Een gebroken gezin dat toenadering nodig heeft

In Theater de Machinefabriek duik ik, samen met een jong en nieuwsgierig publiek, onder in de wervelende chaos van OSSO. Deze voorstelling van Priscilla Vaudelle barst van energie. 'Osso' is Surinaams voor huis. De voorstelling toont het leven van een gebroken gezin. Het geeft niet alleen een inkijkje. Het schetst een wereld die balanceert tussen pijn en humor, met een verrassende knipoog naar hoop.

De voorstelling draait om moeder Maggie, die haar leven opnieuw wil uitvinden en zich voorbereidt op haar tijdelijke baan. Een jaar na de scheiding krijgt ze een droomopdracht in New York en probeert stiekem haar huis te verhuren voor de twee maanden dat ze weg is. In datzelfde huis wonen dochter Stef, die zich voorbereidt op een zanguitvoering en zoon Michael, die zichzelf opsluit in zijn kamer. Maggies ex-man Steven, ooit haar grote liefde, wordt ingeschakeld om de kinderen op te vangen.

Het decor bestaat uit een woonkamer met een poefje, schommel van Stef die haar slaapkamer moet voorstellen en een frame van een kamer voor Michael met een tafel, krukje en laptop. Omdat Michael zijn kamer niet uitkomt, is Steven opgetrommeld om hem op andere gedachten te brengen. Natuurlijk zorgt dit meteen voor spanningen in huis. Het helpt niet dat Steven het type is die duizend dromen heeft en deze niet waarmaakt. Terwijl Maggie nu eens voor zichzelf wil kiezen.

Ieder gezinslid worstelt met eigen verlangens, frustraties en herinneringen.

Maggie voelt de zware last van het alleenstaand ouderschap en heeft moeite om haar kinderen in beweging te krijgen. Stef weigert haar rommelige kamer op te ruimen en vlucht in muziek. Michael, wiens geslotenheid tot spanningen leidt, komt pas tevoorschijn na een langdurig gesprek met zijn vader door de fictieve deur heen. Steven probeert zijn rol als vader opnieuw vorm te geven, dat is lastig omdat hij niet meer bij zijn kinderen woont.

Af en toe zingt Stef een mooi liedje zoals 'huisje, boompje, beestje' en Michael blijkt goed te kunnen dansen. Hiermee worden emoties geuit en verdwijnen de dagelijkse beslommeringen even naar de achtergrond. Onderling zijn de verhoudingen tussen Maggie en Steven ook scheef, oud zeer komt vaak ter sprake, zoals dat Steven wel eens tegen Maggie schreeuwde, ondanks dat het wel duidelijk is dat er tussen hun veel liefde is geweest.

Het thema van het Jonge Harten Festival is dit jaar 'Play Around' en voelt verweven met de voorstelling. OSSO nodigt je uit om met grenzen te spelen, om opnieuw te definiëren wie je bent en wat familie is. Uiteindelijk kies je familie niet zelf, maar wel hoe je met ze omgaat. Het lijkt mij moeilijk om in een gebroken gezin te wonen en ik vind het interessant om tijdens deze voorstelling een voorbeeld te zien hoe dit kan zijn. Ook zit er voor iedereen iets in, tieners identificeren zich met Stef en Michael, terwijl de volwassenen zich verplaatsen in Maggie en Steven. Hierdoor is deze productie geschikt voor een breed publiek.

Makers

Priscilla Vaudelle | Frascati & Suburbia
Spel: Samantha Cherish Wielkens, Ayrton Kirchner, Erwin Kiene, Zoë Livay
Concept en regie: Priscilla Vaudelle
Tekst: Priscilla Vaudelle en Tim van den Heuvel
Decor- en kostuumontwerp: Laura de Jong
Dramaturgie: Madelon Kooijman
Muziek en zang: Zoë Livay
Muzikale coach: Glen Faria

^{Hoofdfoto: © Richard Terborg, voorstelling OSSO, Priscilla Vaudelle | Frascati & Suburbia}