"Ik wil, ik wil, ik wil en ik wil…" Het houdt niet op. Het dramt, ramt maar door net als de single 'Ich will' van het derde album ‘Mutter’ van de Duitse band Rammstein. Ik ben te gast in het Grand Theatre. Bij de voorstelling 'Desire' van Louis Janssens. Onderdeel van het Jonge Harten Festival.
Op 30 juni 1924 werd Jacob Israël de Haan vermoord in Jeruzalem. Hij werd slechts 42 jaar. Hij liet een indrukwekkend oeuvre achter: romans, essays, kwatrijnen en journalistieke publicaties. Over zijn werk, leven, dromen en wroegingen ontwikkelden de theatermakers van Schout bij Nacht een muziekvoorstelling. In de Synagoge Groningen maken zij de balans op. Wat is er na honderd jaar veranderd?
Theater 050 is uitgenodigd voor de voorstelling 'Gendermonologen' van 'Raymi Sambo Maakt'. Ik had nog nooit van deze makers gehoord, maar ze maken al vele jaren. Met deze voorstelling stonden ze eerder op Oerol en nu dus op tournee.
Soms overkomt het me nog. Dat ik na het laatste applaus stomverbaasd de zaal verlaat en alleen nog maar kan denken: wat heb ik nou eigenlijk gezien? Of misschien moet ik mezelf hier de vraag stellen: wat heb ik níet gezien? Twee uur lang sleurde Collectief Het Paradijs het publiek in De Machinefabriek mee naar hun wereld. Het werd een groot avontuur, met een storm aan indrukken en onvergetelijke beelden.
Twee mensen hebben de luxe om een nieuwe huisgenoot te kiezen. Na een lange hospiteeravond bepalen zij: wie is leuk, wie kan met hen meepraten, wie maakt de meeste indruk en wie heeft de beste uitstraling? Als iedere gegadigde al lang vertrokken is, staat Myrte Siebinga voor de deur. Te laat en dus kansloos om die gewenste kamer te bemachtigen. Of toch niet? Myrte geeft het niet op. Heeft haar strijd zin?
.jpeg)
Omdat ik als kuiken ooit nog eens lid geweest ben van een politieke jongerenorganisatie trekt een voorstelling met een politieke insteek mij wel. Al heb ik zelf nooit aan achterkamertjespolitiek gedaan. Ik ben benieuwd naar deze voorstelling, die in Duitsland al meerdere keren en door meerdere gezelschappen is opgevoerd.
Hoe is het om aan buitenstaanders te vertellen hoe je in het leven staat, als jouw naam, identiteit en gedachten geheim moeten blijven? Twee Iraanse kinderen maken een moedige keuze. Samen met theatermaker Nastaran Razawi Khorasani nemen zij ons mee naar hun wereld. Via een haperende telefoonverbinding zijn hun stemmen te horen. Daarmee geven zij woorden aan hun persoonlijke verhalen die voor de meeste mensen verborgen blijven.
Vier jaar geleden ondernam Tjerk Ridder een intensieve reis. Met zijn ezel Lodewijk maakte hij een voettocht van ruim 1200 kilometer, van Parijs naar Groningen. Bijna iedere dag verbleven zij op een andere plek. Het leidde tot vele ontmoetingen en nieuwe inzichten over solidariteit. Na drie maanden werd de Martinitoren bereikt. Daarmee kwam de reis tot een einde, maar het verhaal blijkt nog niet afgelopen…
Mijn eerste voorstelling dit jaar, nog een beetje onwennig loop ik MartiniPlaza in. Ik bereid mij voor op een stoelendans maar de stoelen waar ik langs moet lopen zijn nog leeg. Ik neem plaats naast twee aardige dames die aangeven het best wel spannend te vinden, nu in coronatijd een voorstelling te bezoeken. Maar ja, ze hadden de kaarten al lang in huis en zijn benieuwd naar de musical. Ik beken het ook best spannend te vinden. Het theater is niet volledig gevuld, waarschijnlijk doordat de voorstelling eerst uitverkocht was en er door de versoepelingen meer plaatsen beschikbaar zijn gekomen. De plaatsen aan de andere kant van mij blijven leeg. Op de stoel voor mij zie ik een kroontje liggen, MartiniPlaza heeft op een aantal stoelen deze kroontjes verstopt en uiteraard kun je deze ook kopen.
