Route 'Ver Weg': Mads Wittermans, The Covid Club en Roux

Ik wil en moet beginnen met de bedenkers en uitvoerders van Het Verbond Groningen een enorm compliment te maken. Ga er maar aan staan: in twee maanden tijd een theaterevenement van formaat bedenken en uitvoeren. Anniek Akkerman, Tim van der Molen, Jolien Akkerman en Siebren de van der Schueren hebben het gefikst!

Deze vier jonge theaterliefhebbers wilden aan de inwoners van Groningen laten zien wat voor moois de stad qua theater te bieden heeft. Na een abrupt einde van het seizoen: volle stilte en online lawaai. Maar makers en spelers zijn er nog steeds. En staan te popelen. Zowel in het amateur- als professionele landschap. Die hebben ze willen verbinden in een driedaags festival. En zij hebben die lakmoesproef glansrijk doorstaan.

Drie dagen lang. Vier routes per avond.

Route 'Ver Weg'. Bron: Website Het Verbond Groningen

Per route drie voorstellingen op drie verschillende locaties. Je kiest één voorstelling. De twee andere zijn een verrassing. Ik 'stap in' op zaterdag, de tweede dag. Minpuntje is dat de initiatiefnemers geen verbond hebben weten te realiseren tussen Dionysius en Zeus: het is pokkenweer! Maar alleen uit leed wordt kunst geboren, dus op de fiets door de (nu nog) miezer naar MartiniPlaza.

Mads Wittermans

De Springerzaal aldaar is de eerste stop op de route 'Ver Weg'. Ik en met mij zo'n vijfentwintig bezoekers gaan The Meeting beleven. Een solovoorstelling van Mads Wittermans. Wij zijn in de zaal: een blackbox met een tribune. Eenvoudig podiumbeeld: tafeltje, stoeltje, fles wijn, glas, kurkentrekker, microfoon op standaard. Mads vertelt zijn verhaal over zijn alcohol-en-nog-wat-verslavingen. Autobiografisch en openhartig. Bij elke stoel staat een potje 'urine'.

Vrij in het begin al gaat Mads de confrontatie met het publiek aan. Praktisch iedere cabaretier, gepokt en gemazeld of opgaand voor zwemdiploma A, is ervan overtuigd dat vak te beheersen. Bij twee stotterende antwoorden en een rood aangelopen hoofd is de publieksparticipatie bij hen volledig geslaagd.

© Het Verbond Groningen. Maker: Mads Wittermans

"Wie van u hier is alcoholist?" vraagt Mads. Alleen al de daaropvolgende ijzige stilte legaliseert het onderwerp en de noodzaak van de voorstelling. Na lang en vooral ongemakkelijk gedoe geeft een mijnheer toe een 'gezellige drinker' te zijn. Waarom zou je zoiets 'toe moeten geven'? Je zou dat ook kunnen uitjubelen! Van de daken schreeuwen. Als een profetie voor het leven dat nog rest.

Dan krijgen we Mads zijn strijd tegen zijn verslaving te horen.

Alles komt voorbij: het liegen en bedriegen, verstoppen, VNN, alternatieve methodes, Echinaforce (65% alcohol), terugval, AA Groningen, afkicktoestanden in Australië, heibel in Hong Kong, Schotland. Mads vertelt goed en makkelijk, zonder enige schaamte. Het is min of meer een aaneenschakeling van anekdotes.

Zijn imitaties van dronken op de fiets en eveneens dronken de juiste sleutel voor het verkeerde sleutel trachten te vinden, zijn vermakelijk. Ook grappig zijn de voorspelbare urinetest en de opmerking daarna: "Eén ding is zeker: u bent niet zwanger." Na vier dagen gevangenis in Hong Kong: "Ik heb twee jaar geen Chinees gegeten." De grapjes zijn geen dijenkletsers en dat hoeft ook niet. Het gaat allemaal om timing.

Timing is alles. Wim Sonneveld, Toon Hermans, anderen en een heel enkele jongere waren en zijn daarin meesters. Deze voorstelling kabbelt en kabbelt en ineens PATS!! De imitaties van zijn goeroes/begeleiders van het afkickkamp in Schotland. Wat een energie, wat een performance!

Al met al een interessant begin van Het Verbond Groningen. Nieuwe ronde, nieuwe prijzen. Op de fiets in een dikke miezer nu naar het Noorderpoort College. Het routekaartje is vaag, dus in het donker achter een clubje jongelui dwars door het Stadspark aangesjeesd.

The Covid Club

The Covid Club is een verbond binnen het verbond. Hessel Bergmans, Iza van den Bosch, Esmee Castermans, Jet Houter en Merel Spruijt spelen in drie studententoneelverenigingen (GUTS, GST en Idiomotor) en gaan onder leiding van regisseur Sarah van der Meere op zoek naar de grenzen van de digitale communicatie.

Bij binnenkomst zien we een jongeman met glitterpruik en clownsneus, een enorm computerscherm en een soort doos van Pandora. Dan start de digitale voorstelling. In een tijd dat bijna iedereen digitaal vergadert, solliciteert, colleges volgt, samenkomt en op date gaat, zien we ook nu een soort van bijeenkomst als via Zoom. Thuis wordt er wat afgeprutst en geworsteld. Hier werkt alles perfect, is alles en iedereen zichtbaar en verstaanbaar.

Ze proberen antwoord op de vraag te vinden: 'Hoe redden we Kerst met Corona?'

Het is een ontzettend frisse, knappe en zeer grappige voorstelling. Ik was altijd zeer argwanend tegen dit soort vernieuwingen in het theater, maar ik ben helemaal om. Feestelijk uitgedoste influencers. Een geweldige persiflage op Famke Louise (of is het een perfect voorbeeld?). Een hilarische 'Brabant zegt sorry', gevolgd door een carnavalskraker. Lieve jongelui: jullie hebben een fantastische prestatie neergezet. Vier vette sterren! (bij wijze van uitzondering, aangezien we bij Theater050 nooit sterren geven 😉)

Opnieuw op de fiets. De dikke miezer is uitgegroeid tot een heuse bui. Bij de gymzaal van de Lieflandschool worden we verwelkomd. Ook hier handen desinfecteren, minstens 1,5 meter afstand én ... schoenen uit. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn tenslotte, het virus is slim.

Roux

We zijn getuigen van Bladgoud van broer en zus Roux. Broer Sander zit achter de lichtknoppen en heeft als theatermaker/docent vast een flinke vinger in de pap gehad. Zijn zus speelt. Bladgoud is een theaterinstallatie dat tijd maakt voor lichtzinnig egoïsme. Een gymzaal is een altijd vervreemdende en zeer interessante omgeving. De touwen, banken, basketbalnetten, klimrekken en ringen, het lijnenspel op de vloer, de bok en het paard: ik houd ervan, ondanks al mijn traumatische herinneringen.

Het beginbeeld is sereen.

In een piste ligt een cirkel kunstsneeuw. Een kerkkaars, een speelgoedpiano, iets dat op een offerschaal lijkt. Zus Roux trekt met een hark patronen in de sneeuw. Dan volgt tekst. Akoestisch. Het gaat over een puinhoop. Over niet omkijken, niet niets doen. Hierover dus:

'Er is iets mis met de wereld'
'Wat dan?'
'Mensen zijn boos op elkaar'
'Waarom dan?'
'Dat zijn ze vergeten'
'Dat is raar, mag ik nu weer buitenspelen?'
'Ga maar, wees voorzichtig'

Zus sluit af met een prachtig en heel breekbaar lied waarbij ze zichzelf begeleidt op de minipiano. Zowel Mads als Roux maken duidelijk dat een monoloog een verduiveld lastige krachttoer is. Dat is een vak apart. Een razend prachtig én gevaarlijk vak. Het kan goed uitpakken en het kan fout uitpakken. Een tussenweg is er, naar mijn mening en ervaring, niet. Gezien de korte voorbereidingstijd voor dit evenement mag het zeker een prima prestatie genoemd worden.

Al met al een intrigerend begin van mijn Verbond-avontuur. Morgenavond weer. Maar nu eerst naar huis. In de stromende regen...