 'De Vliegende Vis', waar straks een scène uit Narrow Spaces wordt uitgevoerd: een nieuwe voorstelling van moON productions die nu nog volop in ontwikkeling is. Bijzonder is dat het Noorderzon-publiek op die manier een indruk krijgt van het maakproces.
Het is een broeierige zaterdagmiddag. Perfect weer voor een limoncello. Nooit maar dan ook echt nooit denk ik aan dat drankje maar ik zag op social media deze morgen een recept voorbijkomen. Men neme: 15 citroenen, 1 L alcohol (96%), 1,5 L water en 6 ons suiker. De geraspte schil van de citroenen (alleen het geel, NIET het wit) zorgt voor 'het bittertje'. De hele handel mengen, vier weken donker weg zetten, drie keer per dag omschudden et voilà! Drink het ijs- en ijskoud uit de vriezer. Onder deze weersomstandigheden klinkt het als een weldadig medicijn.
Vier jaar geleden ondernam Tjerk Ridder een intensieve reis. Met zijn ezel Lodewijk maakte hij een voettocht van ruim 1200 kilometer, van Parijs naar Groningen. Bijna iedere dag verbleven zij op een andere plek. Het leidde tot vele ontmoetingen en nieuwe inzichten over solidariteit. Na drie maanden werd de Martinitoren bereikt. Daarmee kwam de reis tot een einde, maar het verhaal blijkt nog niet afgelopen…
Dat rijmt: de aanwezigheid van de Goedheiligman in ons land werkt aanstekelijk. Ik neem een flinke duik in de programmering van het Jonge Harten Festival. Een negendaags theaterfeest met als missie en visie: een betere toekomst door het verenigen van de nieuwe generatie door middel van theater. Want als er een groep is die het verschil kan maken, dan is het de nieuwe generatie (12-29 jaar). Het thema van deze editie 2021 is 'Future is coming'.
Lang, te lang, geleden kon ik mijn tanden zetten in een verslag voor Theater 050. Over de afgelopen anderhalf jaar ga ik het dus niet hebben. Noch over de nieuwe regels, voorwaarden en wat al niet meer waarop 'we weer mogen'. Buitel allemaal maar heerlijk over elkaar heen. Ik wil er een fijn verslag van maken.
Het is een warme zaterdagmiddag als ik aanbel bij balletschool La Danse. Bas Meekhof, gehuld in zwarte kledij, doet de deur voor mij open. Hij zet een stoel voor mij klaar in de oefenruimte waar het, tot mijn verrassing, naar kip ruikt. In de ene hoek van de zaal, zit Dio van Velden achter een typmachine. Hij trekt hoge laarzen aan met gedurfde hakken. Aan de andere kant zit Redmer Stamhuis. Naast hem staat een grote emmer: ongetwijfeld gaat er iets met de inhoud gebeuren...
Ik ben voor een tweede dag te gast bij Het Verbond Groningen. In mijn vorige verslag heb ik de bedenkers en uitvoerders al een enorm compliment gemaakt. Ik ga heerlijk in herhaling vervallen: Anniek Akkerman, Tim van der Molen, Jolien Akkerman en Siebren de van der Schueren hebben het gefikst!
Drie avonden, twaalf voorstellingen en vier verschillende theaterroutes. Het Verbond is erin geslaagd om in deze rare tijd een unieke beleving neer te zetten. Op een regenachtige zondagavond ga ik de derde route wandelen. Ik weet alleen mijn startlocatie, niet welke voorstellingen ik ga bekijken.
Ik wil en moet beginnen met de bedenkers en uitvoerders van Het Verbond Groningen een enorm compliment te maken. Ga er maar aan staan: in twee maanden tijd een theaterevenement van formaat bedenken en uitvoeren. Anniek Akkerman, Tim van der Molen, Jolien Akkerman en Siebren de van der Schueren hebben het gefikst!
Drie avonden lang zijn in totaal maar liefst twaalf theatergezelschappen te zien, telkens op een geheime locatie in de stad. Hun voorstellingen werden speciaal gemaakt of aangepast voor Het Verbond Groningen. Er zijn vier verschillende routes, met ieder drie performances. Wij lopen of fietsen mee met deze routes. Ikzelf begin comfortabel in de binnenstad. Met optredens van Ada and Olympia, Het Peloton en Jan Veldman.
De zeventienjarige Raf zit vast in de tijd. Hij ziet hoe de mensen om hem heen steeds ouder worden. Ondanks dat hij precies weet wat er in hen omgaat, slaagt hij er niet in om contact te kunnen maken. Zelfs zijn grote liefde is niet in staat om Raf te kunnen horen. Lukt het hem om uit deze eenzame situatie te komen?
Een omvangrijk boek navertellen; vol personages, intriges, oorlog, vrede, uitgebreide kostuums en spectaculaire landschappen... Je zou verwachten dat dit op een grootse manier wordt aangepakt: met een grote groep acteurs, vele kledingwissels en enorme decorstukken. Verrassend genoeg verloopt de voorstelling 'Oorlog en Vrede' totaal anders.
