Ik ben te gast bij de laatste try-out van de voorstelling 'Bad Nature' van Club Guy & Roni in samenwerking dit keer met Australasian Dance Collective, HIIIT en kunstenaar Boris Acket.
De tekst in het programmaboekje komt behoorlijk pretentieus op mij over. Ik citeer: "Bad Nature onderzoekt dit spanningsveld: de natuur als spiegel, bron van inspiratie en confronterende tegenkracht. Bad Nature stelt scherpe vragen: wat betekent natuur in een wereld die gedomineerd wordt door technologie?"
Het speelvlak is praktisch leeg. Er staan wat slagwerkinstrumenten. Zoals grote trommels en verschillende stukken hout. Elk stuk hout verschilt van grootte en soort, dus het geeft ook een verschillend en authentiek geluid.
En toen kwam er rook. Heel veel rook. En door die rook heen kwamen toen gestaltes op. En die begonnen met en door elkaar te bewegen. En toen waren er stroboscopen. Heel veel stroboscopen. O ja, en toen gingen al die lampen naar beneden en weer naar boven en weer naar beneden. Op en neer ging het maar. Net als die prachtige glanszijden doeken. Die kwamen ook naar beneden en toen weer naar boven en toen in golvende bewegingen alsmaar op en neer en heen en weer. Het doek ziet er, in combinatie met het licht, best duur uit.
En toen was er ook muziek. Heel veel muziek. Slagwerk vooral. In een duizelingwekkende hoeveelheid decibellen. En daar bewogen de dansers op. In solo’s, duetten, trio’s en het nodige ensemblewerk. Ik doe het ze niet na. Het is allemaal ontzettend knap. Maar ik ervaar niks van de discrepantie tussen mens en natuur. Dat ligt misschien aan mij. Gelukkig voor de dansers en de makers gold dat wél voor de rest van de aanwezigen. Want toen ging het licht uit. En iedereen stond tegelijkertijd op en toen begon iedereen te juichen en te applaudisseren. Dat klonk alles bij elkaar best goed.
En toen was het klaar. In nog geen vijf kwartier. Alle scherpe vragen gesteld en beantwoord. Alle problemen opgelost. 'En toen' kunnen we met een gerust hart achter ons laten. Wat rest: en nu? De reacties zijn heel wisselend. Ik hoor: "Het beste van Guy & Roni tot nu toe" tot: "Niet fijn, dankbaar dat het kort duurde." En van alles daar tussen. Ook ik maak de balans op. Aan de debetzijde: prachtige beelden, strakke choreografieën en uitvoering. Aan de creditzijde: zó prachtig, strak en perfect dat het mij niet meer raakte. Overdaad schaadt. En over creditzijde gesproken:
Credits
Choreografie: Roni Haver, Amy Hollingsworth, Jack Lister, Guy Weizman | Muziek, decor, licht en geluidsontwerp: Boris Acket | Meewerkend lichtontwerp: Ben Hughes | Kostuums: Maison the Faux | Dramaturgie: Friederike Schubert | Meewerkend muziekontwerp: Louis Frere-Harvey, Frank Wienk | Regie assistent: Sam Coren
Dio van Velden
Verhalen
