Acrobatiek op hoog niveau

Als ik het terrein op loop, zie ik al meteen een lange rij. Het zal toch niet? Yep, deze rij is voor de spiegeltent Castor. Ik sluit aan en zie dat het best vlot doorloopt. Als ik de tent binnenstap, moeten mijn ogen even wennen aan het gedimde licht. Ik spot een lege stoel aan het begin van een rij en vraag of deze vrij is. Tevreden strijk ik neer. Vanaf deze plek heb ik een mooi overzicht op het podium dat de vorm heeft van een catwalk.

Ik kijk de zaal rond en het valt mij op dat er pontificaal voor het podium een radio uit de jaren tachtig op een paaltje staat. Als de voorstelling begint, pakt een zangeres de radio en draait aan de zenderknoppen, met luide storingstonen als gevolg. Ze houdt de microfoon ervoor. Auw, dat doet pijn aan je oren of komt dat omdat de zangeres naast mij staat? Het roept herinneringen op aan vroeger. De radio geluiden gaan over in muziek van de voorstelling.

© Pierre Borasci, voorstelling The Mirror, Gravity & Other Myths

Terug naar nu, waar inmiddels de acrobaten het podium opkomen. We krijgen een spectaculaire show te zien, met als titel: The Mirror. Rondom het podium staan kleine camera's opgesteld en de zangeres draagt ook een selfiecamera. Via de camera's worden de spelers en zangeres op een groot scherm geprojecteerd op de achterwand. De wand komt over als een spiegel. We zien duidelijk verschillende gezichtsuitdrukkingen en de plagerijtjes onderling.

De oeh en aah's klinken door de tent als er twee acrobatische torens van mensen, vierhoog gestapeld, over het podium lopen.

Behendig springen de acrobaten van elkaar af. Ook krijgen we te zien hoe ze over elkaar heen rollen, klimmen en sierlijk opgevangen worden. In een komische scène worden een man en een vrouw als twee poppen in een kus gezet. De andere spelers zetten ze steeds in een andere houding, maar de kus blijft. Ik vind het heel bijzonder dat de man en vrouw dit zo lang volhouden.

Wat deze voorstelling speciaal maakt, is het gebruik van de muziek, lichteffecten en de videoprojecties. Op de achterwand worden grote vierkanten geprojecteerd die een tunnel vormen. De acrobaten vormen twee groepen. Ze geven elkaar een teken en maken tegelijkertijd een salto, waarmee ze van plek wisselen. Een knappe prestatie. De zangeres zingt fragmenten uit bekende nummers. Net als ik mij afvraag of zij ook een acrobaat is, wordt ze de lucht ingetild. Ze loopt over een brug van menselijke lichamen en blijft doorzingen.

Bij deze voorstelling is er publieksparticipatie. Sommige spelers geven kleding in bewaring bij mensen uit het publiek om deze op een later moment weer aan te trekken. Een acrobaat laat een toeschouwer een spiegeltje vasthouden, zodat hij zijn lippen kan stiften. Gedurende de voorstelling hebben we meerdere outfits gezien zoals witte en beige broekjes, met zwarte topjes en shirts.

Als de voorstelling richting het einde loopt, staat de zangeres in de spotlights.

Ze spreekt telkens een zin uit van bekende nummers zoals Queen en ook aan de Swifties is gedacht met een nummer van Taylor Swift. De zangeres vormt met deze zinnen een lang verhaal. De hele popgeschiedenis komt langs. Ondertussen filmt ze zichzelf en een aantal mensen uit het publiek. Onverstoorbaar blijft ze daarmee doorgaan, ook als de anderen haar optillen.

Als grande finale lopen de acrobaten, zowel de mannen als vrouwen, in lingerie met pasteltinten over het podium. Een acrobate eindigt ondersteboven, in een split. Haar ene hand wordt ondersteund door de handen van twee andere acrobaten. Ze zwaait haar andere hand in de lucht, terwijl ze zweeft boven het podium.

Als acrobatiek, licht en muziek op deze manier samenkomen, dan is het niet gek dat deze voorstelling bij het publiek in de smaak valt. Er klinkt een hard applaus en gejuich. Voor mij is deze show echt het spektakelstuk van Noorderzon.