Ik sta bij de bushalte op weg naar het Grand Theatre, waar 'Offline Tourists' speelt van het Zuidelijk Toneel. Op het informatiescherm verschijnen alleen wat stipjes. De bus lijkt ergens tussen hier en nergens te zweven. Niet wetend wanneer hij komt, voel ik vooral onrust. Vroeger stond je gewoon te wachten, offline, zonder app, zonder uitleg. Nu kijk ik nerveus naar mijn telefoon.
Binnen, in het theater, reizen we met Het Zuidelijk Toneel naar het jaar 2500. De mens is verdwenen; wat overblijft zijn cyborgs. De verteller, gespeeld door Louis van der Waal, heet ons welkom. Hij noemt zichzelf een hu-bot en heeft het liever over cyborgs dan over robots, “want robots klinken zo kil.” Ook de toeschouwers zijn cyborgs en we mogen gerust zuchten. Dat maakt ons menselijker, zegt hij.
Achter hem op het toneel bedient een technicus geluid en projecties. Op het grote scherm verschijnen honden, eerst stilstaand, dan bewegend. Later ontstaat een digitale wereld van flarden pixels die als losse fragmenten van een herinnering aan het verleden door de ruimte lijken te dansen.
Dan komt er beweging onder twee doeken. Een man (Gillis Biesheuvel) en een vrouw (Alicia Boedhoe) komen tevoorschijn: ‘mensen’ uit het jaar 2025. De reisleider heet ze welkom op hun vakantiebestemming. De vrouw is gehuld in een witte jurk. Ze wil graag een berg beklimmen en lekker op een handdoekje zitten. Ze zegt steeds dat ze alles wil voelen: van binnen en van buiten.
De man, gekleed in een Hawaii overhemd en korte broek, heeft daar geen rust voor. Hij spreekt veel in computertaal en is rusteloos. Onwennig neemt hij plaats naast de vrouw op het handdoekje, met zijn benen onnatuurlijk over elkaar. Zijn blik is strak, alsof hij voortdurend zijn interne processen berekent.
Langzaam ontdekken ze dat ze geen echte mensen zijn. De vrouw kan niet plassen. Een pijnlijk, komisch moment waarbij haar frustratie zichtbaar is. De verteller geeft aan dat het wel zo praktisch is dat de man en vrouw niet hoeven te plassen of eten. De vrouw verlangt naar een berg die ze kan ruiken, waar ze vanaf kan vallen, niet naar een projectie op het scherm. Ineens hapert de software van de vrouw. Haar spraak stokt, haar arm beweegt schokkerig, even later spreekt ze Spaans.
Aan het einde keren de man en vrouw terug onder hun doeken. De man blijft stil liggen. De vrouw neemt de rol van een hond aan, zo wil ze terugkomen. Eindelijk kan ze plassen.
De voorstelling zette mij aan het denken. Als wij in 2025 al moeite hebben met offline zijn, hoe zal dat dan in 2500 zijn, zoals deze voorstelling toont? Voor een theaterbezoeker vandaag voelde het als een speelse, maar toch urgente spiegel. Ook dacht ik weer aan het busmoment eerder vanavond: het wachten, niets wetend van wat komen gaat, een onverwachte echo van offline zijn.
Foto's: © Sofie Knijff, voorstelling 'Offline Tourists', Het Zuidelijk toneel
Dio van Velden
Verhalen
Dio van Velden
Verhalen
