Route: 'Zo kom je nog eens ergens'

Ik ben voor een tweede dag te gast bij Het Verbond Groningen. In mijn vorige verslag heb ik de bedenkers en uitvoerders al een enorm compliment gemaakt. Ik ga heerlijk in herhaling vervallen: Anniek Akkerman, Tim van der Molen, Jolien Akkerman en Siebren de van der Schueren hebben het gefikst!

Deze vier jonge theaterliefhebbers wilden aan de inwoners van Groningen laten zien wat voor moois de stad qua theater te bieden heeft. Na een abrupt einde van het seizoen: volle stilte en online lawaai. Maar makers en spelers zijn er nog steeds. En staan te popelen. Zowel in het amateur- als professionele landschap. Die hebben ze willen verbinden in een driedaags festival. Wat een verrukkelijk en geslaagd initiatief! Hulde!!!

Op het laatste moment verneem ik dat ik de fietsroute heb genaamd: 'Zo kom je nog eens ergens'. De weergoden lijken mij iets gunstiger gestemd dus op de fiets naar het voormalige Forum.

GOOV Muziektheater

We zijn te gast bij GOOV Muziektheater: de Groningse Opera- en Operette Vereniging. Ze bestaan al sinds 1928 en hebben een Koninklijke erepenning in hun prijzenkast. Opera en operette doen ze al geruime tijd niet meer: het zou ouderwets zijn en niet meer aansprekend. Ze zijn musicals gaan uitvoeren. En op de een of andere wijze kunnen Nederlanders maar geen genoeg krijgen van musicals. Ik zie arrangementen in de VPRO-gids, OPZIJ en het NRC. GOOV heeft eigen producties gemaakt over Bommen Berend, Aletta Jacobs en Jacques d'Ancona en voert bestaande musicals uit. Vorig seizoen was dat, niet onverdienstelijk, Chess. Van de heren van ABBA.

De Producers

Dit seizoen stond The Producers (uit 2001) geprogrammeerd. Naar de film uit 1968 van Mel Brooks. Behoorlijk gewaagd. Het is tenslotte toch een Nazi-musical. De mislukte theaterproducent Max Bialystock bedenkt samen met zijn boekhouder Leo Bloom een plan om de grootste theaterflop aller tijden te produceren, waarna ze een groot bedrag kunnen zwartmaken en daarmee naar Rio de Janeiro emigreren. Ze vinden deze flop in het scenario genaamd Springtime for Hitler: A Gay Romp with Adolf and Eva at Berchtesgaden, geschreven door de nationaalsocialist Franz Liebkind. Ze huren de slechtste regisseur van Broadway in en laten de hoofdrol spelen door een onhandelbare hippie met de bijnaam LSD.

Het gaat echter helemaal fout wanneer het publiek de door LSD uitgevoerde beatnik-versie van Adolf Hitler heel grappig vindt. Ik heb op Broadway de versie met Nathan Lane en Matthew Broderick beleefd. Inderdaad een sensatie. Maar gezien de omstandigheden, de regels en voorschriften hebben ze de reeks uitvoeringen in de Stadsschouwburg moeten annuleren.

We staan buiten voor de zij-ingang van het voormalige Forum te wachten.

Min of vooral meer op anderhalve meter. En mogen uiteindelijk naar binnen. Medewerkers dragen mondkapjes, we desinfecteren, houden afstand, wachten, laten elkander voorgaan en knikken beleefd. Dus heren Rutte en De Jonge: kunt u de theaters weer wat meer speelruimte geven alstublieft? Wij zijn heel keurig. Wij scanderen niet, gooien niet met bierflesjes, steken geen vuurwerk af. Wij zijn gewoon lief!

Lief zijn ook de mensen van GOOV. Het publiek zit op flink verhoogde podiumdelen. We kijken als het ware in een enorme orkestbak met daarin de popelende leden van deze club. Een emcee heet ons welkom, blikt terug op de laatste productie en deze bizarre tijd met de opmerking: 'een schaakspel waarin we allemaal schaakmat staan'. Het doet wat pathetisch aan maar goed: het zijn rare tijden. Vervolgens worden we getrakteerd op enkele nummers uit de hit musical Chess. Drieëntwintig zangers zitten op stoelen en zingen de longen uit hun lijven.

'Niemand kan ontkennen wat voor tijden het zijn' is toepasselijk. 'One Night in Bangkok' een verlangen en een avontuur. Dan volgt een nummer uit de musical 'Jekyll & Hyde'. Het is allemaal mooi gezongen. GOOV is duidelijk toe aan iets nieuws. Dat is te horen als ze het nummer 'Koning van Broadway' uit 'The Producers' ten gehore brengen. Het enthousiasme, de lol, energie spat van iedereen af. Wat een verrukkelijk vuurwerk. Dit smaakt naar meer. Veel meer.

Alle spelers dragen een zendermicrofoon. Een week eerder was ik present op een repetitie zonder die microfoons. Ik hoorde en voelde het echte geluid. De energie en passie uit al die kelen, al die lijven. Nu kreeg ik het keurig door wat kabeltjes opgediend: als een smoothie. De spelers waren casual gekleed. Dat is op zich prima en accentueert het informele en spontane karakter van deze visite. Ik ben heel benieuwd wat er gebeurt als GOOV de tanden weer eens zet in een prachtige opera of verrukkelijke operette. Niks oubollig! Er is modern werk van Arvo Pärt en Phillip Glass. De uitvoeringen van de Nationale Reisopera zijn fris en opwindend. De mensen van GOOV kunnen het. Ze zijn gedreven, getalenteerd. En lief. Heel lief worden we bedankt voor ons bezoek en uitgezwaaid. Graag tot zeer, zeer spoedig!

De Noorderlingen

Op de fiets naar de Poelestraat nummer 24. Is daar een theaterruimte? Neen. Een dichtgeplakte en -gekalkte winkelpui met de tekst: 'Suitable is verhuist'. Waarschijnlijk naar Hoogezant. Wij gaan een voorstelling beleven van de Noorderlingen. Volgens henzelf: professioneel, gewaagd en vrijgevochten. Dat is Vooropleiding Theater De Noorderlingen. "In ons huis leiden wij talentvolle jongeren uit het Noorden op, die zich willen ontwikkelen in het theatervak. Dit doen wij al meer dan dertig jaar vol passie en gedrevenheid. Noorderlingen die doorstromen naar het kunstvakonderwijs doen dat met een stevige discipline en een grote artistieke bagage. De theater-, film- en televisiewereld kent inmiddels een groot aantal Noorderlingen."

Het is een kaal getrokken winkelpand: ongestucte plafonds, deels afgebikte muren, veel puin, stof en gruis. Ik houd ervan. Een ruwe doorgang naar een belendend pand. Zes jonge mensen rennen door de ruimtes. Een energiek, rauw spel vol ontmoetingen, afwijzingen, onderzoek, geloof, hoop en liefde. Wild leven.

Alles uit de jaren halen dat je nog jong bent.

Fouten maken, opnieuw beginnen. Maar vooral: léven! Trompet spelen met bokshandschoenen. Doe het die knul maar eens na. Er is verder voor mij geen touw aan vast te knopen, maar ik geniet van deze jonge mensen, van hun energie, levenslust en passie voor theater. Ik stap veertig jaar terug in de tijd. Ik ben weer zo jong als zij nu zijn en voel hun gedrevenheid en ambitie. Gemakkelijk was het niet en zal het nooit worden. Maar ik gun de wereld heel veel Noorderlingen!

Op de fiets naar de laatste voorstelling. Het regent weer. Het heeft ook wel iets: met een club fanatieke theatergangers ijs en weder dienende, het gure weer trotserend. Doel is de Oliemolen in de Oosterparkwijk. We moeten lang wachten. En schuilen zo'n twintig minuten kleumend onder de overkapping van het benzinestation aan de overzijde.

Opleiding Acteur, Noorderpoort

We mogen naar binnen. Drie meiden van het Noorderpoortcollege. Opleiding tot acteur. Drie studenten van die opleiding maken een voorstelling waarin ze Shakespeare combineren met de speelstijl van De Jeugd van Tegenwoordig.

"Shakespeare is dood. Get over it. Dat zei een andere schrijver ooit. Well, let's revive de modderfokker. Een schrijver. en niet zomaar een schrijver, de godgodgodgoddamned nummer een." Stoere taal en dat stomen ze ook uit. Je wilt deze drie echt niet om middernacht in de stad tegen het lijf lopen. Je overleeft het niet of nauwelijks. Zo, op anderhalve meter afstand, blijft de schade beperkt. Het begint met het Requiem van Mozart. Wisten ze dat ik zou komen? Ik lig al aan hun voeten. Ik neem de giga-herrie, het uitdagende geschreeuw naar het publiek, de woede, de sprookjes en de klassieke teksten met liefde voor lief.

Voor de tweede keer die avond stap ik veertig jaar terug in de tijd. Op de middelbare school maakte ik deel uit van het cabaret onder leiding van docent Nederlands Monica Verschoor (van het popduo Monica & Oscar Benton). Het ontdekken, het experimenteren.

Niks is goed, niks is fout, gewoon doen. En voor de tweede keer die avond hoop ik zo van ganser harte dat deze jeugd de toekomst heeft.