Limoncello

Het is een broeierige zaterdagmiddag. Perfect weer voor een limoncello. Nooit maar dan ook echt nooit denk ik aan dat drankje maar ik zag op social media deze morgen een recept voorbijkomen. Men neme: 15 citroenen, 1 L alcohol (96%), 1,5 L water en 6 ons suiker. De geraspte schil van de citroenen (alleen het geel, NIET het wit) zorgt voor 'het bittertje'. De hele handel mengen, vier weken donker weg zetten, drie keer per dag omschudden et voilà! Drink het ijs- en ijskoud uit de vriezer. Onder deze weersomstandigheden klinkt het als een weldadig medicijn.

Maar vier weken… het is verdikkeme NU zaterdagmiddag, het is NU broeierig! En ik ben NU met mijn perskaart op weg naar de prachtige Synagoge van Groningen in de Folkingestraat. En ook daarbinnen is het verdikkeme NU ronduit benauwd. Mijn Noorderzon-avontuur leidt mij naar Alistair Sung. Geboren en getogen in Australië en klassiek geschoold cellist. Hij maakt deel uit van het 'Cello Octet Amsterdam' en het Berlijnse collectief 'Stargaze'. En timmert daarnaast solo aan zijn carrière.

Grenzen kent hij niet. Hij combineert de cello schijnbaar moeiteloos en avontuurlijk met elektronische muziek.

Samen met bevriende componisten hebben ze het album Shared Space gemaakt, opgenomen en uitgegeven. Van de vijf composities presenteert hij er vanmiddag vier.

De belangstelling is helaas matig te noemen: een derde van de stoelen is bezet. Voornamelijk ouderen (mijn leeftijd dus). Ik zie veel afritsbroeken met sokken in sandalen met klittenband en stevige, zéér stevige blote damesbenen met spataderen (alleen het geel, NIET het wit). Maar ik kijk voornamelijk rond in het schitterende gebouw. Met extra belangstelling daar ik met mijn eigen voorstelling in december hier zal spelen.

Er is een tentoonstelling genoemd 'Impressies van Israël'. Steendrukken, flarden poëzie en proza, sculpturen in hout en metaal. Ik zie veel muurfragmenten, vermorzelde Jodensterren, een profeet, vernietiging, vuur en meen de brandende braamstruik te herkennen. In dat decor komt Alistair op. Keurig in een zwarte pantalon en een donkerblauwe blouse. Met een microfoon spreekt hij ons kort toe. Met enkele vertederende zinnetjes in het Nederlands en daarna in het Engels. Er zit zo'n vijftien meter snoer aan de microfoon en toch houdt hij dat spreekijzer een meter van zijn mond. Nog net verstaanbaar is dat hij verheugd is dat wij er zijn en een dankwoord aan het Noorderzon. Hoogste tijd voor Shared Space.

© Pierre Borasci, Noorderzon 2022, Alistair Sung i.s.m. Soundsofmusic

Men neme: 1 L aptop, 2 speakers, originaliteit en muzikaliteit (100%) en een cello. Het ingrediënt avontuur zorgt voor 'het bittertje'. De hele handel mengen, maandenlang dagelijks omschudden et voilà! Het resultaat is verrassend. De elektronische muziek en het live cellospel wisselen elkaar af, gaan de strijd met elkaar aan en bedrijven vurig de liefde. Het is alsof de cello als een leermeester een bepaald ritme en een melodielijn inspeelt, de apparatuur neemt die lesstof gretig tot zich en gaat ermee aan de haal.

In een steeds rijker wordende sequens horen we herhalingen waarop de Alistair met zijn cello weer lijkt te improviseren. Een intrigerend proces.

Iedere compositie duurt ongeveer een kwartier. Sung bespeelt de cello voortreffelijk. Een instrument wat voor hem geen geheimen kent. Hij strijkt en tokkelt er op los, maar ook behoorlijk ferm flagellantisme maakt deel uit van het liefdesspel.

De composities zijn spannend en onvoorspelbaar. Met half gesloten ogen ervaar je bosbranden, verfrissende stortbuien, een eindeloze goederentrein welke tenslotte in de verte verdwijnt, een erf vol opgewonden kippen, een hymne aan het begin van een voetbalwedstrijd en wandelingen in de ongerepte natuur. De akkoorden zijn vaak wrang maar fris ('het bittertje') en de wendingen in de melodieën verrassend. Vooral het vierde en dus laatste stuk van vandaag is ronduit opwindend te noemen. Hier moest ik toch aan de componist Michael Nyman denken die datzelfde effect met zijn filmmuziek wist te bereiken.

Het concert is ontzettend bijzonder met een evenredig effect. De sandalen met klittenband schrikken wakker van het einde en het applaus en zoeken naar oriëntatie, de spataderen veren enthousiast op en geven een staande ovatie. De cd's zijn te koop. Ik sla over. De muziek en ervaring zijn onvergetelijk en ik zou het zo weer doen, maar het is voor mij althans veel en veel meer dan een geluidsdrager welke je thuis even op zet. Daar is het té bijzonder voor, té ongewoon. Deze muziek is té uniek. Die moet je niet alleen horen. Deze muziek moet je zien, live beleven. Het is een weldadig medicijn. Zeker op een broeierige zaterdagmiddag als deze. Een meer dan welkome limon-cello…

^{Fotografie: © Pierre Borasci, Noorderzon 2022, Alistair Sung i.s.m. Soundsofmusic}

Overzicht
Pale Landscape – Qasim Naqvi
Sawtooth – Morris Kliphuis
Cross Current – Alistair Sung
Tunnelvision – Molly Joyce
Shattered Cannon No.2 – Aart Strootman