Niet goed? Nieuw label!

Wanneer je tijdens Noorderzon een container binnenstapt, weet je één ding zeker. Je komt in een andere wereld terecht. Soms kan die ervaring verwarrend zijn. Of wonderlijk, hilarisch of verrassend. 'Label to Go' bevat ál deze elementen.

Verwarrend dus. Dat begint al als ik voor de container van Vrijdag sta en naar binnen wil. Echter: je komt hier niet zomaar. Ik bevind me namelijk bij een Diagnostisch Centrum. Als ik mijn ticket laat zien aan de kaartverkopers van Noorderzon, krijg ik een sticker met een nummer erop. Dat nummer correspondeert met de tijd waarop ik mij mag aanmelden bij de wachtkamer. Die bevindt zich een paar meter verderop. Vanuit de wachtkamer worden de bezoekers in tweetallen opgehaald en onderworpen aan een diagnostisch onderzoek. Tenslotte ontvang je een label en ben je 'ready to go'!

De wachtkamer wordt bestierd door een chagrijnige kauwgomkauwende receptionist.

De wachtkamer is gewoon buiten. Daardoor kunnen alle rondwandelende Noorderzon-bezoekers met ons meegenieten. Er gebeurt veel. De receptionist, die perfect in zijn rol zit als iemand die hier niet wil werken, is klaar met die volle wachtkamer en de patiënten. Zijn hoeveelheid zuchten en boze gezichtsuitdrukkingen zijn niet te tellen. Als ik mij op de juiste tijd meld, zegt hij afgemeten dat ik te vroeg ben en dat ik maar terug moet komen als er stoelen vrij zijn. Ik durf hem niet tegen te spreken...

Als er weer plek is in de wachtkamer, meld ik mij opnieuw. "Uw nummer, uw leeftijd…" Meer wil de receptionist niet weten. Daarna begint voor mij het wachten. "Telefoon weg!" snauwt de receptionist tegen twee mede-wachtenden, "Dat licht is slecht voor u! Ga maar tijdschriften lezen!" Ondertussen eet hij vele kauwgumpjes, om die met slierten uit zijn mond te trekken. En gaat zijn telefoon regelmatig. Ik vang iets op van een gesprek met iemand die graag haar label wil laten veranderen: "Ja hoor, dat kan..."

Het is tijd voor een psychologisch onderzoek. Tijdsduur? Amper twintig minuten.

Een medewerker haalt mij op en dan mag ik eindelijk in de container waar de diagnose plaatsvindt. Verrassend. In plaats van een volle ruimte, wat toch wel gebruikelijk is voor een containervoorstelling, blijft het aantal hier onder de tien mensen. Dat komt door de carrousel-opzet van deze productie: het publiek wordt telkens door verschillende ruimtes geloodst. Er zijn veel bezoekers op deze voorstelling afgekomen, maar dat is niet te merken. Vernuftig bedacht.

We zitten allemaal individueel aan een tafel. Deze is voorzien van een tablet met een digitale vragenlijst. Die vragen zijn wonderlijk te noemen. Maak je van wc-papier een prop of vouw je het na de grote boodschap en hoeveel gebruik je dan? Kijk je naar de wolken om de vormen te ontdekken of om te voorspellen dat het gaat regenen? Houd je ervan om de eigen voetstappen te horen?

Na de vragenlijst krijg ik promo-filmpjes te zien van mensen die enthousiast zijn over het feit dat ze Label to Go hebben ingeschakeld. Vervolgens worden we in tweetallen weer meegenomen naar een andere ruimte voor de laatste psychologische testen. Dat gaat bliksemsnel. Huisje tekenen in 30 seconden. Samen blokken bouwen in 30 seconden. Samen spelen met een pop in 30 seconden.

Voordat ik het weet, ben ik alweer buiten. O ja, de diagnose!

Ik word opgewacht door een psychiater en zijn assistente. Ik krijg van hen een brief overhandigd met daarin mijn diagnose: OMS (daarover later meer). En een button met OMS erop, zodat ik die diagnose kan uitdragen naar de buitenwereld. Ze benadrukken dat ik nog steeds een mens ben. Ook als je een label hebt. Gelukkig maar, want ik heb tot nu toe niemand anders gevonden die een button draagt met OMS erop.

Ik open de brief: 'Niet goed? Nieuw label!' staat in dikke letters bovenaan. Slim bedacht. Op die manier kun je natuurlijk als Noorderzon-bezoeker eindeloos shoppen bij de Vrijdag-container. Het slot van de brief vind ik ook hilarisch: contactgegevens verstrekt het Diagnostisch Centrum niet: "Wij vinden het belangrijk dat u vooral contact houdt met uzelf."

Ondanks dat deze beleving vooral absurdistisch overkomt, brengt het fenomeen 'Label to Go' voor mij genoeg denkstof met zich mee.

In het dagelijks leven komen misdiagnoses voor, onder meer door gebrek aan tijd en geld. Uit onderzoek van Pointer (2021) kunnen mensen hierdoor soms jaren rondlopen met een verkeerde diagnose (bron: website Pointer). Het is te hopen dat er meer tijd beschikbaar is om gedegen onderzoek te doen.

Waarom kom ik op Noorderzon toch altijd terecht bij containervoorstellingen over de psyche en hoe je het leven daarop kunt inrichten? Vlak voor deze voorstelling belandde ik al in een intensieve sessie over dromen (DroomStuk). Vorig jaar leerde ik meer over 'de kunst van het niksdoen' (Oblo(w)mov) en 'manifesteren' (Geef zin). Na twintig minuten 'flits-onderzoek' bij Label to Go krijg ik antwoord op die vraag. Mijn diagnose OMS staat voor: 'Obsessieve Manifestatie Syndroom'. Oftewel: een drang naar levensverbetering en/of levensverandering. Beste onderzoekers, mijn label is helemaal goed. Dank jullie wel!

Makers

De voorstelling Label to Go is gemaakt door Vrijdag, lesgroep 'Route Oog voor detail'.

Spelers Annemijn Ubels, Donner Rodenburg, Elisahlotte Omta, Finn Hagen, Lotte Ybema, Luka Zwart, Maas Keegstra, Marije Hobbelen, Pelle Westerhuis, Sara Kortlang, Wesley Timmer, Yma van Egmond, Rob Kooi
Regie Claudine Pantophlet
Pedagoog Anke Odinga
Theaterdocent Ineke de Vries
Productie Julia Kooger
Techniek Seto Bikouta Nkaoulou