Op een zonnige herfstmiddag zit ik binnen, op een stoel in de donkere bovenzaal van het Grand Theatre. Alleen op het toneel is licht te bespeuren, grotendeels afkomstig uit de oranje verlichte bankjes die op het podium zijn neergezet. Er is rook, veel rook. Mensen gehuld in badjassen. Er wordt gefilmd. Op de stoel naast mij zit Jonathan Bonny. Die vertelt graag meer over het ontstaan van dit project: de videoclip 'Grindr Diaries'. Ondertussen worden op het podium de allerlaatste beelden vastgelegd...
Als alles afgelopen is en ik mijn VR-bril en koptelefoon heb ingeleverd, blijf ik een tijd nadenken over menselijk gedrag en de Groningse politiek. Eigenlijk zou deze productie verplichte kost moeten zijn voor beleidsmakers en raadsleden. Zonet heb ik rondgedwaald in 'Wildpark de Pionier', oftewel de Vloeivelden: een natuurgebied rondom de voormalige Suikerfabriek. Het is de eerste keer dat ik hier ben geweest. Toch moet ik afscheid nemen. Of is er een andere weg?
Live Your Story is een theatergroep voor en door mensen uit de Lhbtqiap+ gemeenschap. Voor en door mensen die daar sterke affiniteit mee hebben. Voor mensen die nieuwsgierig zijn en behoefte aan antwoorden hebben. Voor mensen die er (nog) helemaal niks mee hebben. Voor iedereen dus. Ik bekijk op uitnodiging de online voorstellingen 'Queer Stories' en 'Een droom van gras' en spreek daarna uitgebreid met spin-in-het-web Annemieke Lamme.
"Ni hao!" Een enthousiaste groep mensen begroet het publiek. We antwoorden voorzichtig 'Hallo' terug. We zijn live verbonden met de hoofdstad van Taiwan. Vanuit Nederland ligt Taipei op ongeveer twaalf uur vliegen en het is daar zes uur later. Ondanks het grote verschil in tijd en afstand, ontmoeten Groningen en Taipei elkaar. Hier en nu. Ons contact lijkt op dit moment vanzelfsprekend, maar hier is veel aan vooraf gegaan.
"Ni hao!" An enthusiastic group of people greet the audience. We hesitantly answer 'Hello' back. A live broadcast connects us with the capital of Taiwan. Taipei is about a twelve hour flight away from the Netherlands, and there is about a six hour time difference. Despite being so far away in both distance and time, Groningen and Taipei meet each other – right here, right now. At the time, this contact seemed obvious to us, but a lot has preceded this moment.
In 2018 ging 'One Million People And Me' op Noorderzon in première. Twee jaar later staat deze voorstelling geprogrammeerd op het Noorderzomerfestival. Op het achterliggende thema, suïcide, rust een taboe. Theatermaakster Veerle van Overloop wil hierover het gesprek aangaan. Zij heeft bewust voor verschillende uitingsvormen gekozen, waaronder een audiotour, want: "Je moet in beweging zijn. Dat doet iets met het verhaal dat je binnenkrijgt."
Het Noorderzonprogramma is in volle gang. Dit jaar niet het mooie festival, maar zes weken voorstellingen en een randprogramma verspreid over de stad. Voorafgaand aan mijn bezoek aan de voorstelling 'The Meeting' interview ik Mads Wittermans.
Vanmiddag ga ik weg. Naar mijn droombestemming. Het startpunt voor mijn grote reis is 'Anywhere But Here'. Een pop-up reisbureau, dat tijdens het Noorderzomerprogramma is gevestigd aan de Oude Kijk in't Jatstraat. 'Anywhere But Here' is niet zomaar een reisbureau. Hier kun je namelijk een enkele reis boeken naar jouw ideale wereld.
Enige tijd geleden tekende auteur en oud-presentatrice van het Jeugdjournaal Lysette van Geel het verhaal van Omid Aghondi op. 'De vlucht van Omid' is een inmiddels veel gelezen en vooral voorgelezen boek op lagere scholen. Het verhaal van Omid leent zich ook uitstekend voor een theatervoorstelling.
Some time ago, Lysette van Geel, author and former presenter of the Jeugdjournaal, wrote down the story of Omid Aghondi. Since then, ‘Omid’s Flight’ has become widely read and is frequently read at primary schools. Omid’s story also lends itself perfectly to a theatre production.
Dit jaar zou de dertigste editie van Noorderzon plaatsvinden. Een mooie reden om er een speciaal festival van te maken. Helaas gooit corona roet in het eten. Gelukkig zijn de organisatoren erin geslaagd om een alternatief programma te maken. We gaan hierover in gesprek met Milou de Boer, marketing en communicatie bij Noorderzon.