Door middel van dans, bizarre trucs en persoonlijke monologen stellen tien spelers zich aan ons voor. De grote vraag is: laten deze mensen zichzelf zien of tonen zij een persoon die aansluit bij een verwachtingspatroon? Wat doen wij eigenlijk zelf als we ons in een bepaald hokje bevinden? Zorg je er dan voor dat je daar uitbreekt of kies je ervoor om te blijven zitten waar je zit?
Terwijl ik mijn ogen sluit, word ik naar een andere plek gebracht. Daar vindt een kort ritueel plaats. Rondom mij beweegt iemand, ik hoor zachte geluiden en ik krijg een klein pakketje aangereikt: mijn nieuwe huid. Het is tijd om te veranderen. Voor even.
De gletsjers smelten, de aarde warmt op en alle bronnen raken uitgeput. Wat betekent het voor ons als het noodlot toeslaat? Sommige mensen bereiden zich voor op een ramp, bouwen een degelijke schuilplaats en slaan voedsel in. Theatermakers Iona en Rineke komen tot een andere, radicale oplossing voor de wereld. Met liefde staan zij klaar om onze verantwoordelijkheid over te nemen.
Een jonge vrouw verliest haar zusje als gevolg van een fataal ongeluk. Ze probeert wanhopig te reconstrueren wat er precies is gebeurd. Iedere nacht opnieuw. Hoe ga je verder na zo'n afschuwelijke gebeurtenis? De voorstelling 'Zusje' maakt de gevolgen van verlies invoelbaar.
Drie mensen vertellen op inspiratiefestival 'Let's Gro' over de gevolgen van de oorlog op hun leven. Het lot heeft hen naar Groningen gebracht. Wat zij hebben meegemaakt, is moeilijk te bevatten. Toch heeft 'Het Lot' van Bab Ad-daar ook een hoopvolle boodschap.
De digitale ontwikkelingen lijken eindeloos. Niet sterven door ouderdom, nooit meer een geliefde moeten missen en niet meer hoeven nadenken over privacy... Dat klinkt als science fiction, maar toch is deze tijd dichterbij dan je denkt. Willen we dat ook?
De Illustere Figuren spelen hun voorstelling op een ongebruikelijke Noorderzon-locatie: de raadszaal van het Stadhuis. Dit heeft alles te maken met het feit dat het vrouwenkiesrecht dit jaar honderd jaar van kracht is. Wat is er in al die tijd eigenlijk veranderd?
Is het mogelijk om mee te leven met een machine? Dat is slechts één van de vele vraagstukken van 'Uncanny Valley'. Deze voorstelling over robotica blijkt verrassend menselijk te zijn.
Vorig jaar bezocht Marijke Rasing nietsvermoedend een voorstelling op het festival Noorderzon. Een uur later liep ze stralend naar buiten. Wat was haar eigenlijk overkomen? Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ze dit jaar zelf op Noorderzon mag staan.
In een historische machinefabriek, middenin een groen landschap, laat het publiek zich opsluiten. Met een hoofdtelefoon op werpen wij een blik 'in de vitrine'. De grote vraag is: 'bekijken wij de spelers of worden wij bekeken?'
Sinds februari van dit jaar reist dansfestival Moving Futures langs verschillende Nederlandse steden om spraakmakend werk te tonen van vijf landelijke productiehuizen: Dansmakers Amsterdam, Dansateliers, DansBrabant, Random Collision en De Nieuwe Oost. Groningen is de vijfde stad die het festival aandoet. Een heel weekend is Moving Futures te zien in het Grand Theatre. Wij zijn er op zondag bij en ontdekken dat de performances niet alleen over dans gaan, maar ook over grote onderwerpen...
Gezelschap 'Teatro Bonobo' is helemaal uit Chili gekomen voor Noorderzon. Sterker nog: hun voorstelling 'Tú Amarás is voor het eerst in Europa te zien. De ingrediënten voor een onvergetelijke avond in het Grand Theatre lijken aanwezig, maar...
Tijdens de eerste week Noorderzon was het nogal koud in Groningen. De herfst leek in aantocht en dus ook de donkere dagen waar ik liever niet aan denk... Dat de duisternis ook een lichte kant heeft, bewijst de Belgische theatermaakster Sarah Vanhee.
Bezoekers van Clash, ooit begonnen als eindfeest van Jonge Harten, kunnen de hele avond voorstellingen en workshops volgen in het Grand Theatre.
Het Noorderzon festival in Groningen is alweer afgelopen. Toch stuiter ik nog steeds een beetje na. Zoveel indrukken, zoveel mensen, zoveel geuren, zoveel moois, zoveel dingen die ik niet helemaal begrijp... Maar vooral: verwondering.
Afgelopen zaterdag werd door Urban House Groningen een festival georganiseerd. Hierbij was het werk van jonge kunstenaars te zien op de Vismarkt.
Zondagmiddag. In een studio van het Grand Theatre dansen we op keiharde techno alsof ons leven ervan afhangt. Ik ben boos op mezelf, omdat ik al lange tijd niets aan sport heb gedaan. Dan wordt de muziek stop gezet. "How long was this?" vraagt iemand dapper.
© 2018-2025 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement