Kun je uitblinken als je 'middelmatig' bent?

'Het levenswerk van een middelmatige actrice' is mijn allereerste containervoorstelling op Noorderzon en ik heb er zin in. Buiten probeert men nog steeds tickets te verkopen met de vraag: “Wil je een middelmatige voorstelling zien?” Ik stap de container binnen en strijk neer op een bankje. We moeten net zolang schuiven tot we kont aan kont zitten. Dit had ik niet helemaal verwacht van een containervoorstelling.

Monica Hofman ruilt haar slippers voor hakken. Ze loopt de container door en het publiek ziet haar van alle hoeken. Alsof we bij een auditie zijn. Ze vraagt het publiek welke kant het mooiste is, links of rechts? Ook speelt Monica scènes uit diverse films. Ze houdt een schoen tegen haar oor als telefoon en de scène ontspoort. "Hitchcock," zegt ze droog.

Monica geeft aan dat bij bekende acteurs de zaal altijd vol zit met onbekende mensen. Heel af en toe herkennen zij iemand uit het publiek. Als ‘middelmatige’ actrice is dat bij haar precies andersom. Monica ziet altijd bekende gezichten en amper mensen die ze niet kent. Ik zit hier als onbekende en heb een beetje spijt dat ik op de eerste rij zit. Ze kijkt het publiek soms indringend aan en ik word daar in ieder geval ongemakkelijk van.

Ik zie de cd 'Both Sides Now' van Joni Mitchell liggen en vraag mij af of Monica de bekende scène uit Love Actually, een van mijn favoriete films, gaat naspelen. In de film komt Karen (Emma Thompson) erachter dat haar man een collier heeft gekocht. Ze verwacht deze dure ketting als kerstcadeau te krijgen, maar ontvangt de cd van Joni Mitchell. Haar man heeft het collier gekocht voor zijn secretaresse. Nadat Karen uitgehuild is, staat het hele gezin al klaar. Iedereen heeft de jas aan en wacht op haar. Net als Karen barst Monica na een tijdje in huilen uit. Vervolgens is ze er trots op dat de 'kinderen al klaar zijn' en kunnen vertrekken.

Het publiek verlaat de container. Ik stap de frisse lucht tegemoet en als ik het terrein over ga, laat ik de voorstelling een beetje indalen. Een voorstelling met allemaal nagespeelde scènes was totaal niet wat ik verwacht had. Leuk om op deze manier verrast te worden. Grappig dat ik de cd en muziek van Joni Mitchell altijd met Love Actually associeer. Jammer dat Hugh Grant niet in de container was.