Het begint langzaam te wennen, die anderhalvemetersamenleving. Toch blijven de gevolgen van de coronamaatregelingen binnen de cultuursector goed zichtbaar, zo ook in Groningen. Ik spreek met Elsemiek Hes, fotograaf van de Groningen University Theatre Society (GUTS) en tevens regisseur van Harvey, over hoe de vereniging omgaat met het uitstel van deze productie.
We zien een enorm en oogverblindend wit decor. Aan de ene kant een gigantisch keukenblok en een eethoekje. In het midden een soort niemandsland met een deuropening. Vervolgens een werkkamer. De achterwand suggereert een kolossaal archief. Verder een werktafel met een maquette. Alles is strak, steriel en vooral erg wit. Het zou zomaar een toonzaal van Jan des Bouvrie kunnen zijn, maar het is het domicilie van Edith en Arthur.
We zien een scène van een gesprek tussen vader en dochter. Hij wil haar vertellen dat hij uit het leven wil stappen: "Het is niet dat ik dood wil. Het is meer dat ik het leven niet meer aankan." Dit zijn de woorden van Johan. Op 14 mei 2019 stapte hij onder begeleiding uit het leven. Hij was toen 62 jaar. Zijn aangrijpende levensverhaal wordt verteld door theatergroep Foolcolor. Wat betekent het voor regisseur Ine Paulien Weijer en actrice Daniella Chasseur om deze voorstelling te maken?
Een lege Stadsschouwburg Amsterdam (ik blijf haar zo noemen) als decor. Op het podium een eenvoudige tafel met daarop een brandende kaars op een schoteltje. Achter die tafel zit een acteur uit het Nederlandse theater. Soms met een glaasje water of vel papier of kleine lessenaar. Dat is wat we zien. Elke avond klokslag 20.00 uur wordt een verhaal verteld. Een verhaal uit de 'Il Decamerone'. En ik ben de enige bezoeker.
Eind maart toonde het Grand Theatre de dansvoorstellingen 'The Dog Days Are Over' en 'Sweat Baby Sweat' van Jan Martens: niet in de theaterzaal, maar online. In een skypegesprek gaat Jan Martens in op het maakproces van deze producties en vertelt hij hoe hij als choreograaf aankijkt tegen de huidige ontwikkelingen. Momenteel gaan we door een periode waarin aanrakingen niet meer vanzelfsprekend zijn. Welke impact heeft dat op zijn werk en de toekomst?
Door de corona-maatregelen zijn alle theaters dicht tot 1 juni. Voor theaters, gezelschappen en theaterbezoekers is dit een vreemde tijd: voorstellingen worden uitgesteld of gaan helemaal niet meer door. Gelukkig zijn sommige voorstellingen online te bekijken. Dit overzicht wordt in april verder aangevuld.
3 maart is een bijzondere dag voor De Wijk De Wereld. De Groningse wijk Beijum krijgt symbolisch de sleutel aangereikt van de Stadsschouwburg. De bewoners nemen - samen met theatermakers, muzikanten en choreografen - in juni de schouwburg over om op ontdekkingsreis te gaan en de buurt samen te brengen.
"Elf nationaliteiten en vier continenten," vertelt theatermaakster Joy Delima trots aan het publiek, terwijl ze de resultaten van haar DNA-onderzoek doorneemt. Heeft ze daarmee hét antwoord op de vraag: wie ben ik eigenlijk? Joy lijkt hierover te twijfelen. Via haar 'Stamboom monologen' neemt zij ons mee in haar zoektocht. Naar haar jeugd, het heden, naar 13 februari 2018 en zelfs helemaal terug naar de zeventiende eeuw. Ze doet daarbij een aantal ontdekkingen die niet alleen voor haarzelf pijnlijk zijn...
Ik val maar meteen met de deur in huis, ik ben een Groninger en ik heb aardbevingsschade. Is het gewaagd om een artikel over de voorstelling GAS van Toneelgroep Jan Vos te schrijven? Misschien wel, maar ik noem het eerder een uitdaging. Deze spraakmakende voorstelling is het namelijk waard om over te schrijven.
De zeventienjarige Raf zit vast in de tijd. Hij ziet hoe de mensen om hem heen steeds ouder worden. Ondanks dat hij precies weet wat er in hen omgaat, slaagt hij er niet in om contact te kunnen maken. Zelfs zijn grote liefde is niet in staat om Raf te kunnen horen. Lukt het hem om uit deze eenzame situatie te komen?
