Noorderzon 2015 Waarom de onbekende man met zijn paraplu belangrijk is

Als ik op het terrein van Noorderzon rondloop, dan beginnen er allerlei ideeën te borrelen. Dat komt vooral door de prachtige omgeving en de bijzondere mensen die ik mag ontmoeten.

Door de verhalen, muziek en de voorstellingen komen bij mij allerlei creatieve plannen naar boven. Natuurlijk komt er lang niet altijd van om met alle ideeën aan de slag te gaan: soms wel, maar vaak niet en dat is oké. Het zijn vooral de mensen – theaterliefhebbers, vrijwilligers en makers – die Noorderzon zo bijzonder maken.

Het Noorderplantsoen is nou eenmaal een mooie plek om mensen te groeten; vooral degenen die ik al veel te lang niet heb gezien.

Met honderden mede-Noorderzonners in de regen staan tijdens een optreden van Neneh Cherry is een speciaal moment. Zeker wanneer een vriendelijke man zomaar zijn paraplu boven mijn hoofd steekt en ik serieus begin te denken dat het is opgehouden met regenen. Het water valt dan juist met bakken uit de lucht.

Dat er afgelopen week twee bezoekers zijn geweest die een kunstwerk wilden vernielen en daarbij zelfs een medewerker van Noorderzon hebben bedreigd, valt voor mij niet te rijmen met mijn eigen Noorderzon-gevoel. Dit gedrag hoort niet op een festival dat al vijfentwintig jaar succesvol is. Waar mensen jarenlang hun biertje konden drinken uit echt glas (gewoon, omdat het net zo veilig was als plastic bekers).

Waar je in een propvolle cabine staat te dansen op elektronische beats. Waar je als volwassene gewoon op een schommel mag zitten. Waar je gewoon gratis het festival-terrein op kunt komen. Waar je niet in de rij hoeft te staan voor een muntjes-kassa om eten te halen. Waar je je tas niet hoeft uit te pakken voor een beveiliger…

Je kunt het eens zijn met een statement van een kunstwerk. Of juist niet. Kunst kun je mooi vinden, of lelijk, of daar juist helemaal niets van vinden. Het kan en mag allemaal. Dat is nou juist het bijzondere van kunst. Als kunst tegenstaat, is er nog altijd de mogelijkheid om een klacht in te dienen of rustig in gesprek te gaan met de organisatie en/of kunstenaar.

In plaats daarvan werden er serieuze bedreigingen geuit, moest het kunstwerk buiten zicht worden gezet en werden in sneltreinvaart allerlei berichten over censuur door de media de wereld in geslingerd. Gisteren werd bekend dat er ook ander werk is teruggetrokken op het Noorderzon-terrein (door Stichting SIGN). Een slag voor alle betrokken partijen.

Op facebook verschijnen nu berichten over aangekondigde acties door heuse Piemelkunstenaars. Eerlijk gezegd lijkt mij dat nogal l*llig (pun intended) en teveel eer voor die twee 'bezoekers' die zich hebben misdragen. Voor vandalisme en bedreigingen moet een passende maatregel komen en het tekenen van een piemel op de weg lijkt mij daar niet onder vallen.

Ik wil niet aan censuur denken. Nooit. Ik wil, net als bijna iedereen, gewoon lekker buiten zijn, nieuwe voorstellingen ontdekken en mooie mensen ontmoeten. Als het regent, wil ik kunnen schuilen onder een paraplu van een volslagen onbekende man. Gewoon, omdat het kan. En omdat het moet.