Showworstelen met een verhaal

Het is een normale dinsdagavond als ik onderweg ben naar de Stadsschouwburg. Volgens de website van SPOT ga ik naar "waarschijnlijk de meest krankzinnige voorstelling van het jaar. Comedy, chaos en gevechten, samengesmolten tot een meesterwerk." Wat heb ik mij nu weer op de hals gehaald?

Noorse mythologie in combinatie met showworstelen… Ik heb met beide geen ervaring. Ik lees mij van tevoren in, zodat ik het verhaal begrijp. We gaan onder andere Odin, de oppergod in de Noorse mythologie en god van de wijsheid, Loki, god van misleiding en verandering en Freya, godin van de liefde en oorlog meemaken. Zij vechten tegen de voorspelde apocalyps van Ragnarök. Het is een veelomvattend en ingewikkeld verhaal uit de Noorse mythologie.

Ik neem plaats op rij 9 en bekijk de variëteit aan theaterbezoekers. De gemiddelde leeftijd ligt duidelijk wat lager. Op het podium staan aan twee kanten een paar rijen stoelen. Hierop zitten de bezoekers die hebben gekozen voor een adventure ticket. Ik zie een worstel arena en er hangen vlaggen. Er wordt ineens geschreeuwd in de zaal. Met veel kabaal komt Loki binnen. Tevergeefs probeert hij iemand uit het publiek mee te nemen, omdat hij een offer nodig heeft. Hij klimt alleen op het podium.

Ragnarok — © Mary George. Mythos: Ragnarök.

Ik ben verrast als blijkt dat de worstelaars accessoires dragen, zoals een dierenhuid, maskers en laarzen. Het draagt voor mij bij aan de mythische beleving. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten: als ik al per ongeluk langs het worstelen op de televisie zap, hebben de worstelaars alleen een slip aan. We worden meegenomen in een avond vol goden, reuzen en bijzondere creaturen. Zo wordt de vermoorde dochter van Loki voor even weer tot leven gewekt.

Als je gekomen bent voor alleen een goed potje worstelen, zoals Hulk Hogan dat doet, kom je bedrogen uit. We kijken echt naar een verhaal, waarin de worstelaars continue een rol spelen. Af en toe wordt er een karakter tegen de grond geworpen of vermoord. Een karakter dat doodgaat, verdwijnt meteen uit het verhaal. De vloer waarop geworsteld wordt, veert mee. Dat zorgt voor veel lawaai wanneer er iemand op de grond wordt geworpen. Sommige worstelaars dragen knie- of polsbeschermers. Ondertussen joelt het publiek mee en speelt er opzwepende metal muziek. Je vergeet bijna dat je in een theaterzaal zit. Ook worden we getrakteerd op een zwaardgevecht. Zwaarden flitsen door de lucht, als twee spelers in een gevecht belanden. Bij elke klap weerklinkt het metalen gekletter in de zaal, alsof de hele zaal meevibreert.

Aan het einde van de voorstelling wordt na het applaus een praatje gehouden over hoe bijzonder de Engelse groep het vindt om op een internationale tour te zijn. Ze willen graag dat er meer aandacht is voor showworstelen en dat mensen ook vooral de acteerprestaties niet vergeten. Ik verwonder mij dat het acteerwerk een groot deel van de voorstelling in beslag neemt en dat het niet 'gewoon worstelen' is.

Onderweg naar huis laat ik de voorstelling bezinken. Ik denk dat het voor mij inderdaad de meest krankzinnige voorstelling van het jaar was. Ik heb zelf nog nooit zo iets eerder gezien. Wat mij betreft mogen dit soort shows een vaste plek in het theater krijgen. Ze bieden niet alleen een waanzinnige ervaring, maar trekken ook een heel nieuw publiek aan. Misschien ontdekken diezelfde bezoekers dan hoe veelzijdig theater kan zijn en komen ze voor nog meer chaos en magie terug.

^{Hoofdfoto: © Al Veryard. Mythos: Ragnarök.}

Suzanne Atema

11-10-2024