Emma Lesuis brengt het publiek naar Suriname, naar de voormalige plantage waar haar bet-bet-overgrootmoeder Zaïre Deimveld heeft geleefd en gewerkt. Aan de Commewijnerivier komt zij meer te weten over haar afkomst. Ook wordt Emma geconfronteerd met het slavernijverleden: wat is de impact op haar familie geweest en wat betekent dat voor ons?
Honderd jaar geleden mochten vrouwen in Nederland voor het eerst stemmen. Daar ging een lange strijd aan vooraf, met Aletta Jacobs als bekende voorvechter. In Groot-Brittannië was dat Emmeline Pankhurst, met achter haar vele andere vrouwen: de suffragettes.
Charlie telt de schooldagen, een voor een. Op dag 144 staat hij op het dak van de school. Ver beneden is het schoolplein en er is niemand die naar boven kijkt. Als hij nu springt, zal het pesten klaar zijn... In de Concertzaal van muziekschool VRIJDAG lijkt het publiek zijn adem in te houden.
Een foto, een ruzie tussen twee vriendinnen en een druk op de verzendknop: die combinatie kan grote gevolgen hebben. In 'Geh@ckt' laat theater De Steeg aan jongeren zien dat je met één klik meerdere levens ingrijpend kunt veranderen. Hoe heeft het zover kunnen komen en wat is daartegen te doen?
De Illustere Figuren spelen hun voorstelling op een ongebruikelijke Noorderzon-locatie: de raadszaal van het Stadhuis. Dit heeft alles te maken met het feit dat het vrouwenkiesrecht dit jaar honderd jaar van kracht is. Wat is er in al die tijd eigenlijk veranderd?
Is het mogelijk om mee te leven met een machine? Dat is slechts één van de vele vraagstukken van 'Uncanny Valley'. Deze voorstelling over robotica blijkt verrassend menselijk te zijn.
Na een lange reis door Europa komt kunstenaarscollectief ZUHAUSE thuis. In het Duitse Oldenburg staat de groep een tijdje stil. Een goed moment om met Élénie Wagner te praten over de laatste belevenissen, nieuwe plannen en de kilometerstand van camper UFO. Nog maar 130 kilometer te gaan...
Kunstenaarscollectief ZUHAUSE is alweer twee maanden met hun camper UFO onderweg om verhalen te verzamelen in Europa. Ze zijn nu in het hoge noorden, waar ze de Sami hebben bezocht: een ervaring die bijblijft. Als ik Élénie Wagner aan de telefoon krijg, bevindt de groep zich in het Zweedse Umeå en dat is eigenlijk niet de bedoeling...
Wat is 'normaal' en wat is vrijheid? Hoe kun je overleven als je niet weet wat de volgende dag gaat brengen? Wat is de scheidslijn tussen 'goed' en 'kwaad'? Bij 'Dansen met de vijand' komen deze vragen naar boven. Deze voorstelling bevat een aangrijpend, waargebeurd verhaal.
Kunstenaarscollectief ZUHAUSE reist rond door Europa om verhalen te verzamelen voor hun project 'ÉLIËN'. Inmiddels is de groep in Roemenië. Terwijl camper UFO hen verder transporteert, ergens tussen Boekarest en de Poolse hoofdstad Warschau, lukt het om contact te krijgen met Élénie Wagner. "De afgelopen weken zetten ons aan tot nadenken," vertelt ze, "er is superveel om voor te vechten".
Een maand geleden werd kunstenaarscollectief ZUHAUSE rond middernacht uitgezwaaid. De groep reist nu, samen met hond Antonio, drie maanden rond in een omgebouwde camper om verhalen in Europa te verzamelen. Waar zijn zij nu en wat houdt hen bezig?
Met ruim honderdveertig toeschouwers - het publiek in het Grand Theatre is persoonlijk door de mannen van Illustere Figuren geteld - zijn we onderweg. Waar we precies naartoe gaan blijft de vraag, maar het belooft een interessante reis te worden.
Gezelschap 'Teatro Bonobo' is helemaal uit Chili gekomen voor Noorderzon. Sterker nog: hun voorstelling 'Tú Amarás is voor het eerst in Europa te zien. De ingrediënten voor een onvergetelijke avond in het Grand Theatre lijken aanwezig, maar...
Als ik op het terrein van Noorderzon rondloop, dan beginnen er allerlei ideeën te borrelen. Dat komt vooral door de prachtige omgeving en de bijzondere mensen die ik mag ontmoeten.
© 2018-2024 Alle Rechten voorbehouden | Disclaimer | Privacy statement