Moddergat is het meest noordelijke dorp van Nederland. Het telt 220 inwoners. In 2013 waren dat er nog 224. Een zeer verontrust CBS constateert een daling van maar liefst 1,79%. In de glorietijd floreerde er een garnalenfabriek. Het is al jaren een museum. En 'Moddergat' is de titel van het theaterprogramma van Koen en Jeroen.
'Ontdek aanstormend theatertalent.' Dat staat in rode blokletters, als allereerste zin in de brochure die ik op mijn theaterstoel vind. Het publiek maakt drie korte voorstellingen mee van debuterende theatermakers. Volgens de folder gaat het om 'pioniers waar je ongetwijfeld nog veel van gaat horen.' Dat klinkt veelbelovend. Ik zit op het puntje van mijn stoel.
Na het scannen van mijn toegangskaartje stap ik binnen in een andere wereld. De ruimte staat vol rook. Alsof de jaren negentig weer zijn teruggekeerd. Ik krijg een drankje aangeboden, ik kies voor jus d'orange. Verderop staat een tafel die vol staat met zakjes chips, doosjes tissues en flessen wijn. Of ik daar wil komen zitten, tussen de vijf performers? Wacht even. Dit gaat wel heel snel allemaal.
In 'The End - part 2' volgt het publiek drie individuen. Ze zijn samen, maar lijken ook hun eigen weg te gaan. Deze dansvoorstelling van Arno Schuitemaker gaat over de vraag: wat betekenen verbondenheid, connectie en samenzijn op dit moment? Door beweging, licht en filmbeelden te combineren, worden krachtige scènes neergezet.
Soms overkomt het me nog. Dat ik na het laatste applaus stomverbaasd de zaal verlaat en alleen nog maar kan denken: wat heb ik nou eigenlijk gezien? Of misschien moet ik mezelf hier de vraag stellen: wat heb ik níet gezien? Twee uur lang sleurde Collectief Het Paradijs het publiek in De Machinefabriek mee naar hun wereld. Het werd een groot avontuur, met een storm aan indrukken en onvergetelijke beelden.
"Een klap in je gezicht is net zoiets als twee treinen die frontaal op elkaar botsen. Het gaat ontzettend snel en de schade is enorm. De knokkels die het zachte weefsel van lippen raken maken ook veel stuk."
Om de Kanaaltunnel onder water over te steken, moet je 38 kilometer afleggen. Als je die afstand kunt hardlopen binnen vijf uur, over het spoor, dan ren je de vrijheid tegemoet. Vijf uur precies: dat is de tijd tussen de laatste trein van de avond en de allereerste trein van de ochtend. Ben je te laat, dan is alles voorbij. Een echtpaar uit Iran besluit om deze ultieme poging te wagen.
Het spannende aan wekelijks nieuwsbrieven in je inbox is dat je geattendeerd wordt op allerlei initiatieven welke niet maanden van te voren in uitladders of in seizoenbrochures staan aangekondigd. Zo lees ik dat het Weekend Break Festival aanstaande is.
Ik ben te gast in de Machinefabriek: de thuishaven van het NNT/Club Guy & Roni. Daar gaat 'My First Tragedy' in première van regisseurs Mart van Berckel en Angela Herenda. De twee werkten al eerder samen in het ontwikkelingstraject NITE RAW.
Wat resteert als je de protagonist, de hoofdrolspeler, in dit geval de heer Macbeth uit het stuk 'Macbeth' schrapt? En wat resteert als je ook de overige personages met een flink aandeel uit datzelfde stuk schrapt? Exit Lady Macbeth, exit Duncan I, exit Macduff en Banquo en al hun tekst? Dan valt plots op hoe enthousiast en bloemrijk Shakespeare de natuur beschrijft bijvoorbeeld. Beelden van paarden, raven en donkere bossen komen steeds opnieuw terug, als edelfiguranten. En is er plots een glansrol weggelegd voor een personeelslid van het paleis: een eenvoudig portier. En sublieme hoofdrollen voor…heksen!
"Vandaag word ik een vechter" is wel de strijdkreet van de voorstelling 'Weg met Eddy Bellegueule' welke theatermaakster Eline Arbo creëerde voor Toneelschuur Producties Haarlem. Naar de gelijknamige bestseller en tevens debuutroman van de jonge, Franse auteur Édouard Louis. Hierin beschrijft hij zijn jeugd waarvan hij zich geen enkel gelukkig moment kan herinneren.
Eind 2019 kon het publiek in de Machinefabriek van alles proeven en meemaken: oliebollen, muziek, glühwein, een kersttoespraak én twee try-outs. Na afloop vertellen theatermakers Karin Noeken en Rosa da Silva ons waarom zij deze avond hebben georganiseerd en op welke manier zij hun verhaal willen overbrengen.
Tijdens de eerste week Noorderzon was het nogal koud in Groningen. De herfst leek in aantocht en dus ook de donkere dagen waar ik liever niet aan denk... Dat de duisternis ook een lichte kant heeft, bewijst de Belgische theatermaakster Sarah Vanhee.
© 2018-2024 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement