Terwijl ik mijn ogen sluit, word ik naar een andere plek gebracht. Daar vindt een kort ritueel plaats. Rondom mij beweegt iemand, ik hoor zachte geluiden en ik krijg een klein pakketje aangereikt: mijn nieuwe huid. Het is tijd om te veranderen. Voor even.
Het is zaterdag, midden op de middag, als ik door de stad fiets om Elastic Habitat te zien van Helena Dietrich en Janneke Raaphorst. Deze voorstelling van Jonge Harten speelt zich af in Het Paleis, in de Erlenmeyerzaal. Het contrast met de drukke buitenwereld is groot: de voormalige collegezaal is vrij donker en mistig. Het ruikt hier naar kruiden.
We mogen niks meenemen, alleen onszelf
Onze jassen en schoenen moeten uit. Ook onze tassen laten we achter en daarmee krijg ik het gevoel dat ik een stukje van mezelf achterlaat. Vervolgens is het de bedoeling om te liggen.
Daar liggen we dan, met ons vieren. Tussen heel veel kleine kussens; in allerlei vormen en maten. Een vrouw spreekt ons zachtjes toe. We hoeven helemaal niks, alleen maar hier te zijn en onze eigen aanwezigheid te ervaren. Het doet denken aan mindfulness: je aandacht richten op wat er is, op dit moment. Deze setting is dus niet echt gebruikelijk voor een theatervoorstelling: hier lijkt het vooral te gaan om 'dingen ervaren' in plaats van rustig op een stoel zitten en afwachten wat er gebeurt.
Wat je nu voelt, bepaalt wie of wat je straks bent
Elastic Habitat lijkt een stap verder te gaan dan 'aandacht voor hoe je je lichaam ervaart'. We worden namelijk uitgenodigd om in de huid te kruipen van iemand anders. Even mogen we veranderen in een ander wezen. Voor ons worden verschillende stoffen neergelegd: allemaal met een andere structuur, kleur en geur. Onze keuze voor de stof bepaalt wie we straks zullen zijn.
Hoewel mijn oog meteen op een rode stof valt en de bijbehorende stof heerlijk fluffy aanvoelt, besluit ik om ook eerst de andere stoffen te verkennen. Sommigen voelen heerlijk glad, anderen wat meer plastic-achtig of juist heel zwaar aan. Ik kies uiteindelijk voor een lichte stof: doorzichtig, glanzend en grijs.
Allemaal worden we, een voor een, naar een ruimte gebracht. De ondergrond doet hier denken aan een springkussen en alles lijkt te zijn opgebouwd uit zachte stoffen. Op deze plek is onze nieuwe wereld. Mij wordt duidelijk dat ik een soort onzichtbaar wezen ben, uit de toekomst. Ik kan zelfs door de tijd en ruimte reizen.
Méér dan onzichtbaar zijn
Als 'transfuture light creature' zou ik zo'n beetje alles moeten kunnen, maar eigenlijk heb ik alleen een doorzichtig, grijskleurig gewaad tot mijn beschikking. Het doet een beetje denken aan de 'invisible cloak' van Harry Potter. Een tijdje doe ik dan ook niet zoveel, behalve onzichtbaar zijn.
Om mij heen zie ik 'nieuwe wezens', zoals een rode, fluffy cocon, een verschijning die uit slierten bestaat en een plastic wezen met bruine en witte vlekken. Na verloop van tijd begin ik als wezen wat meer te bewegen in de ruimte en ontstaat er meer interactie met mijn mede-wezens. Ook zij zijn allerlei dingen aan het onderzoeken.
Een interactieve speeltuin
Een tijdje blijf ik de ruimte verkennen. Het doet denken aan een speeltuin, een soort pretpark waar je vroeger als kind in belandde, en een sprong in het onbekende. Het is nu aan mij om te ontdekken wat hier allemaal te beleven is.
Na ongeveer twintig minuten verlaat ik deze interactieve speeltuin en mag ik van de makers mijn ervaringen opschrijven. Er wordt een kopje kruidenthee voor mij neergezet, alsof het een drankje is dat de betovering moet verbreken.
Vanaf nu ben ik weer mezelf en moet ik dus die lichtheid van het 'transfuture light creature' missen. Alhoewel? Dat is niet helemaal waar. Eigenlijk kunnen we iedereen zijn. Ieder wezen is bereikbaar, al is het maar voor een kort moment. We hoeven het alleen maar op te zoeken.
Fotografie
Hoofdfoto: © Quentin de Wispelaere, foto aangeleverd door Jonge Harten
Foto in tekst: © Aileen de Ruijter
Makers Elastic Habitat: Helena Dietrich en Janneke Raaphorst
Nog even dit
Onze artikelen zijn gratis en zullen nooit achter een betaalmuur verdwijnen. Voor theatermakers willen wij een onafhankelijk en levendig platform bieden: voor nu en in de toekomst. Donaties zorgen ervoor dat wij op lange termijn kunnen blijven investeren in het platform Theater050 en dat verhalen over theaterproducties belicht worden.
Betalen kan via onderstaande knop en je mag het bedrag zelf kiezen.
Bedankt voor je steun!
Kies het bedrag en doneer
'Kill All kids': alleen liefde kan de wereld redden
Ingrid de Vries
Verhalen
Ingrid de Vries
Verhalen
