Wij huisdieren banen ons een weg door zure matten

Een uitverkochte Stadsschouwburg zou het moeten zijn. Ik kijk de zaal rond en zie ontzettend veel lege stoelen. Het is 20:12 en ik vind het ietwat vreemd. Waar blijven al die bezoekers? Uiteindelijk begint de voorstelling ruim tien minuten te laat. De lege plaatsen worden gevuld door een jong publiek met drinkbekers in de hand. Misschien dachten ze dat het een concert was?

'De Mens en ik' van Tim Fransen is een voorstelling met een filosofisch tintje.

Van tevoren heb ik geen idee wat ik kan verwachten omdat ik het werk van Fransen niet ken. Ik heb mij dus louter gebaseerd op de informatie van de SPOT-site om deze voorstelling te willen bezoeken. Volgens de beschrijving gaat het over de wijsheid van de mens, omschreven als zoogdieren. Ik ben nieuwsgierig naar wat hiermee wordt bedoeld.

De lichten gaan uit en de cabaretier komt op. Hij bedankt meteen voor het applaus dat hij overigens nog niet gehad heeft, prompt begint de zaal natuurlijk te klappen. Dat is logisch want zo’n grapje werkt natuurlijk heel goed.

Op zijn achttiende werkte Tim bij de bioscoop en zag daar An Inconvenient Truth. Hij ontdekte toen waartoe de mensheid in staat is en hoe de wereld hierdoor verandert. Door deze film is zijn kijk op de mensheid veranderd en diende hij zijn ontslag in bij de bioscoop.

De rode draad in de voorstelling is zijn droom over buitenaardse wezens.

Dit buitenaards leven wil graag antwoord op hun vraag of de mensheid juist goed of slecht is voor het universum. Aan Tim de taak om ons mee te nemen in het antwoord op deze ietwat bijzondere vraag. Het buitenaards leven horen wij als stem die Tim toespreekt met hun wensen.

© Corné van der Stelt. 'De Mens en ik' van Tim Fransen

Tim is de beoogde persoon om op zoek te gaan naar wat de mensheid eigenlijk veroorzaakt.
Wat gaat hij het buitenaards leven voorschotelen? Hij komt uit bij chips met stokbrood kruidenboter smaak (wie verzint dit en vooral waarom?) en Rivella. Homo Sapiens, eigenlijk huisdieren, zo wordt de mensheid omschreven door Tim. Slakken dragen een huis op hun rug (behalve naaktslakken) en mensen wonen in een huis. Wij mensen zijn zoogdieren én huisdieren. Op deze vergelijking zou ik zelf nooit komen.

Wat daarna komt, is een opvolging van soms absurde situaties zoals een foute piemelgrap die volgens Tim toch echt gemaakt moet worden en Disney melodietjes met tekst. Al gelooft hij niet meer in Disney verhalen sinds die dag in de bioscoop… Ik als Disneyfan was al blij met de herkenbare melodietjes, maar er zat helaas geen feelgood boodschap in.

Wist je dat aan kernwapens waarmee je het leven drie keer kunt vernietigen een triljoen euro per jaar uitgegeven wordt?

Als je hiervan zure matten zou kopen moet je jezelf een weg eten door al die snoepjes. Dat lukt natuurlijk nooit. Dit soort absurditeiten vindt Tim leuk om te gebruiken.
Ondanks dat het decor redelijk simpel is met een piano en wat lichteffecten zie je zo die berg zure matten voor je. Persoonlijk moet ik er niet aan denken dat ik op een ochtend de deur open wil doen en eerst door het zure snoepgoed heen moet eten… om vervolgens alsnog geen kant op te kunnen.

Tim is een meester in het tot leven brengen van situaties. Zo leren we zijn frustratie over het pellen van pistachenootjes kennen en zingt hij een paar regels over een robotstofzuiger. Tim heeft van de buitenaardse wezens al uitstel gehad omdat het antwoord op de vraag over de mensheid niet makkelijk te beantwoorden is.

Uiteindelijk moet hij mee het ruimteschip in om de wezens een rondleiding over de aarde te geven. Dit gaat uiteraard niet zonder slag of stoot. De conclusie is helder, het buitenaards leven is onverbiddelijk: vernietigen die aarde! Tim mag als huisdier blijven. Toch verkiest hij om terug naar de aarde te gaan, dan maar ten onder met alles en iedereen.

^{Hoofdafbeelding: © Nick Chesnaye. 'De Mens en ik' van Tim Fransen}

Suzanne Atema

03-11-2022