Het halfuur van de wolf

Tijdens mijn verblijf in Portugal krijg ik via de app een uitnodiging van Roy Busscher. Hij studeert af aan de theateropleiding met de zelfgeschreven theatervoorstelling Om De Grote Boze Wolf Niet. Een voorstelling over volwassenheid. Locatie is het Der Aa-Theater. De regie voert Jesse Geertsma. Beide talentvolle knapen speelden vorig seizoen in mijn voorstelling Ketchup. Ze speelden niet alleen, maar hadden ook een flink en verrijkend aandeel in het maakproces. Ik heb zin om beide weer te zien en ben uitermate benieuwd naar hun voorstelling dus ik neem de uitnodiging aan.

Het Der Aa-Theater is bijzonder. Telkens als er weer iets van budget beschikbaar is, wordt het stukje bij beetje opgeknapt. Ook het pleintje voor de ingang is er flink op vooruitgegaan. Ronde bankjes met frisse boompjes. Binnen lijkt het nog het meest op een dorpshuis met een ouderwets lijsttoneel. Waar een paar dagen per jaar een heuse klucht wordt opgevoerd door de plaatselijke toneelvereniging. De laatste keer dat ik er was, had het nog iets van vergane glorie. Charmant maar ook pijnlijk. Een aantal potten verf deed al wonderen en alle peertjes in de luchter en de wandlampjes branden nu zowaar!

De voorstelling moet om 19.45 uur beginnen maar de pizza’s voor de crew werden erg laat bezorgd. Dus de punten worden eerst nog haastig naar binnen geschrokt. De toneelgordijnen zijn open. We zien in het halfduister een soort bosachtig tafereel. Mos, takken, bladeren. Daartussen vervreemdende objecten: een campingkoelkast, een televisie op een boomstronk en een verdwaalde grootvaders-stoel. Centraal een menselijke gedaante onder lagen afdekplastic. Van een wolf (nog) geen spoor.

© Emma Spannenberg, Om De Grote Boze Wolf Niet, Roy Busscher

De voorstelling begint. De menselijke gedaante komt in beweging en worstelt zich uit de plastic cocon. Een fraai uitgelicht en intrigerend beeld. Als een soort tweede geboorte: je laat je kindertijd definitief achter je en het leven als volwassene begint. Roy is nieuwsgierig en doet onderzoek. Is volwassenheid iets biologisch of juist door de maatschappij opgesteld? Of is het iets heel persoonlijks? Er is ooit bepaald dat je op je achttiende volwassen bent. Je mag ook ineens van alles. Je mag een auto besturen mits je een rijbewijs hebt natuurlijk. Seks is niet meer strafbaar mits je partner ook minstens achttien is natuurlijk. Je mag stemmen, alcohol drinken én kopen. En je mag nog veel meer. De opsomming is eindeloos en wordt begeleid door animatie-achtige beelden.

Maar bén je ook werkelijk volwassen of duurt dat misschien nog wel jaren (je bent een ‘laatbloeier’) of was je het al jaren. Men zegt ook wel dat je volwassen bent als je ‘je eigen boontjes kunt doppen’. Maar als dat je op zeg maar je veertigste om welke reden dan ook niet meer lukt… Ben je dan opeens niet meer volwassen? De zoektocht van Roy is goed bedacht, geschreven en helder verwoord. En dan gebeurt er iets merkwaardigs en tegelijkertijd ontroerends…

We krijgen een heel intieme familievertelling. Er was eens een jong gezin. De moeder wordt ziek en overlijdt. De Grote Boze Wolf is los. Het lukt de vader niet meer zijn eigen boontjes te doppen. Toch is hij volwassen en heeft in ieder geval één kind. Dat kind doet er van alles aan om zijn vader weer op de rails te krijgen. Maar de vader wordt ziek en ook hij overlijdt voortijdig. Het is enorm roerend. Het moet bijna wel gedeeltelijk of zelfs geheel autobiografisch zijn. Zo enorm eerlijk, open en puur verteld alsof het ter plekke ontstaat en niet wekenlang is gerepeteerd. Een woordenstroom die zich van de lagen plastic ontdoet. De vrijheid tegemoet. De transformatie van pop naar vlinder.

Het raakt mij diep. Dit verhaal had mijn verhaal kunnen zijn al stierf mijn vader eerst. Ondanks zijn lang ziekbed werd ik tot op de dag voor zijn dood kind gehouden. Een dag later werd van mij verwacht dat ik volwassen was lang voordat dat biologisch of maatschappelijk (lees: wettelijk) aan de orde was. Van rouwen kon geen sprake zijn. "Je moet sterk zijn voor je moeder, jij bent nu de man in huis!"

Het verhaal beleef ik als een uitgesteld rouwproces. Met een brok in de keel. Het verhaal eindigt met de laatste woorden van de vader: ‘Blijf wie je bent en maak al je dromen waar’ (of woorden van gelijke strekking). Hoe totaal anders dan de laatste woorden van mijn vader welke ik maar voor mijzelf houd. En bewegende beelden van een familiefeestje. Een amateurfilmpje welk wordt stilgezet als een klein jongetje in beeld komt.

Roy deed met deze voorstelling eindexamen. Een half uur. Het halfuur van de wolf. Wat mij betreft met vlag en wimpel. Op het toneel staat een sterke man met een sterkte tekst en een sterke performance. Een jong volwassene die prima in staat is om boontjes te doppen. Die krijg je er niet zomaar onder: Om De Grote Boze Wolf Niet.

^{Foto's: © Emma Spannenberg (Instagram: @camer.emma), Om De Grote Boze Wolf Niet, Roy Busscher}