NITE + Slagwerk Den Haag - De Jacht Een fris sprookje

'Wie zullen dan de jagers zijn en wie zijn dan de prooien

De bokken en de schapen

De levenden en de dooien…'

Aan deze laatste regels van het lied De bokken en de Schapen, van Jan Boerstoel en zo indringend vertolkt door Adèle Bloemendaal, moest ik denken tijdens de première van de nieuwste voorstelling van NITE met de titel DE JACHT. Een beeldend essay over het grijze gebied rondom jager en prooi.

NITE is het theatercollectief van het Noord Nederlands Toneel, Club Guy & Roni en Slagwerk Den Haag. Voor DE JACHT werd samenwerking gezocht met theatermaakster Manuela Infante en componist Diego Noguera. De première vindt plaats in de Stadsschouwburg zoals ik deze Grande Dame aan de Turfsingel koppig blijf noemen. Ze is ook mijn overbuurvrouwe en beter een goede buur dan een verre vriend tenslotte. Ik sprint vanuit mijn werk naar haar toe. Een attente gastvrouw drukt mij snel de toegangskaart en consumptiebonnen in handen. Mijn toegewezen plaats blijkt bezet, maar al helemaal in de stemming van het thema van de voorstelling ontbloot ik mijn tanden, zet het op een grommen en de dame kiest het hazenpad.

Deze première wordt een thuiswedstrijd. Niet uitsluitend door de locatie want deze is ook nog eens gevuld met tout theatermakend Groningen. Iedereen die ertoe doet of wil doen, is present. Ook de buren van de nieuwe Kunstwerf zijn rijk vertegenwoordigd. Beter een goede buur dan… Het is een gekus en een gejoel van jewelste en iedereen ziet er feestelijk uit. De deejay is zijn spullen al aan het uitpakken en ik hoor wat mensen verontrust tegen elkaar fluisteren: 'Ik zie de patatkraam nog niet…'

DE JACHT is een voorstelling met een super actuele inhoud.

Het gaat over de natuur. Waar we bijna allemaal zo verschrikkelijk bezorgd over zijn of horen te zijn. Immers; zoveel natuur hebben we niet meer in ons land. De natuur dus en het grote avontuur. Want…sinds 2018 is de wolf terug! En ze hebben het fijn hier: inmiddels leven er negen roedels in ons land die alleen al dit jaar bij elkaar negenendertig welpen kregen. De meeste Hollanders waren in het begin wel iets van trots. We kennen het dier immers alleen uit sprookjes en nu kun je er een ontmoeten. De kans daarop is verschrikkelijk klein want wolven houden niet zo van mensen. En een paar wolven in de natuur is natuurlijk wel fijn: ze houden de wildstand mede op peil dus dat scheelt weer ellenlange discussies over afschot.

Maar ze moeten zich wel aan de regels houden. Nederland is in honderd jaar afwezigheid van die wildebeesten wel veranderd. Ze moeten opnieuw integreren. Netjes binnen de hekken en het prikkeldraad blijven. Natuurgebieden zijn prachtig maar o wee als ze grenzen aan het erf van een schapenboer of kindvriendelijke nieuwbouwwijk. Want het dier mens is het opperdier dat exact weet hoe de natuur bestierd moet worden. En wat natuur überhaupt is. Wilde dieren in een circus kan natuurlijk niet meer. Die horen in de natuur. Dolfinaria kunnen ook niet meer: een dolfijn en een orka horen in de woelige baren ver buiten de afsluitdijk. Die moet je geen kunstjes leren.

Maar we halen met menig viervoeter thuis exact hetzelfde uit.

Maandenlang op puppycursus en we vertellen graag hoe perfect en vrolijk die van ons apporteert, hoe die van ons op zijn achterste gaat zitten en een poot geeft alvorens beloond te worden met een lullig brokje en hoe braaf die van ons met de staart tussen de poten jankend afdruipt naar de bench als we dat snauwen. En o wee, als die van ons een kind lelijk bijt…dan moet de dierenarts er maar een eind aan maken. Die lieve Emma, die schattige Naomi… Maar niemand gaat na hoe lang die Emma's en Naomi's zo'n dier hebben gejend, uitgedaagd, getreiterd en tot wanhoop gedreven. De wolf is een wilde hond, de hond is een tamme wolf…

De scheidslijn tussen natuur en cultuur, tussen jager en prooi. Daar gaat het in DE JACHT allemaal over. In razendsnelle rollenspellen. Wie is nu weer wie? Zitten we midden in het sprookje Roodkapje, in een Scare Me-avontuur, de Koninklijke Domeinen van Het Loo, in 'Wie van de Drie' of kijken we naar een kinderfeestje waarin ze elkaar met houten schietgeweren 'pief-paf-poef' omleggen totdat ze naar huis worden gebracht… Het is er allemaal in een vermakelijke en knap geregisseerde slapstick waarin je als publiek steeds op andere gedachten wordt gebracht. Het ene moment ben het roerend met enkele spelers eens, een paar tellen later denk ik: ja, dat is natuurlijk ook wel weer zo. En net als ik zover ben dat ik me wel een mening heb gevormd, zijn er weer nieuwe situaties die de hele zooi tussen mijn oren weer aan het wankelen brengen.

Ik vind het wel een geruststellende gedachte dat de wolf en de mens elkaars natuurlijke vijanden zijn.

Ik vind het wel fijn om een roedel wolven als buren te hebben. Hoewel er ongetwijfeld mensen zijn die zeggen: 'Beter een verre vriend dan…'

En dan is het afgelopen. En rijst iedereen die ertoe doet of wil doen als één man op en barst een groots applaus los. Overstemd door een enorm gejoel. Een gejoel waar menig roedel wolven jaloers op is. De meesten willen nog even genieten van een zeldzaam late zwoele zomeravond en zie… (of beter gezegd: ruik…)…de patatkraam is gearriveerd! En ze bleven nog lang en gelukkig…

^{Foto's: © Oostblok Media. Voorstelling DE JACHT. NITE + Slagwerk Den Haag}

Makers

DIRECTOR: Manuela Infante
SCRIPT: Manuela Infante inspired by Ursula Le Guin
COMPOSER: Diego Noguera
CAST/PERFORMERS: Bram van der Heijden, Sarah Janneh, Bien De Moor, Nimuë Walraven, Olaf Ait Tami
MUSICIANS: Slagwerk Den Haag, Enric Monfort, Dirge Seçil Kuran
SET DESIGN: Ascon de Nijs
COSTUME DESIGN: Tania Ballve
LIGHT DESIGN: Wil Frikken