'Heldin of monster?' Met die vraag wordt het publiek naar huis gestuurd nadat we twee uur lang de avonturen van Holly Goosebumps hebben gevolgd. Zij werd haar hele leven intensief opgeleid om een samoerai te worden, zonder dat ze wist waarom… Tot ze tot het besef kwam dat ze was uitverkoren. Haar missie? De wereld redden!
Deze donderdagavond begint met witte rook. Een nieuwe paus is uitverkoren om onze kerkelijke wereld te leiden. Als ik door de binnenstad loop, richting het Grand Theatre, is van dit nieuws niets te merken. De Meikermis is in volle gang. Mijn aandacht wordt meteen naar de Airborne getrokken die pontificaal uitsteekt boven de Grote Markt. Deze attractie schijnt 65 meter hoog te zijn. Het is dat zo'n apparaat in duizelingwekkende vaart rondtolt, anders had ik er best in willen zitten om het uitzicht te bewonderen. Even onze aarde van bovenaf bekijken, zoals alleen een godheid dat kan doen… Maar nee: ik houd het bij rij twee van de bovenzaal.
Witte rook is er ook op het podium.
De makers van Holly Goosebumps, Het Zuidelijk Toneel uit Tilburg, willen hun ecologische impact zo klein mogelijk houden. Grootse decorstukken zijn daarom niet te zien. Er wordt vooral gebruikgemaakt van lichtflitsen, surround sound, nepbloed en rook. Die rook is niet schadelijk, valt op hun website te lezen. Verder moet deze voorstelling een geweldig feest zijn voor fanatieke filmliefhebbers. Aan het verhaal zijn namelijk filmische geluidsreferenties toegevoegd. Regisseur Ada Ozdogan wil de 'kracht van de soundtrack' gebruiken. Ze creëert daarmee haar eigen 'blockbuster' op het toneel (bron informatie: website Het Zuidelijk Toneel).
Behalve filmverwijzingen zit ook nog de Griekse mythologie in de voorstelling verweven. Het immense geheel wordt uitgevoerd door slechts vier (!) personen. Acteurs Gillis Biesheuvel, Louis van der Waal en Julia Ghysels nemen een aantal dubbelrollen op zich.
Alicia Boedhoe, die de rol van Holly Goosebumps vertolkt, verwelkomt het publiek met gitaarklanken. Alles lijkt kalm: sereen. Plots wordt het donker. Witte rook stijgt op en neemt het hele podium over. Plus de eerste rijen van de zaal. Vanaf rij twee word ik meegezogen in de mistige en duistere wereld van Holly.
Het verhaal in het kort...
De wereld is donker en levenloos geworden. De maan is verdwenen en daardoor is alles ontregeld. De aarde tolt steeds sneller rond: een etmaal duurt nu nog maar zes uur. Holly Goosebumps is uitverkoren om de aarde te redden. Zij moet de maan weer terughalen. Ze komt erachter dat de maan is meegenomen door Lamastu, de dochter van Athene en Prometheus. Holly vertrekt om Lamastu te vinden, maar komt voor een onmogelijke keuze te staan.
Aanvankelijk heeft Holly Goosebumps, net als Harry Potter, geen enkel besef dat zij 'the chosen one' is. Haar vaders, beide met een zonnebril op, denken hier anders over. Zij zetten alles op alles om van Holly een samoerai te maken. Als een jedi-in-wording slaat ze wild, maar ongemotiveerd om zich heen. In plaats van een zwaard had ze liever een gitaarversterker gewild.... Een van haar vaders vangt een vlieg met zijn eetstokjes, terwijl Holly boos blijft trainen. Een filmkenner ben ik niet, maar ik denk dat ik naar een bizarre samensmelting van The Matrix, Star Wars, Karate Kid en Kill Bill aan het kijken ben… En dan is deze voorstelling nog geen tien minuten onderweg. Fascinerend.
Het werk van Quentin Tarantino is volgens mij flink vertegenwoordigd in deze voorstelling.
Er komt geweld en bloed bij kijken. Niet iedere vinger blijft heel… Wie als toeschouwer het aantal keren gaat tellen dat er 'Fack!' wordt geroepen, beleeft een ontzettend moeilijke avond. Maar wat ik persoonlijk ook fijn vind, is dat Holly Goosebumps mooie dialogen, nadenkwerk en humor met zich meebrengt.
Het is grappig om de onderlinge verschillen tussen de vaders van Holly te zien. De een is een gepassioneerde jedi-samoerai die nog lang niet klaar is met het drillen van Holly, terwijl de ander rustig toekijkt en vindt dat het wel 'okay' is. Als Holly vertrekt om de maan terug te halen, komt ze de charmante, maar veel te luid zingende Philip tegen. Hij maakt haar wegwijs in de godenwereld. Samen bezoeken ze het Orakel van Delphi dat er ijzingwekkend uitziet (met dank aan griezelige contactlenzen) en onvoorspelbare bewegingen maakt. Vooral de geluiden blijven mij bij: haar onheilspellende, versterkte stem en het harde kraken van haar nek als ze haar hoofd beweegt…
Dan zien we ook nog Prometheus, met een gapende wond op zijn buik ter hoogte van zijn lever.
Vastgeketend aan zijn armen. Hij heeft een sigaret in zijn ene hand en een aansteker in de ander. Dat het niet lukt om die sigaret aan te steken, blijkt een grote marteling. Ondanks dat Prometheus tot in de eeuwigheid een straf moet ondergaan, ziet hij nog kans om met Athene te ruziën. In het Frans. Het wordt duidelijk dat hun gezamenlijke 'project', het creëren van mensen, niet tot het gewenste resultaat heeft geleid. Athene viel hierdoor uit de gratie bij haar vader Zeus. Dan blijkt hun eigen dochter Lamastu ook nog een 'enfant terrible' te zijn. Bij de mensheid staat zij bekend als een monster.
De reis van Holly Goosebumps eindigt bij het dodenrijk. Na een ontmoeting met Fluffy, een vreemd rood wezen met lange ledematen, gaat ze de confrontatie aan met Lamastu. Lamastu heeft al haar nakomelingen vermoord, op eentje na…
In een emotioneel betoog vertelt Lamastu dat ze niet wilde moorden.
Lamastu werd afgewezen door haar moeder Athene en opgeborgen, als een monster. Met de maan als 'goedmaker'. Athene werd op haar beurt afgewezen door haar vader Zeus… En zo gaat het aldoor verder. Lamastu wil die cyclus doorbreken. Dat is niet gelukt: haar dochter Holly Goosebumps staat nu voor haar. Dat roept vragen op. Is Lamastu slechts een monster? En zijn de daden van Holly Goosebumps uiteindelijk heldhaftig te noemen? Dat blijft gissen. Wat overblijft, is een laatste godengevecht.
In het theater zie ik 'nieuw leven' als onderwerp regelmatig terugkomen, meestal bedoeld als een ode aan het moederschap. In deze voorstelling komt een nieuw mensenleven niet over als een zegen, maar zie je ook een donkere kant: het doorgeven van trauma's van generatie op generatie. Ik vind het verfrissend dat de makers voor deze invalshoek hebben gekozen. Los van deze serieuze kant, beleef ik Holly Goosebumps vooral als een plezierige en hilarische voorstelling.
Ik verlaat het Grand Theatre. Hoog boven de Grote Markt zie ik de mensheid. Bungelend in de Airborne. Hopelijk schijnt straks de maan.
Makers
Spelers
Alicia Boedhoe: Holly Goosebumps
Gillis Biesheuvel: Boer Bill & Philip
Louis van der Waal: Samurai Bill, Prometheus en Fluffy
Julia Ghysels: Lamastu, Athene en Pythia, het Orakel van Delphi
Concept, tekst en regie: Ada Ozdogan
Tekst: Anne Hofstra
Geluidsontwerp: Jip van den Dool
Lichtontwerp: Stan Bannier, Tim van ‘t Hof
Kostuumontwerp: Daphne de Winkel
Assistent kostuum: Hendrik de Winkel
Uitvoering kostuum: Ilse Vermeulen
Regieassistent: Jodie Cranen
Techniek: Noor Thijssen, Tom IJpelaar
Productie: ’n More Ellen van Bunnik
Dramaturgisch advies: Joachim Robbrecht
Franse vertaling: Stephen Liebman
Trailer: Joris Verleg
Nog even dit
Onze artikelen zijn gratis en zullen nooit achter een betaalmuur verdwijnen. Voor theatermakers willen wij een onafhankelijk en levendig platform bieden: voor nu en in de toekomst. Donaties zorgen ervoor dat wij op lange termijn kunnen blijven investeren in het platform Theater050 en dat verhalen over theaterproducties belicht worden.
Betalen kan via onderstaande knop en je mag het bedrag zelf kiezen.
Bedankt voor je steun!
Kies het bedrag en doneer
Komedie in een ontroerend jasje
Rina Copinga
english
Verhalen
