Chips & ranja

Het is vrijdagnamiddag en ik ben met een plattegrond in de hand door het Noorderplantsoen op weg naar podiumtent 'De Vliegende Vis' voor mijn achtste of toch tiende (?) voorstelling van het Noorderzon Festival. Het is verrukkelijk weer en druk, ontzettend druk. Heel veel mensen schuifelen voort.

Al die dertigers en veertigers die ik tijdens de voorstellingen niet heb gezien zijn dus gewoon hier. Hebben wel degelijk hele warme belangstelling voor alles wat op theatergebied gebeurt. En ze lijken elkaar ook allemaal te kennen. Midden op de toch al niet ruim bemeten paden zijn hele knusse opstoppingen van hippe, jonge mensen met massa's buggy's en massa's jengelende en rondrennende ukkepukken. Wat goed dat ze hun kroost al zo vroeg met theater laten kennismaken!

De terrassen zijn propvol, de tafels afgeladen. Niet met een schaaltje chips en glaasjes ranja. Vele flessen rosé en allerlei bakjes, zakjes en pakjes met food-to-go. De keuze is reuze. Ik waan me weer op de Bazar in Barcelona waar ik een maand terug was. Ik zie een kraam met 'pulled porc'. Daarnaast een tent met 'pulled porc' en vervolgens een kraam met 'pulled chicken' maar die hebben ook een heel speciale 'scharrelburger' op de kaart. Je kunt het zo gek niet bedenken, het is er. Je moet wel flink verdienen als je van al dat lekkers wilt genieten: een restaurantbodempje Pinot Grigio kostte mij 5,20 euro, een patatje truffel 6,00 euro!

Een paar duizend mensen heb ik gezien, honderden bezette tafels.

Maar niemand, en dan bedoel ik écht helemaal niemand, liep met een festivalkrant rond. Of een plattegrond. Nergens ook lag zo'n exemplaar op tafel! En toen pas begon ik mij af te vragen of het Noorderzon haar doel aan het voorbij schieten was of dat al heeft gedaan.

Ik las een interview met Femke Eerland, directeur van het festival (Bron: Dagblad van het Noorden, 26 augustus). Volgens haar is het aantal eettentjes hetzelfde gebleven, ze zijn alleen anders neergezet. Veel voorstellingen vinden plaats buiten het Noorderplantsoen. "De beleving van mensen is vaak anders dan de werkelijkheid." Ik geloof Femke, maar toch héél, héél graag vanaf volgend jaar de kunsten weer centraal in het Noorderplantsoen.

jarig — © Joshua Keller, Jarig, Theater De Dames Slier, Noorderzon 2022

Inmiddels snakte ik gewoon naar een beker ijskoude aanmaaklimonade en een bakje chips. Hitteprotocol: veel drinken en voldoende zout! Op dus naar de voorstelling Jarig door Theater De Dames Slier. Ze beloven hartige muziek, zinderende zang en een verkoelende slok.

De zussen Harmien en Lydia Slier brengen een vrolijk, revueachtig programma met liedjes en sketches.

Kolderieke verkleedpartijtjes, een pruik hier, een rubberen sixpack (met tepelpiercing!) daar en veel gekke bekken. Een soort Corrie van Gorp & Tineke Schouten. Met een heel fijn feel-good-halfuurtje: ideaal voor een ouderwetse containervoorstelling, maar de dames worden muzikaal ondersteund door een heus cocktailtrio! En dan is een container snel vol. Ideaal ook voor 'bruiloften en partijen' (en hele gezellige middagen in ouden-van-dagen-huizen!).

Tussen die hele rits van prestigieuze, internationale prijswinnende kunst-met-een-grote-K producties is dit een verademing. Waarvan er volgend jaar meer mogen zijn. Waarvoor je niet weken op voorhand al kaartjes moet reserveren, waar je gewoon nog voor een paar euro op het nippertje naar binnen kunt. Waar je inschuift, aanstekelijk meezingt en -klapt. En met een brede glimlach naar buiten gaat.

Hoogtepunt voor mij was meteen het eerste zangnummer 'Mazzel en Broche'.

Dé hit van het Jiddische LiLaLo Cabaret aan de De Clercqstraat in Amsterdam van Jacques Halland (1910-2000) en zijn vrouw Jossy. Ik heb Jacques en zijn heerlijke typisch Joodse humor leren kennen toen hij, jaren na het overlijden van Jossy, met mijn vriendin en zijn nieuwe muze (en latere tweede echtgenote) Marika Nardi het Jiddische lied nieuw leven inblies in de Stadsschouwburg aan het Leidseplein. Eén lied en zo ontzettend veel herinneringen…

Jacques was de componist en tekstschrijver van 'Mazzel en Broche'. Rijk is hij van het succes van dat lied niet geworden: Rika Janssen (Zwarte Riek) en haar man Kees Manders (de oudere broer van Dorus) claimden de rechten. Jacques was er de man niet naar om dat aan te vechten. Veranderde met guitige oogjes van onderwerp: 'Sam en Moos liepen in de woestijn…'

Op een verjaardag als deze verwacht ik dus zéker een bakje chips en een beker ranja. Helaas…we verhongeren en verdorsten en thuisgebracht worden we ook al niet. Ik word weer losgelaten op generaties die elkaar enthousiast hun CV's voordragen, tussen flinke teugen van een fles bubbels door hun WOZ-waardes brullen alsook het doelwit van de volgende stedentrip. Ik ontwijk buggy's, rondkrijsend grut en een hond van zeven vierkante centimeter aan een lang stuk visdraad.

Ik heb geen plattegrond meer nodig. Puur op intuïtie sta ik via een sanitair doolhof en een bosschage binnen enkele minuten op de Nieuwe Ebbinge. En plof ik weer enkele minuten later op de bank met…ijskoude limonade (0,10 euro) en een zak chips (zeezout: 0,99 euro) en proost op mijzelf: 'Mazzel en broche'!!!

^{Hoofdafbeelding: © Lucas de Wit. Theater De Dames Slier – Jarig. Noorderzon 2022}

Met medewerking van
Han Hesselink (piano)
Tseard Nauta (contrabas, accordeon, viool)
Gerlo Hesselink (sax, fluit, klarinet)
Teksten en muziek: Mariken Jongman / Harmien Slier / Lydia Slier / Philippien Bos
Regie-adviezen: Philippien Bos