Komedie in een ontroerend jasje

Mr. Elwood P. Dowd is een vriendelijke, openhartige man. Met een glimlach opent hij gesprekken met iedereen die hij tegenkomt. Zijn beste vriend is aan zijn zijde: een onzichtbaar, reusachtig konijn - een pooka, om precies te zijn - genaamd Harvey.

Het Prinsentheater vult zich met theater-enthousiastelingen en ik hoor mensen zowel Nederlands als Engels spreken. Dat is ook niet wonderlijk, want Solstice Theatre Productions maakt Engelstalig amateurtheater. Ik ga zelf vaak naar Nederlandstalige voorstellingen, maar ik vind het waardevol dat Engelstalig theater wordt aangeboden. Zo krijgen internationals ook de kans om het theater te bezoeken of er zelfs onderdeel van te zijn. Het theater is immers een plek vol creativiteit en verbinding. Anderstaligen zouden zich daar welkom bij moeten voelen.

© Anniek Mol. Harvey – Solstice Theatre Productions

Wanneer ik naar binnen loop, tref ik direct een vintage decor aan. Met een rode chaise longue, een sierlijk bureautje met een stoel en een paar scheidingswanden met schilderingen herken ik de jaren veertig van de vorige eeuw. Na een rustig introductiemuziekje komen Veta Simmons en haar dochter Myrtle Mae naar binnen. Ze zijn een feest aan het hosten en hun reputatie staat op het spel. Ze hebben het over hun broer en oom Mr. Elwood en zijn vriend 'Harvey'. Deze naam is duidelijk een taboewoord.

Veta en Myrtle Mae moeten goed overkomen op hun vrienden. Elwood en Harvey maken dat onmogelijk. Dat blijkt ook als Mrs. Chauvenet, de tante van Veta en Elwood, feilloos en kostelijk gespeeld door een man, schrikt van de onzichtbare aanwezigheid van Harvey. Ondanks deze rariteit van Elwood wordt meteen duidelijk dat hij een fijne, positieve verschijning is. Hij glimlacht, praat rustig en vriendelijk met zijn omgeving en verwondert zich over de alledaagse dingen. Zo presenteert hij zich als een zorgeloze en liefdevolle man.

De schaamte die Veta voelt naar haar broer brengt haar ertoe Elwood naar het sanatorium Chumley's Rest te brengen. Wanneer zij Dr. Sanderson vertelt over een konijn genaamd Harvey en opbiecht dat er momenten zijn dat ze hem zelf ook ziet, weet Dr. Sanderson wat hem te doen staat. Hij neemt háár op in het sanatorium in plaats van Elwood, waardoor er een hilarische reeks van 'comedy of errors' volgt.

Zodra de zorgverleners begrijpen dat er een vergissing heeft plaatsgevonden, doen ze hun best om Mr. Elwood naar het sanatorium te krijgen. Ook Judge Gaffney wordt betrokken in het proces van Elwood. De situatie verandert echter tegen het eind wanneer Dr. Chumley, de eigenaar van Chumley’s Rest en een gewaardeerd zorgverlener, begint te geloven in het bestaan van Harvey. Toch wordt Elwood een injectie aangeboden die hem ‘normaal’ kan maken. Hij staat hier al klaar voor als Veta zich bedenkt. Ze realiseert zich hoe zorgzaam en vrolijk haar broer eigenlijk is en dat ze hem niet wil veranderen.

Het is een stuk waarin kleine, grappige momenten worden gecreëerd. Zoals de opkomst van Mrs. Chauvenet: veel toeschouwers kennen de persoon achter het kostuum, dus de reacties waren uitzinnig. Ook het samenspel van de tortelduifjes Myrtle Mae en Wilson (een werknemer van Chumley's Rest) was heerlijk om naar te kijken, evenals de spanningen tussen zorgverleenster Kelly en Dr. Sanderson. Elk karakter is krachtig neergezet en samen vormen ze een mooi geheel. De komedie spat er zeker vanaf, maar voor mij is het hoogtepunt de vertederende knuffel van Veta en Elwood aan het einde van de voorstelling.

In de foyer heb ik na afloop nog nagepraat met bezoekers over de voorstelling. Er waren verschillende ideeën over het bestaan van Harvey en ook liepen de meningen uiteen of we zelf bevriend zouden willen zijn met een reusachtig konijn. Al met al vonden de bezoekers, en ikzelf natuurlijk, de voorstelling hartverwarmend. Het is fijn om even te ontsnappen aan de ellende in de wereld en in te zien wat voor lieve mensen er naast je staan. De boodschap van de voorstelling is dat we onze medemensen moeten waarderen, ook als ze de wereld op een andere manier zien.

Iets wat ik niet kan missen bij het schrijven van dit artikel is dat amateurtheater ook erg leuk is doordat de acteurs vaak ook het werk achter de schermen doen. Wanneer ze naar de foyer komen om vrienden te begroeten en de eerste complimenten te ontvangen, worden ze alweer teruggeroepen om te helpen met opruimen. Wanneer ik naar mijn fiets loop, staan de acteurs in een rijtje. Ze plaatsen alle decorstukken op karren. De samenwerking die ze hebben op het podium gaat na afloop gewoon door. Ten slotte roep ik naar hen: 'Great performance guys!' en heb al zin om erover te schrijven.

^{Foto's: © Anniek Mol. Harvey – Solstice Theatre Productions}

Rina Copinga

13-05-2025