We blijven altijd die jongens...

Tijdens de hoogtijdagen van het Covid-19 virus stonden er heel wat theatervoorstellingen geprogrammeerd die vervolgens niet door konden gaan. Zoals 'Let's hear it…(for he boys)'. Een initiatief van Roland Posthuma en een club enthousiaste amateurspelers uit het noorden. Veel van de afgelaste voorstellingen kwamen nooit weerom, maar het Prinsentheater aan het Noorderplantsoen opende 18 en 20 maart haar deuren voor 'Let's hear it…'.

Deze voorstelling is gebaseerd op een theaterstuk uit 1968 genaamd The boys in de band van Mart Crowly: de onlangs op 84-jarige leeftijd overleden theatermaker. Destijds deed het stuk flink stof opwaaien. Het werd zelfs verguisd. Maar liefst acht uitgesproken homoseksuele karakters in één stuk, op één speelvloer. Die allemaal nogal uitgesproken zichzelf speelden/waren. Het bijzondere is dat alle maatschappelijk ophef het Amerikaanse LHBTI-activisme enorm in positieve zin heeft aangewakkerd.

Al in 1970 werd het stuk voor het eerst verfilmd en onlangs ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan opnieuw voor Netflix.

Volkomen tijdloos is het zeker niet. Toch zijn er voldoende thema's die nog altijd actueel zijn. Het censureren van je gedrag in aanwezigheid van normatief heteroseksuelen, de obsessie voor schoonheid, de angst om ouder te worden (staat gelijk aan 'onzichtbaar'), je staande houden in deze maatschappij, succesvol zijn, de seksuele vrijheid en de daarmee gepaard gaande jaloezie, haat en nijd. Zet acht nichten bij elkaar op een podium en elk theater is te klein!

Let's hear it… (for the boys) is het stuk hier gedoopt. Een oproep tot aanmoediging van militairen (the boys) in den vreemde. In oorlogssituaties of op vredesmissie. Een oproep tot applaus. Wij kennen het vooral als het aanmoedigen van sporters ('onze jongens'). Het eerdere 'applaus voor de zorg' doet ook hieraan denken. Een mooie keuze: een oproep om te applaudisseren voor de enorme groep LBTHIQ+ mensen. Hen aan te moedigen en te laten weten: jullie zijn niet alleen, wij staan pal achter jullie. Want al lopen we tegen de zestig: we zijn al ruim veertig jaar 'die jongens'…

Het stuk speelt dus in Amerika. The Upper East Side van Manhattan om precies te zijn.

Ene Michael (hier: Gerard) is jarig. Zijn boezenvriend Harold (hier: Jacob) geeft ter ere daarvan een feest met een aantal goede vrienden. Het spelletje 'wie is het meest origineel en adrem' kan beginnen. Alcohol maakt de tongen lekker los net als een stripper/payboy die het feestje komt opleuken. Dan arriveert een oude studievriend van Harold. Keurig in pak, een geslaagd zakenman in wording. En hetero. En wordt besloten tot een spelletje. Er kunnen punten verdiend worden en er komt een winnaar uit de bus. Iedereen moet iemand opbellen van wie hij gehouden heeft of nog steeds houdt. En een liefdesverklaring uitspreken. Het lijkt zo eenvoudig: gewoon 'Ik hou van jou' zeggen…

Het Prinsentheater loopt vol. Opvallend is het enorm jeugdige en veelal vrouwelijke publiek. Iedereen wordt allerhartelijkst welkom geheten en de champagne staat klaar. In de zaal zien we een zogenoemde black-box. Zwarte speelvloer, een zwarte achterwand en twee zijwanden en verder niks. Spannend en verwachtingsvol om naar te kijken en de minuten af te tellen. Dan komen de spelers op met rollende decorstukken: een fauteuil, drankenkabinet, barkrukken, tafel en een deur. Origineel en vrolijk. En start de conversatie. In eerste instantie wat schuchter en moeilijk verstaanbaar maar naarmate er meer feestgangers arriveren, nemen de courage en dus ook de decibellen toe. Iedereen is in afwachting van de Jarige Job, de drank vloeit rijkelijk en al snel wordt er gedanst op het nummer Heat Wave van Martha and The Vandellas. Een behoorlijk hilarische choreografie welke doet denken aan een clubje vriendinnen die de Dolly Dots imiteert.

Vervolgens arriveren de hetero oud-studiegenoot van de gastheer, het feestvarken zelf en een male stripper/gigolo. Oude wonden worden opengekrabd, nieuwe verbonden. Gastheer Jacob houdt van intrige en stelt een spel voor. Iedereen moet iemand opbellen van wie hij ooit gehouden heeft/nog steeds houdt. En een nieuwe liefdesverklaring afleggen.

Er ontstaat een sfeer als die in 'Who's afraid of Virginia Woolf': er wordt een spel gespeeld waarvan alleen de spelers de uitkomst kennen.

Als publiek beweeg je naar het puntje van je stoel om het spel trachten te doorgronden, te ontrafelen en geen aanwijzing te missen. De voorstelling is qua thematiek zeker nog steeds actueel. Maar stap later op de avond een willekeurige nichtenkroeg in en de conversaties daar zijn scherper, valser, meer gevat en hilarisch. Het geheel oogt wat onwennig en de dialogen kunnen een snufje extra peper gebruiken. Toch is deze uitvoering meer dan de tijd en moeite waard.

Allereerst is daar het aanstekelijke spelplezier van de spelers. En al geeft het geen actueel beeld van de huidige 'scene', het wordt bedoeld of onbedoeld een prachtige hommage aan mensen als Mart Crowly. Vroege voorvechters van de homo-emancipatie die hun nek hebben uitgestoken en van enorme betekenis zijn geweest. Het stuk wordt zo een monument. Een plek om bij elkaar te komen, te memoreren, troost te putten en te applaudisseren: 'Let's hear it for the boys'. Want rozen verwelken en schepen vergaan, maar 'die jongens' blijven altijd bestaan…

Cast & Creatives
Spel: Willem Wierbos, Johannes Zandt, Roland Posthuma, Steven Aalt Markus, Michiel de Vries, Koen Brummel, Titus Couzijn, Rudy Niemeijer, Arjan Zevenberg
Decor, vertaling en regie: Roland Posthuma
Co-regie: Timna Hacquebord
Productie: Jelly de Boer
Choreografie: Meike Jenster
Productieassistent: Sarah Tol

Nota Bene
In het programmaboekje staat een tekst ter nagedachtenis van Thomas Christiaan Groenbroek: 28 augustus 1987-22 juni 2021. Hij was een van de spelers maar mocht deze uiteindelijke uitvoeringen niet meemaken. Hij wordt enorm gemist. Dat is voelbaar. Er is een mystery guest, een tiende speler. Wat een ontroerend In Memoriam. Het is zo eenvoudig: gewoon 'Ik hou van jou' zeggen…

^{Foto's: © Daniël Gerzee, voorstelling 'Let's hear it… (for the boys)'}

Dio van Velden

31-03-2022